Sympatyk zaczyna się w przyszłości. Opowiedziany niemal w całości na zasadzie retrospekcji, pierwszy odcinek nowego serialu HBO przeskakuje z czasu na okres, a jego bohaterem jest kapitan (Hoa Xuande), kret Wietnamu Północnego, pracujący pod przykrywką w siłach specjalnych policji Wietnamu Południowego. „Wszystkie wojny toczy się dwa razy” – czytamy na napisach początkowych. „Pierwszy raz na polu bitwy, drugi raz w pamięci.”

Zatem zagłębiamy się we wspomnienia Kapitana. Ale wcześniej widzimy, w jakim miejscu znajduje się współczesność serialu: uwięziony, zmuszony do ciągłego pisania tego samego wyznania. Był szpiegiem, agentem komunistycznym zainstalowanym w Wietnamie Południowym, pisze tuszem na kartce papieru, a jego ręka była zniszczona od pisania.

W 1975 roku, cztery miesiące przed upadkiem Sajgonu, Kapitan spotyka się z Claudem (Robert Downey Jr.), agentem CIA współpracującym z Wietnamem Południowym przy zwalczaniu szpiegów w Wietnamie Północnym. Claude nie zdaje sobie sprawy, że tak naprawdę współpracuje z wrogiem – Kapitan ma świetną pokerową twarz. Para zamierza obejrzeć film (wersja z 1974 r.). Życzenie śmierci), ale to wszystko podstęp; w teatrze siły Wietnamu Południowego planują torturować komunistkę w celu uzyskania informacji. Spotykamy tam także szefa Kapitana, Generała (Toan Le), dzikusa, który chichocze, gdy na scenie przed nim brutalnie atakuje się kobietę.

Kamień Hoppera/HBO

Kapitan przedstawia nam trochę tła ze swojego życia poprzez narrację: jest pół-Wietnamczykiem, pół-Francuzem, ale większość swojego młodego życia spędził w szkole z internatem w Ameryce. Zawsze miał poczucie, że jego życie jest całkowicie niezgodne z otaczającym go światem, że nie jest akceptowany w Wietnamie – gdzie ludzie dokuczają mu, że jest półbiały – ani w „białych” krajach, gdzie miejscowi spotykają się z szyderczymi spojrzeniami. Niemniej jednak używa tych tożsamości, aby pomóc w swojej misji dostarczania informacji Viet Congowi.

Następnie cofamy się do 48 godzin wcześniej, kiedy widzimy tę samą kobietę zatrzymaną przez specjalne siły policyjne. Biją ją, torturują, robią wszystko, żeby zdobyć specjalną rolkę filmu, którą ta kobieta właśnie połknęła, by ukryć się przed generałami Wietnamu Południowego. Kapitan używa palców, by podważyć jej język i rozerwać go, ale udaje jej się go ugryźć, uciec i splunąć mu krwią w twarz. „Uderz mnie, towarzyszu” – drażni się, nawiązując do jego zdradzieckich zachowań. Przed torturami w kinie południowowietnamska policja przeciąga tę kobietę do innej kryjówki CIA, gdzie nadal ją bije i zmusza do siedzenia na własnej kupie.

Wszystko to dzieje się zaledwie 10 minut później – i zakładam, że ten program będzie jeszcze bardziej graficzny.

Kapitan naprawdę musi pamiętać, dlaczego robi te gówniane (nie zamierzone) rzeczy, więc zabiera nas trzy dni głębiej w swoje wspomnienia, zanim zaczęły się te tortury. Kapitan je lunch ze swoimi dwoma najlepszymi przyjaciółmi, Bonem (Fred Nguyen Khan) i Manem (Duy Nguyễn), gdzie świętują narodziny syna Bona, Duca. Duc mówi swoje pierwsze słowo. Czy to tata? Czy to awokado? Kogo to obchodzi! Wszyscy są radośni i kochani.

Kamień Hoppera/HBO

Jednak dowiadujemy się, że Kapitan nie jest lojalny nawet wobec swoich najbliższych przyjaciół. Mężczyzna i Kapitan współpracują przeciwko Wietnamowi Południowemu jako krety, podczas gdy Bon jest oddany walce z Wietnamem Północnym po śmierci swojego ojca z rąk Viet Congu. Mężczyzna potrzebuje pełnej listy pracowników komendy policji, więc Kapitan manipuluje generałem i jego sekretarzem, aby powiedzieli mu, gdzie to jest. Kapitan robi szybkie zdjęcie listy, gdy generał wychodzi ze swojego biura. Bingo. Wysyła rolkę filmu na adres, o który prosił Man.

