Indiom nie są obce rządy koalicyjne.

Niektóre z największych koalicji na świecie, składające się z sześciu do kilkunastu partii, powstały w najbardziej zaludnionej demokracji na świecie.

W latach 1989–2004 sześć wyborów powszechnych nie przyniosło większości jednopartyjnej. Niektóre z tych koalicji były szczególnie chaotyczne: w latach 1989–1999 powstało osiem, a wiele z nich szybko upadło.

Jednak niektóre z najważniejszych reform gospodarczych w Indiach i najwyższe stopy wzrostu zostały przeprowadzone pod rządami koalicji, na czele której stoi zarówno Kongres, jak i Partia Bharatiya Janata (BJP).

Teraz po raz pierwszy od 2014 roku Indie będą miały rząd koalicyjny, w którym nie będzie większości jednopartyjnej.

Narendra Modi z BJP, wyznaczony na trzecią kadencję na stanowisku premiera, utracił większość w wyniku odradzającej się opozycji, a obecnie większość parlamentarną opiera się głównie na dwóch sojusznikach ze swojego Sojuszu Narodowo-Demokratycznego (NDA).

Ale czy Modi, który zawsze rządził większością jako główny minister stanu Gujarat i premier Indii, a także przez dekadę dominował w polityce, będzie w stanie stworzyć koalicję?

Czy uda mu się porzucić swój dominujący styl i pociągnąć za sobą różnorodnych regionalnych sojuszników? Czy położy kres rosnącemu kultowi jednostki podsycanemu przez jego partię i przyjazne media, aby przyjąć bardziej konsensusowy i pokorny wizerunek?

Wielu uważa, że ​​obecność Modiego w koalicji raczej nie będzie łatwa.

Dwoma sojusznikami, od których Modi jest najbardziej zależny, są dwie partie regionalne: Janata Dal (Wielka Brytania) i Partia Telugu Desam (TDP). Mają między sobą 28 mandatów. Na czele obu stoją doświadczeni, bystrzy przywódcy – odpowiednio Nitish Kumar i N. Chandrababu Naidu – którzy wcześniej służyli w federalnych rządach koalicyjnych pod przywództwem BJP, a następnie odeszli z powodu różnic z partią rządzącą, zwłaszcza w sprawie Modiego.

W 2019 r., pełniąc funkcję głównego ministra stanu Andhra Pradesh, Naidu nazwał Modiego, ówczesnego rywala politycznego, „terrorystą”.

Polityka tworzy dziwnych partnerów w łóżku – Indie nie są obce temu faktowi.

Rządy koalicyjne zależne od zaledwie dwóch lub trzech sojuszników są szczególnie narażone na upadek, jeśli choćby jeden z nich wycofa poparcie.

Wielu wierzy, że rząd koalicyjny pod przewodnictwem Modiego mógłby przyczynić się do zdrowszej demokracji. Twierdzą, że mogłoby to zmniejszyć dominację premiera, zdecentralizować zarządzanie, zwiększyć kontrolę i równowagę, ośmielić opozycję i sprawić, że instytucje takie jak biurokracja, sądownictwo i media będą bardziej niezależne.

Atal Behari Vajpayee, jeden z niezłomnych zwolenników BJP, kierował z sukcesem wielopartyjny rząd koalicyjny od 1998 do 2004 roku. Dobrotliwy przywódca prywatyzował firmy państwowe, ułatwiał inwestycje zagraniczne, budował drogi ekspresowe, łagodził bariery handlowe, a nawet zapoczątkował rewolucję informatyczną.

Zakończył trwające od kilkudziesięciu lat moratorium na testy nuklearne, złagodził napięcie z Pakistanem i zacieśnił stosunki z USA.

W dużej mierze miało to związek z konsensusowym stylem pana Vajpayee.

Jednak koalicja Modiego znacznie różni się od koalicji z przeszłości.

