Białko jądrowe Ki67 jest znaczącym biomarkerem agresywności nowotworu i powodzenia leczenia chirurgicznego międzybłoniaka opłucnej, złośliwej choroby opłucnej. To jasny i obiecujący wynik międzynarodowego badania opublikowanego obecnie w czasopiśmie Raki przez Uniwersytet Nauk o Zdrowiu im. Karla Landsteinera (KL Krems) we współpracy z Uniwersytetem Gazi w Ankarze w Turcji.

W badaniu porównano przeżywalność i przeżycie całkowite pacjentów z wysoką i niską ekspresją Ki67 w tkance nowotworowej. Stwierdzono, że niska ekspresja była związana ze znacznie lepszym rokowaniem i lepszą odpowiedzią na operację u osób dotkniętych chorobą.

Mezotelioma opłucnej to agresywny nowotwór opłucnej, tkanki otaczającej płuca. Często jest wywoływany przez narażenie na azbest, ale znane są również inne przyczyny. Jego diagnoza i leczenie pozostają poważnym wyzwaniem, a rokowanie dla osób dotkniętych chorobą nadal nie jest dobre.

Pomocne byłyby biomarkery umożliwiające charakterystykę poszczególnych nowotworów. Jednakże nawet nieliczni kandydaci, którzy byli dotychczas rozważani, nie są jeszcze wystarczająco ugruntowani w codziennym zastosowaniu klinicznym.

Teraz badanie KL Kremsa przyciąga powszechną uwagę. Pokazuje ono, że stopień ekspresji białka jądra komórkowego Ki67 umożliwia wyciągnięcie wniosków na temat agresywności guza i perspektyw powodzenia niektórych strategii leczenia.

Agresywność

„Ki67 to białko jądra komórkowego, które ulega specyficznej ekspresji, tj. jest wytwarzane podczas podziału komórki” – wyjaśnia kierownik badania dr Bahil Ghanim z Oddziału Chirurgii Ogólnej i Klatki Piersiowej Szpitala Uniwersyteckiego w Krems (miejsce dydaktyczne i badawcze KL Krems).

Mówiąc prościej, tkanka z wieloma dzielącymi się komórkami zawiera więcej Ki67 niż tkanka z mniejszą liczbą takich komórek. Ponieważ tkanka guza ze szczególnie dużą liczbą podziałów komórkowych jest uważana za niezwykle agresywną, Ki67 może dostarczyć informacji na temat agresywności biologicznej.

„Szybkość ekspresji genów Ki67 jest odpowiednim pomiarem. Wskazuje ona na proporcję komórek w tkance, które obecnie się dzielą i w związku z tym produkują Ki67” — wyjaśnia dr Ghanim. „I rzeczywiście, mój zespół i ja byliśmy już w stanie wykazać w poprzednim badaniu, że ta wartość ma wartość prognostyczną, szczególnie w nabłonkowym międzybłoniaku opłucnej. Teraz przyjrzeliśmy się temu bliżej”.

Doktor Sarah Hintermair, współpierwsza autorka badania i współpracowniczka doktora Ghanima, wyjaśnia: „Przeanalizowaliśmy próbki nowotworu od 70 pacjentów, z których około połowa była leczona w Krems, a druga połowa w Turcji, na Uniwersytecie Gazi, ważnym ośrodku naukowym partner.

„Po zmierzeniu szybkości ekspresji pacjentów podzielono na dwie grupy: tych ze szybkością ekspresji powyżej i tych ze szybkością ekspresji poniżej 15%. Następnie porównaliśmy pięcioletnie przeżycie i średnie całkowite przeżycie — i zaobserwowaliśmy różnice o wyraźnym znaczeniu statystycznym i dużym znaczeniu klinicznym”.

Wyraźne dowody

Wyniki opublikowane obecnie w Raki pokazują, że wskaźnik przeżycia 5-letniego u pacjentów z niską ekspresją Ki67 był ponad czterokrotnie wyższy niż u pacjentów z wyższą ekspresją. Wyniki te pokazują, że stopień ekspresji Ki67 można wykorzystać do przewidywania dalszego przebiegu choroby.

Następnie zespół dr Ghanima zbadał, czy Ki67 może również dostarczyć informacji na temat prawdopodobnego powodzenia niektórych form terapii. W rzeczywistości międzybłoniak opłucnej jest obecnie leczony na wiele kontrowersyjnych sposobów, przy czym terapie multimodalne, tj. terapie łączące kilka podejść terapeutycznych, w tym leczenie chirurgiczne, są dość powszechne.

„Dlatego skorelowaliśmy nasze dane dotyczące współczynnika ekspresji Ki67 nie tylko z wartościami przeżycia, ale także z opcjami leczenia, jakie otrzymali poszczególni pacjenci” – mówi dr Stephanie Iser, która jest pierwszą autorką badania wraz z dr Hintermaierem .

Również w tym przypadku badanie pokazuje wyraźny wynik: jeśli chorobę leczono multimodalnie, w tym chirurgicznie, średni całkowity czas przeżycia wynoszący cztery lata w grupie z niskim współczynnikiem ekspresji Ki67 był dwukrotnie dłuższy niż w grupie jednakowo leczonej z wysokim poziomem Ki67. wyrażenie.

Dr Iser stwierdza: „Ki67 jest zatem również bardzo dobrze przystosowany jako predykcyjny biomarker, który może dostarczyć informacji na temat przydatności konkretnej formy leczenia, w tym chirurgii klatki piersiowej. Oznacza to, że Ki67 umożliwia po raz pierwszy indywidualizację leczenia nabłonkowego międzybłoniaka opłucnej”.

Dostarczone przez Uniwersytet Nauk o Zdrowiu Karla Landsteinera