*

Erdogan wydaje się pewny siebie przed drugą turą 28 maja

*

Opozycja postrzega sondaże jako najlepszą jak dotąd szansę na zakończenie jego rządów

*

Kampania skupiona na kamieniach milowych w przemyśle, zaatakowała opozycję

Autorzy: Can Sezer i Jonathan Spicer

STAMBUŁ, 26 maja (Reuters) – Prezydent Tayyip Erdogan przeciwstawił się prognozom swojego politycznego upadku w wyborach w Turcji, zbierając wyborców potężną mieszanką religijnego konserwatyzmu i nacjonalizmu, która prawdopodobnie doprowadzi jego rządy do trzeciej dekady w niedzielę.

Choć jeszcze nie odniósł zwycięstwa – Erdogan musi najpierw pokonać Kemala Kilicdaroglu w niedzielnej drugiej turze – jego impet tylko wzrósł, odkąd wyszedł z solidną przewagą w pierwszej rundzie 14 maja, a analitycy w pełni spodziewają się, że wygra.

Zwycięstwo umocniłoby rządy przywódcy, który przekształcił Turcję, przekształcając świeckie państwo założone 100 lat temu, aby pasowało do jego pobożnej wizji, jednocześnie konsolidując władzę w swoich rękach, co krytycy postrzegają jako marsz ku autokracji.

Na arenie globalnej Erdogan odciągnął członka NATO od jego tradycyjnych zachodnich sojuszników, nawiązał więzi z prezydentem Rosji Władimirem Putinem i zmienił Turcję w asertywne mocarstwo regionalne.

Krytycy twierdzą, że podczas swoich 20-letnich rządów coraz bardziej polaryzował naród, w tym w tej kampanii wyborczej. Ale argumentował coś przeciwnego przed niedzielnym głosowaniem i powiedział, że jego przeciwnicy „zatruwają dyskurs polityczny”.

„Będziemy nadal obejmować nasz naród, co jest sposobem myślenia wywodzącym się z naszej kultury” – powiedział w wywiadzie dla CNN Turk w czwartek. „Jeśli wygramy 28 maja, za pozwoleniem Boga, wygra każdy z naszych 85 milionów ludzi”.

Głosowanie było postrzegane jako jedno z najbardziej znaczących od czasu powstania nowoczesnego państwa tureckiego 100 lat temu, a opozycja wyczuła największą jak dotąd szansę na obalenie Erdogana i odwrócenie wielu jego daleko idących zmian w Turcji.

Ale zamiast tego podkreśliło to jego wytrwałość, źle postawionych przeciwników, którzy spodziewali się, że poniesie konsekwencje kryzysu związanego z kosztami życia i krytykę reakcji państwa na trzęsienia ziemi w lutym, w których zginęło ponad 50 000 osób.

Kontynuacja historii

Krytycy i osoby, które przeżyły trzęsienie ziemi, wyrażały złość z powodu powolnej początkowej reakcji rządu na trzęsienie ziemi i niedbałego egzekwowania przepisów budowlanych – awarie, jak twierdzili, kosztowały życie.

Ale jego zakorzeniona w islamie partia AK zajęła pierwsze miejsce w 10 z 11 prowincji dotkniętych trzęsieniami ziemi, pomagając jej zapewnić wraz z sojusznikami większość parlamentarną w głosowaniu 14 maja.

Rękawice spadły na szlaku kampanii, gdy Erdogan stara się zgromadzić swoją konserwatywną bazę, nazywając swoich przeciwników „pro-LGBT”.

Chcąc wykorzystać głęboko zakorzeniony turecki nacjonalizm, wykorzystał również kurdyjskie poparcie dla Kilicdaroglu, aby oskarżyć swojego rywala o popieranie terroryzmu i powiązania z bojową Partią Pracujących Kurdystanu (PKK) – twierdzenie, które Kilicdaroglu nazwał oszczerstwem.

