Kilka minut po rozpoczęciu „Alice, Darling” widzowie mogą przypomnieć sobie, jak rozpoczął się „The Invisible Man” z 2020 roku: Anna Kendrick wykrada się z łóżka o świcie, starając się nie obudzić partnera, który przez chwilę zakładamy, że ma zamiar uciec. Ale podczas gdy ten pojazd Elisabeth Moss był filmem o potworach, któremu nadano wagę dzięki historii znęcającego się chłopaka, debiut fabularny reżyserki Mary Nighy stawia trudne wyjście kobiety z niebezpiecznego związku na pierwszym planie. To cichy, mocny dramat o psychologicznej manipulacji i uszkodzeniach, który zostanie pokazany na koniec roku w AMC Sunset 5 w West Hollywood 30 grudnia, zanim zostanie rozszerzony do kin AMC w całym kraju 20 stycznia.

W nienazwanym mieście Alice (Kendrick) spóźnia się i wcześnie wyjeżdża z zaległego wieczoru z najlepszymi przyjaciółkami Sophią (Wunmi Mosaku) i Tess (Kaniehtiio Horn). Możemy powiedzieć, że jest rozkojarzona, a nawet przestraszona, wymyka się do łazienki, by wyrwać sobie włosy – nerwowy tik, który nasila się wraz z rozwojem filmu. Kiedy po raz pierwszy spotykamy chłopaka, do którego spieszy do domu, wydaje się dość miły. Ale drobne notatki i niepokojące retrospekcje szybko ujawniają, że odnoszący sukcesy artysta Simon (Charlie Carrick) jest maniakiem kontroli, którego dręczące zwątpienie i inne nerwice odbijają się na Alice. Podkopał jej pewność siebie pod każdym względem, będąc jednocześnie wymagającym i poniżającym, żałując najmniejszej uwagi, jaką poświęca komukolwiek poza nim.

Więcej z Variety

Tak więc, kiedy trzy kobiety organizują tydzień wakacji nad jeziorem, aby uczcić 30. urodziny Tess, Alice może uciec tylko przez kłamstwo, mówiąc Simonowi, że jest na obowiązkowej wycieczce służbowej. Chociaż nie znęcał się fizycznie, wbił tak paranoiczny klin między nią a resztę świata, że ​​teraz ledwo może się zmusić do udziału w tej rozpaczliwie potrzebnej ucieczce z zaufanymi przyjaciółmi. Zamiast tego izoluje się, defensywnie odrzucając ich obawy, demonstrując sposoby, w jakie jej sposób myślenia został wypaczony (szczególnie w odniesieniu do jedzenia i obrazu ciała) – w międzyczasie odpierając jego ciągłe, potrzebujące wiadomości tekstowe.

Kontynuacja historii

Mniej więcej w połowie drogi Alice ma irracjonalny wybuch, który ujawnia stopień, w jakim udało jej się stłumić skumulowaną panikę. Wkrótce potem zaczyna zwierzać się z brzydkiej rzeczywistości swojej sytuacji domowej. Ale nawet zabranie jej telefonu przez najlepszych przyjaciół nie wystarczy, by trzymać Simona na dystans.

Zniuansowane wątki scenariusza Alanny Francis w wątku pobocznym o zaginionej młodej kobiecie na tym wiejskim obszarze, sugerujące elementy tajemnicy morderstwa, które, jak się spodziewamy, mogą prowadzić do terytorium bardziej zorientowanego na gatunek. To faktycznie dowodzi czerwonego śledzia; „Alice, Darling” może frustrować tych, którzy spodziewają się, że jego rozwiązanie zostanie osiągnięte za pomocą bardziej brutalnych lub melodramatycznych środków niż te, które wymyślili filmowcy.

Ale uwaga skupia się tutaj nie tyle na obiekcie przerażenia Alice, ile na emocjonalnym podłożu przyjaźni, od których Simon (naturalnie) zrobił wszystko, co w jego mocy, aby ją zdystansować i które mogą jeszcze okazać się jej zbawieniem. Podczas gdy słowo „interwencja” nigdy nie jest wypowiadane, tak jest w przypadku tego filmu de facto sedno: jak ludzie, którzy naprawdę cię kochają, zaryzykują powiedzenie ci, kto tylko udaje, ku twojej ewidentnej szkodzie. Przełamanie destrukcyjnej współzależności jest tak trudne, że czasami inni muszą zadać ci pierwszy cios.

To silna rola dla Kendricka, którego postać może wydawać się mniej niż w pełni zdefiniowana, ale o to właśnie chodzi — chłopak Alice podstępnie zniszczył każdą część jej osobowości, która nie jest dla niego priorytetem. Kaniehtiio Horn i Wunmi Mosaku są bardzo dobrzy jako ta rzadka rzecz na ekranie, postacie BFF z namacalnym własnym życiem wewnętrznym, a nie tylko satelitami bohatera. Carrick uważa, aby Simon nie stał się rzucającym się w oczy potworem. W takim stopniu, w jakim go widzimy, jest czarujący i atrakcyjny na tyle, że rozumiemy, w jaki sposób Alice została stopniowo wciągnięta w związek działający podobnie jak wolno działająca trucizna.

Jeśli film mógłby użyć silniejszego poczucia katharsis na końcu, to jednak dobrze, że Nighy i Francis stosują tak rozsądną wcześniejszą powściągliwość. To powstrzymuje „Alice, Darling” przed jakimkolwiek wymysłem, cichy niepokój w każdym geście Kendricka utrzymuje wystarczające napięcie pomimo braku jawnych thrillerów. Przemyślany montaż jest uzupełniony w szczególności opartą na fortepianie oryginalną ścieżką dźwiękową Owena Palletta oraz przystojnymi, ale niepozornymi zdjęciami Mike’a McLaughlina.

Najlepsze z różnorodności

Zapisz się do newslettera Variety. Aby uzyskać najnowsze wiadomości, śledź nas na Facebooku, Twitterze i Instagramie.

Kliknij tutaj, aby przeczytać cały artykuł.