Wracamy teraz do momentu, zanim ta kobieta została zatrzymana i torturowana. Ta rolka filmu, którą policja próbuje zdobyć, faktycznie pochodzi od Kapitana, co stawia całą kwestię „Uderz mnie, towarzyszu” z odpowiedniej perspektywy. Kapitan drapie gardło kobiety, która otrzymała ten cenny ładunek od niego. Intensywny. Brutalny. Jestem wciągnięty. Generał pyta kobietę, kto podrzucił tę rolkę filmu, a ona podaje nam kolejną zachwycającą kwestię: „Imię „Viet” – krzyczy – „nazwisko „Nam”. Potem naprawdę czyta chłopaków jak obrzydliwe. , mówiąc, że po zakończeniu wojny będą mieli za co płacić. Śmieją się jej w twarz.

Następnie widzimy, że dwa miesiące później ten sam teatr, w którym była torturowana, został zbombardowany. Claude odwiedza posiadłość generała z ofiarą pokojową w czasie wojny: alkoholem i płytą dla kapitana, który przebywa u generała. Generał potrzebuje co najmniej dwóch samolotów do Ameryki, aby uciec – hm, „wycofać się” – mówi, z Wietnamu wraz z rodziną i personelem, ponieważ jest to obecnie niebezpieczne terytorium. Kapitan jest używany w tej rozmowie jako (bardzo zły) tłumacz, w wyniku czego Claude obiecuje dwa samoloty, chociaż wszyscy w pomieszczeniu wiedzą, że jeden samolot jest najbardziej możliwy.

Należy dokonać cięć na liście osób, które przedostaną się do Ameryki. Jak na ironię, generał wybiera kapitana, który dokonuje tych cięć, przekazując główną listę pracowników, których człowiek tak pilnie szukał „jak poranna gazeta”. Kapitan mądrze dobiera ten wybór: łatwo byłoby wybrać grupę kompletnych głupców, ale wtedy Kapitan wyglądałby na największego głupca ze wszystkich. Więc Kapitan wybiera członków drużyny Generała, którzy Patrzeć są w stanie, ale faktycznie są niezdolny go wspierać. Sam Kapitan twierdzi, że nie przybędzie tutaj. Jest jeszcze wiele do zrobienia.

Kapitanowi udało się jednak zabezpieczyć trzy miejsca w samolocie dla Bona, jego żony i ich dziecka. Trzej kumple wypijają kilka piw podczas lunchu, słuchając odległych dźwięków eksplozji, ściskając się i całując jak prawdziwi kumple. Kiedy Bon ma chwilę dla siebie, Kapitan żąda, aby Man upewnił się, że dziewczyna – pamiętajcie, ta, którą okrutnie torturowały siły Wietnamu Południowego – jest bezpieczna. Powoduje to kłótnię o to, czy Kapitan powinien porzucić pracę szpiegowską, czy nie, i ostatecznie Man zaleca, aby to był koniec. „Śnisz po angielsku” – mówi Kapitanowi. „Kochasz Amerykę. Przyznać.” Więc w końcu, Kapitanie będzie polecieć tym samolotem do Ameryki.

Kamień Hoppera/HBO

Teraz jesteśmy jeden dzień przed upadkiem Sajgonu. Kapitan zmusza córkę generała, aby wsiadła do autobusu do innego autobusu do samolotu do Ameryki, ale ona chce jechać do Paryża. Nie ma takiego szczęścia. W tym momencie jest to Ameryka albo śmierć i po chwili narzekania dziewczyna opuszcza rezydencję i udaje się do Paryża. Claude czeka na asfalcie, aby pożegnać się ze swoimi sojusznikami. Generał jest ciekawy – co Claude zrobi, aby uciec przed nadchodzącą wojną? „Daj spokój, jesteśmy CIA” – uśmiecha się Claude, z klasyczną miną RDJ. – Coś wymyślimy.

Ale gdy załoga wsiada do drugiego autobusu jadącego na samolot, dochodzi do tragedii: asfalt zostaje zbombardowany. Wszyscy muszą spieszyć się do samolotu, unikając nadchodzących eksplozji. Kapitan robi wszystko, co w jego mocy, aby chronić Bona i jego rodzinę, ale to nie daje skutku — żona Bona i dziecko umierają, gdy Bon trzyma ich na pasie startowym. Próbując wesprzeć przyjaciela, Kapitan spogląda na pobliski samolot, który zaraz wystartuje. Pozostawienie zwłok żony i dziecka przyjaciela wydaje się okrutne, ale Kapitan musi już iść.

Cofamy się do więzienia, gdzie Kapitan marnuje dni za kratkami. Czy wsiadł do tego samolotu i czy to przyszłość? A może utknął po wystartowaniu samolotu?