Powodzenia w szufladkowaniu Richarda Linklatera.

Przez ostatnie 30 lat ten łamiący gatunki reżyser tworzy filmy, które prawie zawsze są przemyślane i przyjemne – na to można liczyć. Ale to właściwie wszystko, co ich łączy.

Czasami popada w zamyślenie, jak w ambitnym, nagrodzonym Oscarem „Boyhood”.

Czasami jest bardziej zabawny, jak w spokojnych „School of Rock” i „Dazed and Confused”.

Czasem jednak centralne miejsce zajmuje jego skłonność do realizmu romantycznego, jak w przypadku trylogii „Przed”, którą warto wielokrotnie oglądać („Przed wschodem słońca”, „Przed zachodem słońca” i „Przed północą”).

Po drodze wykazał skłonność do odkrywania nowych terenów, nowych tematów, a nawet nowych form, w tym animacji („Apollo 10½”) i filmów dokumentalnych („God Save Texas: Hometown Prison”).

Wszystko to sprawia, że ​​zdefiniowanie, czym jest film Linklatera, staje się coraz większym wyzwaniem.

Być może aż do teraz.

Larkisha Linklatera

Jego najnowsza propozycja, śmieszna, nakręcona w Nowym Orleanie komedia kryminalna Hit Man, jest uosobieniem twórczości Linklatera. Jeśli chcesz wiedzieć, czym jest film Linklatera, to jest to najlepszy przykład, jaki prawdopodobnie dostaniesz.

Zabawny, przemyślany i napędzany scenami rozbudowanych, ale mądrze napisanych dialogów – z gwiazdorską rolą aktora i współscenarzysty Glena Powella dodanego na dobre – „Hit Man” od początku do końca sprawia wrażenie wspólnego filmu Linklatera.

Jest to również satysfakcjonująco dyskretny klejnot.

Wszystko zaczyna się od niecodziennego założenia, które jest jednym z tych pomysłów, w które nie byłoby ani trochę wiarygodne, gdyby nie miało to miejsca w rzeczywistości. W każdym razie większość; Linklater rozpoczyna swój film słowami: „To, co zaraz zobaczycie, to w pewnym stopniu prawdziwa historia”.

Powell wciela się w rolę pracującego na pół etatu instruktora psychologii z college’u, Gary’ego Johnsona, który – jak opisano w 2001 roku w magazynie Texas Monthly – został zwerbowany przez policję z rejonu Houston, aby udawać pistolet do wynajęcia w ramach operacji wymierzonej w ludzi na rynek zabójcy.

Jak dowiadujemy się, Johnson traktował tę pracę poważnie. Wykorzystując swoją wiedzę psychologiczną, badał każdego potencjalnego klienta, a następnie zakładał przebranie, aby przekształcić się w kogoś, kto według niego byłby „idealnym” zabójcą tej osoby.

Jak to działało

Sprawdziło się to w prawdziwym życiu i sprawdza się równie dobrze w filmie Linklatera, gdzie kameleon Powell demonstruje imponującą skalę, by wcielić się w różnych zabójców granych przez Johnsona.

Pomyśl bardziej o Chevy Chase’ie z „Fletch” niż o Eddiem Murphym z „Norbit”, a będziesz miał pojęcie, co cię czeka.

Po dodaniu Adrii Arjony jako potencjalnej ukochanej, która pojawia się w filmie już po około 30 minutach, „Hit Man” staje się romantyczną zabawą – ale to także coś więcej.

Sam Linklater wzrusza ramionami, nazywając to „zabawnym, romantycznym thrillerem”, ale słabo się sprzedaje. W jego opowieści jest subtelna głębia, która następnie bada idee związane z osobowością i tożsamością własną oraz, co intrygujące, czy dana osoba może zmienić swoją.

(W filmie koty Johnsona mają na imię „Ego” i „Id”, co jest niewypowiedzianym szczegółem, który mówi wiele o zamyśleniu i zabawie w pracy.)

Spokojnie na „NOLA”

A skoro mowa o subtelności, Linklater wykazuje także godną podziwu powściągliwość w portretowaniu Nowego Orleanu, który zastępuje Houston – gdzie w rzeczywistości rozegrała się saga Johnsona – jako miejsce akcji.

W przeciwieństwie do innych filmów rozgrywających się lokalnie, które pozostaną bezimienne, nie ma tu przypadkowych miejskich aligatorów. Żadnych wyrwanych z kontekstu parad Mardi Gras i nieuzasadnionych szaleństw na Bourbon Street.

Raczej zbliżamy się do prawdziwego Nowego Orleanu – tego, który znają mieszkańcy miasta – ze scenami rozgrywającymi się we wschodnim Nowym Orleanie, St. Roch, City Park i różnych tłustych łyżkach po mieście.

Nawet tam widać sprytne oko Linklatera, włączając do niego takie przydrożne poezje, jak znaki drogowe oznaczające skrzyżowanie Prawa i Pożądania, a także te oznaczające Przyjemność i Pobożność.

Podstawa tego wszystkiego: muzyka zaczerpnięta bezpośrednio z playlisty w Nowym Orleanie, w tym utworów takich artystów jak Dr. John, Professor Longhair, Allen Toussaint i Jelly Roll Morton.

W rezultacie otrzymujemy rzadką ucztę: średniobudżetowy film dla dorosłych – bez peleryn, magicznych różdżek i żadnych rzeczy dla dzieci.

Innymi słowy: czysty Linklater.

I to jest dobra rzecz.

Z Mike’em Scottem można się skontaktować pod adresem moviegoermike@gmail.com.

********************

„Zabójca”

3 gwiazdki na 4

MIGAWKA: Richard Linklater reżyseruje komedię kryminalną, której akcja rozgrywa się w Nowym Orleanie.

RZUCAĆ: Glen Powell, Adria Arjona, Austin Amelio, Retta, Sanjay Rao, KC Simms.

DYREKTOR: Linklater.

Oceniono: R

CZAS: 1 godzina 55 minut.

KIEDY I GDZIE: Teraz gram w Canal Place; rozpocznie transmisję 7 czerwca w serwisie Netflix.