Każdego dnia trwania Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2024 r. IndieWire będzie aktualizować ten artykuł, zamieszczając recenzję pokazów, atrakcji i wydarzeń tego dnia.

Dzień pierwszy

Kino nie umarło, niech żyje kino! (Wymawiane czajnima.)

Tak więc Festiwal Filmowy w Wenecji — znany również jako La Biennale, jak go nazywają w Lido — rozpoczął swoją 81. edycję w środę 28 sierpnia od dnia pełnych pogawędek konferencji prasowych, światowej premiery i ceremonii wręczenia Złotego Lwa dla amerykańskiej ikony ekranu. A jest to wyjątkowo gorący dzień z temperaturami w okolicach 30 stopni Celsjusza (lub powyżej 80 stopni Fahrenheita; próbuję tu wczuć się w mój włoski styl) i uczestnikami w niedostatecznie klimatyzowanych miejscach, takich jak Sala Grande, skwarnymi do późnej nocy. Uwaga: zabierzcie ze sobą wachlarz papierowy.

W zeszłym roku festiwal w Wenecji został pozbawiony talentów najwyższej klasy z powodu trwających wówczas strajków scenarzystów i aktorów. Nie tak jest w 2024 roku, kiedy wszystkie gwiazdy „Sok z żuka Sok z żuka” (Warner Bros., 6 września) mogły przyjść na światową premierę, nie tylko Tim Burton i jego dziewczyna Monica Bellucci (która gra wysysającą dusze złoczyńcę-sukkubę w sequelu kultowego klasyka z 1988 roku), ale także Michael Keaton, Jenna Ortega (której fanfarująca publiczność masowo zawodziła, gdy pojawiła się na czerwonym dywanie przed Sala Grande), Catherine O’Hara, Willem Dafoe i Justin Theroux.

Ponadto, wieloletnie gwiazdy Wenecji, takie jak Cate Blanchett — która gra w premierowym serialu telewizyjnym poza konkursem „Disclaimer”, kłaniając się w czwartek i przed reżyserem Alfonso Cuarón — pojawiły się na dywanie wraz z przewodniczącą jury Isabelle Huppert i jej grupą decydujących uczestników konkursu, w której przeważali filmowcy. Najwyraźniej domniemana waśń między Huppert a reżyserem Jamesem Grayem, która sięga Festiwalu Filmowego w Cannes w 2012 r., już nie istnieje: para siedziała obok siebie podczas ceremonii otwarcia. Od dawna wśród kinomaniaków kina artystycznego panuje legenda, że ​​Gray i Huppert starły się ze sobą, gdy w jury, któremu przewodniczyła, przyznano Złotą Palmę jej bliskiemu współpracownikowi Michaelowi Hanekemu „Białą wstążkę”.

Wcześniej tego dnia, w jury z dyrektorem artystycznym Wenecji Alberto Barberą i obok przewodniczących jury z innych sekcji, w tym reżyserki „Leave No Trace” Debry Granik w jury Horizons, filmowcy wyrazili zaniepokojenie słabnącym stanem kina. „Martwię się o rzeczy, o które martwią się wszyscy: o to, aby kino nadal żyło, ponieważ teraz jest bardzo słabe” — powiedziała Huppert. Tegoroczny główny konkurs w Wenecji obejmuje 21 światowych premier reżyserów, w tym Luki Guadagnino, Pedro Almodóvara i Pabla Larraína. I o, szczęśliwy dzień dla niego, ponieważ jego film z Angeliną Jolie w roli głównej „Maria” właśnie został sprzedany Netflixowi, który teraz będzie miał dwie kandydatki do nagrody dla najlepszej aktorki w rękach firmy wraz z laureatką „Emilii Perez” w Cannes, Karlą Sofíą Gascón, która właśnie doczekała się efektownego profilu w New York Times.

„Rozumiemy, że pokolenia zgromadzone w tym pomieszczeniu potrzebują [the Venice Film Festival] aby nadal opowiadać historie, które nie są poruszane w głównym nurcie… Festiwale są teraz może festiwalami buntu”, powiedział Granik. „Idąc pod prąd. Ten festiwal ma 80 lat solidności i mobilności. Nie starzeje się, a ty nie stajesz się nieświeży”. Czy kino staje się rzadkim zjawiskiem przeszłości, które teraz rozkwita tylko w bańce festiwalu filmowego? To pytanie zadaje sobie wiele osób.

Podczas ceremonii otwarcia Sigourney Weaver otrzymała Złotego Lwa za całokształt twórczości, któremu towarzyszył pokaz klipów z jej najlepszych prac, od „odejdź od niej, ty suko!” w „Obcym” (a ostatnio przerobione na nudny efekt w „Romulusie”) po jej uwodzicielską satynę w „Pogromcach duchów”. Widocznie zdenerwowana i pokorna Weaver, czytając z wydrukowanego przemówienia, podziękowała Barberze i jego zespołowi za to „paliwo odrzutowe zachęty” w postaci statuetki Złotego Lwa. Zażartowała, że ​​być może jest za wysoka, aby Hollywood kiedykolwiek umieścił ją w pudełku.

Później tego wieczoru „Sok z żuka” Tima Burtona otrzymał solidną, ale mało pochlebną, trzyminutową (czy może czterominutową?) owację na stojąco w Sala Grande. Makabryczna komedia o życiu pozagrobowym, w której Burton powraca do psotnej formy dzięki sprytnemu makijażowi stworzeń i praktycznym efektom, z mojego punktu widzenia wypadła w pokoju zaledwie w porządku — mroczne śmiechy nie zawsze trafiały w sedno, zwłaszcza że film próbuje zaktualizować swoją wrażliwość lat 80. za pomocą współczesnej perspektywy, często frankensteinowskich i wykwintnych trupich tropów z oryginału (jak skurczone głowy zamieszkujące podziemie lub piaskowy potwór w upiornym pustynnym złym zakręcie oryginalnego świata potępionych), ale z niewielkim poprawkami. Te owacje na stojąco są zresztą arbitralne, często zależą od tego, jak długo obsada i ekipa pozostają w teatrze na oklaski i przy poziomie oświetlenia scenicznego niszczącym nerwy.

Bądźcie czujni, jutro pojawi się więcej informacji z Festiwalu Filmowego w Wenecji 2024, kiedy to „Maria” będzie miała swoją światową premierę, zabierając Angelinę Jolie do Lido i zaledwie kilka dni przed tym, jak jej były (ale nie były mąż!) Brad Pitt przybędzie tu taksówką wodną na premierę „Wolfs”. Jest również producentem wykonawczym „Sok z żuka Sok z żuka”, ale dziś się nie pojawił.