Pomimo zapewnienia mniej niż 272 mandatów potrzebnych rządowi większościowemu, BJP nadal zdobyła 240 mandatów, pozostaje zatem wpływowym i dominującym liderem koalicji.

W przeszłości odnoszące sukcesy rządy mniejszościowe były sprawowane przy jeszcze mniejszej liczbie mandatów. Kongresowi udało się skutecznie rządzić mniejszością z 232 mandatami w 1991 r. oraz zaledwie 145 i 206 mandatami w latach 2004 i 2009.

Co więcej, Modi przewodzi agresywnemu i odnowionemu BJP. Amit Shah, jego najbliższy powiernik, ucieleśnia na nowo zdefiniowane najwyższe przywództwo, które lider Kongresu Shashi Tharoor określa jako podejście do zarządzania „po swojemu lub autostradzie”.

W przeszłości koalicje pod przywództwem BJP odkładały na dalszy plan kluczowe ideologiczne i polaryzujące kwestie partii, aby spełnić żądania swoich sojuszników.

Duża część programu partii – odebranie autonomii Kaszmiru i budowa świątyni Ram – została już zrealizowana pod przywództwem Modiego. Czy teraz jego sojusznicy będą go namawiać do złagodzenia retoryki wywołującej podziały, szczególnie wobec muzułmanów, której swobodnie używał podczas kampanii wyborczej?

Skuteczna polityka koalicyjna wymaga wspólnych działań, aby funkcjonować jako blok i zapewniać kontrolę i równowagę. Kluczowym pytaniem jest teraz, w jakich głównych kwestiach mogą dojść do porozumienia koalicjanci i BJP.

Jego partia obiecała także Jednolity Kodeks Cywilny, czyli UKC, jednolite prawo osobiste dla wszystkich obywateli, niezależnie od religii, płci, płci i orientacji seksualnej. W przeszłości sprzeciwiali się temu zarówno Hindusi będący większością kraju, jak i mniejszość muzułmanów.

Następnie pozostaje delikatna kwestia ponownego wytyczenia granic parlamentarnych, która ma nastąpić po 2026 r. Bogatsze, mniej zaludnione stany południowe obawiają się, że Modi rozbuduje parlament, tak aby liczba mandatów faworyzowała biedniejsze, bardziej zaludnione stany w sercu Hindi – tradycyjny bastion BJP.

Modi będzie musiał także wysłuchać żądań sojuszników na poziomie regionalnym i stanowym oraz uwzględnić ambicje ich przywódców. Zarówno TDP, jak i JD(U) domagały się specjalnego statusu dla swoich stanów, co oznacza więcej funduszy federalnych. Według doniesień mediów sojusznicy przyglądają się także wpływowym ministerstwom.

Pomimo ożywienia gospodarczego napędzanego wydatkami rządowymi Modi musi stworzyć więcej miejsc pracy i zwiększyć dochody biednych i klasy średniej. Gospodarka Indii wymaga wielu reform strukturalnych w rolnictwie, ziemi i pracy. Aby osiągnąć którykolwiek z tych celów, Modi może potrzebować podejścia konsultacyjnego z sojusznikami.

Wielu uważa, że ​​człowiekowi przyzwyczajonemu do wygrzewania się w świetle reflektorów prowadzenie polityki opartej na konsensusie może nie być łatwe dla Modiego.

„Nagle poproszono go o odegranie roli, jakiej nigdy wcześniej w życiu nie pełnił” – mówi Nilanjan Mukhopadhyay, biograf premiera.

Ale odnoszący sukcesy politycy opanowują sztukę wymyślania na nowo. Czy Indie zobaczą teraz bardziej pokornego, konsultacyjnego i konsensusowego pana Modiego?

„Będziemy musieli poczekać i zobaczyć” – mówi Sandeep Shastri, analityk polityczny. „Musimy spojrzeć na to przez pryzmat obecnych okoliczności, a nie przeszłych sojuszy”. Obserwuj tą przestrzeń.