Co ty robisz? najbardziej pamiętam film z 1994 roku Kruk? Czy to ścieżka dźwiękowa, półdoskonały miszmasz MVP muzyki industrialnej (My Life With the Thrill Kill Kult, Machines of Loving Grace, Nine Inch Nails), alt-rock nowej generacji (Helmet, Rage Against the Machine, Stone Temple Pilots) i gotycka królewska muzyka (The Cure)? Przekształcenie Detroit w dystopijne piekło? Złowrogi kochankowie Michael Wincott i Bai Ling czarujący w słabo oświetlonym legowisku i wyznaczający nowe standardy dla #CreepyCoupleGoals? Uroczy deskorolkowiec, który informuje detektywa Erniego Hudsona, że ​​cebula na parówkach powoduje pierdzenie? Fakt, że cała ta sprawa sprawia wrażenie, jakby morderczy mim przypadkowo zabłądził w teledysku Stabbing Westward?

A może to tragedia, która spotkała głównego bohatera filmu i rzuciła cień na ten przebój, nawet gdy zapewnił filmowi spuściznę pochlebczą? Do kin trafi mniej więcej w połowie drogi między filmem Tima Burtona Ordynans i pierwszy X-Men film, ta adaptacja komiksów Jamesa O’Barra — o mężczyźnie, który powraca z martwych, by pomścić swoją zamordowaną dziewczynę — była jedną z kilku wczesnych prób wejścia w mroczniejsze kino superbohaterskie. Ale tak naprawdę miała na celu rozpoczęcie kariery Brandona Lee, syna Bruce’a Lee, jako nowej gwiazdy kina akcji. Jego przypadkowa śmierć na planie, osiem dni przed zakończeniem filmu, początkowo dodała projektowi makabrycznego charakteru. Jednak jego występ pozostaje najlepszą rzeczą w filmie, a to, co mogło być grubiańską eksploatacją, przekształca się w hołd dla charyzmatycznego aktora będącego w centrum wszystkiego. Cieszysz się niezaprzeczalną obecnością Lee i opłakujesz karierę, która mogła się wydarzyć.

Zatem Kruk 2024 od samego początku znajduje się w tarapatach: Publicyści szybko stwierdzili, że wersja reżysera Ruperta Sandersa nie była remakiem, „ale nową interpretacją oryginalnej powieści graficznej”. Zauważono. Nadal można bezpiecznie założyć, że nawet przy licznych wersjach mściwego, zmartwychwstałego bohatera O’Barra, które zdobiły pół tuzina książek wydawców w ciągu ostatnich 35 lat, więcej osób kojarzy tę konkretną własność intelektualną z pojedynczym wyjściem na ekran. To nostalgia i rozpoznawalność marki, na których chcą zarobić, na dobre i na złe. Jednak próba wcielenia się w rolę, która jest synonimem zarówno konkretnego aktora, jak i przepełnionej żalem historii, dodaje niesamowicie wysoki stopień trudności. Pamiętasz, jak bardzo podobał ci się pierwszy film? Super! Teraz zapomnij o facecie, który w nim grał, o całej tej „klątwie” i fabule w ogóle, ale nie na tyle, żebyś nie kupił biletu lub nie dał szansy nowemu Crow!

Dobra wiadomość: dokonali mądrego wyboru, jeśli chodzi o znalezienie osoby, która mogłaby wypełnić buty Demonias. Bill Skarsgård może z równą łatwością grać gibkiego bohatera akcji i przerażającego koszmarnego mięsa; jeśli potrzebujesz kogoś, kto zagra maszynę do zabijania lub zabójczego klauna, to on jest twoim facetem. Skarsgård jest również dokładnie tym rodzajem ekscentrycznego seksapilu, który zamienia pracujących aktorów w internetowych chłopaków i mógłby sprzedać ideę skazanego na zagładę romantyka, który dosłownie poszedłby do piekła i z powrotem dla obiektu swojego uczucia. Daj wysokiemu, blademu i przystojnemu Szwedowi trochę rozmazanego tuszu do rzęs, długi czarny trencz (ale pomiń koszulę) i ostrzyżone na brzytwę włosy, a otrzymasz idealnego chłopca z plakatu Hot Mall-Goth Summer. Pomaga również to, że jest, wiesz, naprawdę utalentowany i może udźwignąć film.

