Możemy teraz dodać jądra do listy miejsc, w których udało się rozprzestrzenić mikroplastik – obok ludzkich łożysk, starożytnych skał, zatkanych tętnic, płetwali błękitnych, dziecięcych odchodów, dziczy Antarktydy, w pobliżu szczytu Mount Everestu i dna oceanu. ocean.

Badania prowadzone przez Uniwersytet w Nowym Meksyku dotyczyły tkanki jąder pobranej zarówno od psów, jak i ludzi, i w każdej próbce wykryto mikroplastik, którego zawartość u ludzi była prawie trzykrotnie większa niż u psów.

Zespół odkrył średnio 122,63 mikrogramów mikroplastiku na gram tkanki u psów i 329,44 mikrogramów na gram u ludzi.

Oprócz kolejnego otrzeźwiającego przypomnienia o tym, jak zanieczyszczenie tworzywami sztucznymi przenika do każdej części naszego ciała, badanie rodzi pewne niepokojące pytania dotyczące wpływu tych mikroskopijnych fragmentów na płodność mężczyzn.

„Na początku wątpiłem, czy mikroplastiki mogą przedostać się do układu rozrodczego” – mówi Xiaozhong Yu, naukowiec zajmujący się zdrowiem środowiskowym z Uniwersytetu w Nowym Meksyku.

„Kiedy po raz pierwszy otrzymałem wyniki dla psów, byłem zaskoczony. Byłem jeszcze bardziej zaskoczony, gdy otrzymałem wyniki dla ludzi”.

Spośród 12 zidentyfikowanych różnych rodzajów mikrodrobin plastiku, którego naukowcy odkryli najwięcej, zarówno u psów, jak i u ludzi, był polietylen (PE) – wykorzystywany do produkcji toreb plastikowych i butelek plastikowych i będący głównym czynnikiem przyczyniającym się do zanieczyszczenia tworzywami sztucznymi. problem.

Chociaż nie można było zbadać tkanki ludzkiej pod kątem liczby plemników, naukowcy zrobili to w przypadku próbek psów. Odkryli, że wyższy poziom plastiku z polichlorku winylu (PVC) jest powiązany z niższą liczbą plemników u zwierząt.

Ponieważ PCW jest szeroko stosowany w wielu produktach przemysłowych i gospodarstwa domowego, istnieje obawa, że ​​plastik może przyczyniać się do spadku liczby plemników na całym świecie – co zostało już powiązane z metalami ciężkimi, pestycydami i różnymi substancjami chemicznymi – chociaż wyniki PCW obserwowane u psów nie muszą oczywiście zostać powtórzone u mężczyzn, abyśmy mogli zrozumieć, czy to samo dzieje się u ludzi.

„Tworzywo robi różnicę – jaki rodzaj plastiku można powiązać z potencjalną funkcją” – mówi Yu.

„PVC może uwalniać wiele substancji chemicznych zakłócających spermatogenezę i zawiera substancje chemiczne powodujące zaburzenia endokrynologiczne”.

Zespołowi badawczemu zależało na porównaniu jąder psów i ludzi, ponieważ istnieje kilka biologicznych podobieństw między naszym gatunkiem, a także dlatego, że nasi psi przyjaciele żyją obok nas i w tym samym środowisku.

Nadal nie jesteśmy pewni, jak mikroplastiki mogą wpłynąć na organizm ludzki w dłuższej perspektywie, chociaż poprzednie badania wykazały powiązania z poważnymi reakcjami zapalnymi i problemami z układem trawiennym.

Niezależnie od tego, czy jest to ludzkie ciało, czy świat przyrody, cały ten syntetyczny, niebiodegradowalny materiał nie może zdziałać nic dobrego. Pytanie brzmi, czy nie jest już za późno, aby coś zrobić, aby go usunąć.

„Nie chcemy ludzi straszyć” – mówi Yu. „Chcemy naukowo dostarczyć dane i uświadomić ludziom, że jest dużo mikroplastików.

„Możemy dokonywać własnych wyborów, aby lepiej unikać narażenia, zmieniać styl życia i zachowanie”.

Badanie zostało opublikowane w Nauk toksykologicznych.