Alphen aan den Rijn [Netherlands]3 maja : Badanie wykazało, że jedna trzecia pacjentów poddawanych operacji z powodu deformacji kręgosłupa u dorosłych (ASD) cierpi również na ciężką chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych (OA), która może prowadzić do złego ułożenia kręgosłupa i słabej sprawności fizycznej.

Wyniki badania opublikowane w czasopiśmie The Journal of Bone & Joint Surgery.

Jak wynika z nowych badań przeprowadzonych przez Alana H. Danielsa i Bassela Diebo z Brown University oraz współpracowników z 20 ośrodków chirurgii kręgosłupa w Ameryce Północnej, różnice te utrzymują się nawet po operacyjnym leczeniu ASD. „Wspólistniejące choroby stawu biodrowego i kręgosłupa są częste, jednak nadal stanowią wyzwanie dla chirurgów zajmujących się endoprotezoplastyką stawów i kręgosłupa” – piszą naukowcy.

Deformacja kręgosłupa u dorosłych odnosi się do różnych nieprawidłowości w krzywiźnie i ułożeniu kręgosłupa. Ponieważ niektóre z tych deformacji powstają w wyniku zużycia wraz z upływem czasu, prawdopodobnie będą one częstsze u osób starzejących się. U pacjentów z ASD, u których leczenie nieoperacyjne nie powoduje poprawy, może być wskazana operacja korekcji kręgosłupa.

Poprzednie badania donosiły o wysokim wskaźniku choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego towarzyszącej ASD. Niewiele jednak wiadomo na temat wpływu choroby zwyrodnieniowej stawów na charakterystykę pacjenta i wyniki operacji w przypadku ASD – zarówno pod względem ustawienia kręgosłupa, jak i wyników zgłaszanych przez pacjentów, takich jak funkcjonowanie fizyczne i niepełnosprawność.

dr. Daniels, Diebo i współpracownicy przeanalizowali częstość występowania i wyniki leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego u 520 starszych osób dorosłych, które przeszły operację z powodu ASD w jednym z 13 ośrodków w USA i Kanadzie. Około dwie trzecie pacjentów stanowiły kobiety, a średni wiek wynosił 59 lat. Zgodnie z wcześniejszymi badaniami, u 34% pacjentów stwierdzono ciężką chorobę zwyrodnieniową stawów obejmującą oba biodra.

Naukowcy porównali charakterystykę pacjentów z ASD z ciężką chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego i bez niej, łącznie z kluczowymi wskaźnikami wyników zgłaszanymi przez pacjentów. Charakterystykę i wyniki porównano także podczas obserwacji pooperacyjnej u 165 pacjentów: 68 z ciężką obustronną chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego, 32 z ciężką chorobą zwyrodnieniową tylko jednego stawu biodrowego i 65 bez ciężkiej choroby zwyrodnieniowej któregokolwiek stawu biodrowego.

Z analizy przedoperacyjnej wynika, że ​​pacjenci z ciężką obustronną chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego byli starsi (średni wiek: 68 lat) w porównaniu z pacjentami z jednostronną (66 lat) i/lub nieciężką chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego (60 lat). Pacjenci z ciężką chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego również osiągali wyższe wyniki w standardowej ocenie kruchości.

Po roku obserwacji wszystkie trzy grupy wykazały podobną korektę lordozy. Jednak pacjenci z ciężką chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego mieli gorsze ustawienie kręgosłupa, co stwierdzono na podstawie pomiaru radiograficznego zwanego strzałkową osią kręgową (SVA). Różnica w SVA była istotna zarówno przed operacją, jak i podczas obserwacji.

W kilku raportach pacjentów stwierdzono także gorsze wyniki u pacjentów z ciężką obustronną chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego, którzy uzyskali niższe wyniki w zakresie funkcjonowania fizycznego zarówno przed operacją, jak i w okresie obserwacji. Chociaż ogólna ocena stopnia niepełnosprawności nie różniła się istotnie pomiędzy grupami, ciężka choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego wiązała się z utrzymującym się ograniczeniem aktywności, takich jak chodzenie, podróżowanie i wchodzenie po schodach. Zespół słabości przyczynił się do różnic w wynikach funkcjonalnych.

Badanie to jest jednym z pierwszych, w którym „badano ułożenie i wyniki funkcjonalne pacjentów ze współistniejącą chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego w czasie operacji z powodu ciężkiego ASD” – napisali naukowcy. Wyniki sugerują, że pacjenci z ASD i ciężką chorobą zwyrodnieniową stawów obu bioder są starsi i słabsi, a ich funkcjonowanie fizyczne i stopień niepełnosprawności są gorsze, nawet po uwzględnieniu korekcji deformacji kręgosłupa.

„[G]biorąc pod uwagę złożoność współistniejących chorób stawu biodrowego i kręgosłupa oraz stosunkowo wątły stan tych pacjentów, wymagają one starannej oceny i optymalizacji w okresie okołooperacyjnym” – podsumowują dr Daniels i współautorzy. Dodają: „Konieczne są dalsze badania, aby wyjaśnić, w jaki sposób zoptymalizować wyniki w tej złożona populacja pacjentów.”

Zastrzeżenie: ten post został automatycznie opublikowany z kanału agencji bez żadnych modyfikacji tekstu i nie został sprawdzony przez redaktora