Najczęstszym typem zwłóknienia płuc jest bliznowacenie idiopatyczne, co oznacza, że ​​jego przyczyna jest niejasna.
Naukowcy szybko pracują nad opracowaniem terapii zapobiegających lub ograniczających idiopatyczne zwłóknienie płuc (IPF) i powiązane z nim choroby płuc, które mogą powodować ciężką duszność, suchy kaszel i intensywne wyczerpanie. Średni czas przeżycia po zdiagnozowaniu IPF wynosi około trzech do pięciu lat, a na tę chorobę nie ma lekarstwa.
Niedawne badanie UM przeprowadzone przez lekarza Seana Fortiera i lekarza medycyny Marca Petersa-Goldena z Oddziału Medycyny Chorób Płuc i Intensywnej Opieki Medycznej UM odkryło szlak stosowany podczas normalnego gojenia się ran, który może odwrócić IPF.
Korzystając z modelu mysiego, symulowali IPF, podając bleomycynę – środek chemioterapeutyczny powodujący uszkodzenie komórek i potwierdzili, że powstałe blizny w płucach ustąpiły w ciągu około sześciu tygodni.
Z tego powodu „badanie zwłóknienia jest dość trudne” – powiedział Fortier. „Jeśli mamy podać eksperymentalne leki, które pomogą wyleczyć zwłóknienie, musimy to zrobić, zanim samoistnie ustąpi.
W przeciwnym razie nie będziemy w stanie stwierdzić, czy przyczyną problemu był lek, czy naturalne mechanizmy naprawcze organizmu”.
Jednakże, stwierdził: „Właściwie można się wiele dowiedzieć na temat tego, jak mysz sama staje się lepsza. Jeśli poznamy mechanizmy molekularne, dzięki którym to zachodzi, możemy odkryć nowe cele dla IPF”.
Proces, w wyniku którego uszkodzenie płuc prowadzi do gojenia lub zwłóknienia, zależy częściowo od tego, co dzieje się z komórką zwaną fibroblastem, która tworzy tkankę łączną.
Podczas urazu lub choroby fibroblasty ulegają aktywacji, stając się miofibroblastami, które tworzą tkankę bliznowatą poprzez wydzielanie kolagenu. Po zakończeniu zadania te fibroblasty muszą zostać dezaktywowane, czyli odróżnicowane, aby powrócić do swojego spokojnego stanu lub przejść zaprogramowaną śmierć komórki i zostać oczyszczone.
„Na tym polega główna różnica między prawidłowym gojeniem się ran a zwłóknieniem – utrzymywanie się aktywowanych miofibroblastów” – wyjaśnił Fortier. Dezaktywacja ta jest kontrolowana przez hamulce molekularne. W badaniu zbadano jeden z tych hamulców, zwany MKP1, który według zespołu ulegał ekspresji na niższym poziomie w fibroblastach pacjentów z IPF.
Dzięki genetycznej eliminacji MKP1 z fibroblastów myszy po stwierdzeniu uszkodzenia płuc zespół zaobserwował, że zwłóknienie nadal pozostaje niekontrolowane.
„Zamiast widocznego w 63. dniu poprawy stanu zdrowia, nadal widać zwłóknienie” – powiedział Fortier.
„Argumentowaliśmy przez sprzeczność: kiedy wyłączysz ten hamulec, zwłóknienie, które w przeciwnym razie naturalnie znikłoby, utrzymuje się i dlatego MKP1 jest niezbędny do samoistnego ustąpienia zwłóknienia”.
Przeprowadzili kilka dodatkowych badań przy użyciu technik CRISPR, aby wykazać, w jaki sposób MKP1 uruchamia hamulce, głównie poprzez dezaktywację enzymu p38a, który bierze udział w reakcji komórki na stres.
Co więcej, wykazali, że żaden z dwóch obecnie zatwierdzonych przez FDA leków na zwłóknienie płuc, pirfenidon i nintedanib, nie jest w stanie wyłączyć miofibroblastów.
„Jest to całkowicie zgodne z faktem, że rzeczywiście spowalniają postęp, ale nie zatrzymują ani nie odwracają choroby” – powiedział Fortier.
Fortier ma nadzieję, że odkrycie, że ten szlak odwraca zwłóknienie, doprowadzi do poszukiwania dodatkowych hamulców zwłóknienia.
„Wiele prac nad zwłóknieniem skupiało się na tym, jak możemy temu zapobiec, ale kiedy do mojej kliniki pacjent zgłasza się z suchym kaszlem, dusznością i niskim poziomem tlenu w wyniku leżącego u podstaw IPF, blizny już są obecne. Oczywiście chcielibyśmy znaleźć sposób na zapobiegnięcie pogłębianiu się blizn, ale Święty Graal polega na odwróceniu tego zjawiska”. (ANI)