Teraz nadchodzi zła część: Nie ma za wiele filmu do udźwignięcia. Zgodnie ze słowami działu marketingu, Kruk 2.0 nie jest przeróbką oryginalnego filmu. Jeśli chodzi o powrót do materiału źródłowego… powiedzmy po prostu, że „ponowne wyobrażenie” jest tutaj bardzo ciężkie. Podstawowe elementy są obecne i uwzględnione, ponieważ istnieje głęboka więź między Erikiem Dravenem granym przez Skarsgårda a jego prawdziwą miłością Shelly, graną przez FKA Twigs; jego postać [spoiler] umrzeć; kruk prowadzi go z powrotem do krainy żywych; ubiera się, jakby brał udział w przesłuchaniu do cover bandu Bauhausu; i gówno się dzieje. Całkowite krakanie pozostaje takie samo.

Stamtąd jednak ta nowa Wrona leci w różnych kierunkach, z których żaden nie robi wiele, aby zinterpretować, rozwinąć lub ulepszyć koncepcję O’Barra o aniołach zemsty wyrównujących rachunki. W przeszłości Erica jest nuta traumy, która prowadzi go do ośrodka odwykowego, gdzie jest prześladowany i marginalizowany. To również scena jego słodkiego spotkania z Shelly, która wykorzystuje odwyk, aby ukryć się przed złymi ludźmi, którzy jej szukają. Kiedy para ucieka przy dźwiękach „Disorder” Joy Division — ścieżka dźwiękowa z lat dziewięćdziesiątych rockuje dla K-Tel’s Greatest ’80s Goth/Synth Hits, a także opery i [checks notes] Enya — ukrywają się w eleganckim mieszkaniu przyjaciela, uprawiają dużo stylowo sfilmowanego seksu, a później spotykają się z przyjaciółmi nad jeziorem. Przez pierwszą połowę ich historia o uciekających kochankach ma pierwszeństwo przed wszystkim, co choć trochę mityczne lub nadprzyrodzone. Sanders i scenarzyści Zach Baylin i William Schneider w odpowiednim czasie zajmą się superbohaterami. Ale najpierw chcą dać ci Crowmeo i Julia.

Można zrozumieć, dlaczego w teorii jest to dobry pomysł: dlaczego nie pozwolić widzom zaangażować się w te postacie, zanim zło je rozszarpie, a przemoc zacznie się na dobre? Jeśli chodzi o wykonanie, ten nacisk na Skarsgårda i FKA Twigs szepczących sobie do ucha czułe słówka przeradza się w coś pomiędzy pseudoerotyczną reklamą perfum a odrzutami z nieudanej serii YA i nie mogłoby być bardziej ospałe. Ale wiemy, że niebezpieczeństwo zmierza w ich stronę, ponieważ Danny Huston zawarł jakiś rodzaj umowy, w ramach której wysyła dusze innych do piekła, aby sam tam nie musiał iść, i ma zdolność do gruchania jakiegoś złego ASMR, który sprawia, że ​​ludzie stają się albo dźgający, albo autodestrukcyjni. Jak, kiedy i dlaczego to się dzieje, pozostawiamy twojej wyobraźni, celowo lub nie. Wiemy również, że jego słudzy ścigają Shelly z powodu nagrania wideo, które jest w jej posiadaniu, a którego chce Huston; czy ci bandyci są również zwolennikami Szatana, czy też po prostu dobrze ubranymi korporacyjnymi lokajami, czy jednym i drugim, albo żadnym z nich, tego nikt nie potrafi zgadnąć.

W końcu źli faceci ich doganiają, obaj zostają zamordowani, a Eric budzi się w zawieszeniu wypełnionym stalowymi belkami i ptakami. Mnóstwem, mnóstwem ptaków. Po długim pingowaniu między światem żywych a światem zmarłych czekających na niego, zawiera umowę z tajemniczym mężczyzną (Sami Bouajila): jego dusza za duszę Shelly. Haczykiem jest to, że Eric musi zabić wszystkich odpowiedzialnych za ich śmierć. Na szczęście ma po swojej stronie wrony — hura! — i może czuć ból, ale nie można go zabić.

Po powrocie Eric przemierza brudne, scenograficzne ulice (pamiętajcie, że Sanders odpowiada za oba Królewna Śnieżka i Łowca i ta akcja na żywo Duch w skorupie, i ma słabość do mrocznego rewizjonizmu chic) ​​i zostaje ranny. Kiedy Kruk w końcu pozwala mu być pełnym strażnikiem w operze, nadrabia stracony czas, wpychając w 10 minut całą pełnometrażową liczbę zabójstw z horroru i mnóstwo krwi. Super. Nawet nie mutując w Życzenie śmierci w makijażu naleśnikowym może jednak uratować to, co wydaje się nieudaną próbą ponownego wprowadzenia kultowej postaci z kultowego komiksu/filmu do dzisiejszego krajobrazu rozrywki, w którym superbohaterowie są wszechobecni. Nie trzeba długo czekać, aby zdać sobie sprawę, że to, co miało być początkiem serii, jest, w przeciwieństwie do swojego bohatera, na stałe DOA.