Erdogan wielokrotnie zwracał uwagę na sfałszowane wideo, w którym oskarża Kilicdaroglu o powiązania z PKK, która prowadzi powstanie, w którym zginęło ponad 40 000 osób.

„DUMA RELIGIJNA I NARODOWA”

„Erdogan połączył dumę religijną i narodową, oferując wyborcom agresywny antyelitaryzm, który działa na poziomie krajowym i międzynarodowym” – powiedział Nicholas Danforth, turecki historyk i nierezydent w think tanku ELIAMEP.

„Ludzie wiedzą, kim on jest i jaka jest jego wizja kraju, i wydaje się, że wielu z nich to akceptuje” – powiedział.

„To powiedziawszy, tylko dlatego, że ma wiatr w żaglach, nie oznacza, że ​​będzie płynnie żeglować. Gospodarka będzie się pogarszać, opozycja nie idzie w dobrym kierunku, a wielu światowych przywódców nie lubi lub nie ufa go bardziej niż wczoraj” – powiedział.

Krytycy twierdzą, że kolejne pięć lat jego rządów grozi dalszymi szkodami dla demokracji, która ich zdaniem została podważona, gdy zgromadził władzę wokół prezydentury wykonawczej, zakneblował sprzeciw, uwięził krytyków i przeciwników oraz przejął kontrolę nad mediami, sądownictwem i gospodarką.

Erdogan przedstawia się jako obrońca demokracji, który odpierał ingerencję wojskową w turecką politykę: przeżył próbę wojskowego zamachu stanu w 2016 r., kiedy zbuntowani żołnierze zaatakowali parlament i zabili 250 osób.

Z pomocą w dużej mierze wspierających go tureckich mediów, jego kampania miała na celu skupienie uwagi na sukcesach gospodarczych i odwrócenie uwagi od kryzysu związanego z kosztami życia.

Miesiąc poprzedzający głosowanie był usiany obchodami kamieni milowych w przemyśle, w tym premierą pierwszego tureckiego samochodu elektrycznego i inauguracją pierwszego okrętu desantowego, zbudowanego w Stambule do przenoszenia dronów produkcji tureckiej.

Erdogan włączył także pierwszą w Turcji dostawę gazu ziemnego z rezerw Morza Czarnego, obiecując darmowe dostawy gospodarstwom domowym, i zainaugurował swoją pierwszą elektrownię jądrową podczas ceremonii, w której wirtualnie uczestniczył Putin.

Gospodarka była jednym z głównych atutów Erdogana w pierwszej dekadzie jego rządów, kiedy Turcja cieszyła się przedłużającym się boomem z nowymi drogami, szpitalami i szkołami oraz rosnącym standardem życia.

Stało się to jednak problemem politycznym, gdy rząd podjął niekonwencjonalną politykę cięcia stóp procentowych w obliczu gwałtownie rosnącej inflacji. Mając na celu pobudzenie wzrostu, polityka ta doprowadziła walutę do krachu pod koniec 2021 roku i pogorszyła inflację.

BURMISTRZ STAMBUŁU

Erdogan dorastał w biednej dzielnicy Stambułu i uczęszczał do islamskiej szkoły zawodowej, wkraczając do polityki jako przywódca lokalnej młodzieżówki partyjnej i zostając burmistrzem Stambułu w 1994 roku.

Odsiedział wyrok w 1999 r. za wiersz, który wyrecytował w 1997 r., porównując meczety do koszar, minarety do bagnetów, a wiernych do armii.

Po wejściu na scenę ogólnokrajową jako szef partii AK, został premierem w 2003 roku.

Jego rząd ujarzmił armię Turcji, która od 1960 r. obaliła cztery rządy, aw 2005 r. rozpoczął rozmowy w celu zabezpieczenia trwającej od dziesięcioleci ambicji przystąpienia do Unii Europejskiej – proces, który później gwałtownie się zatrzymał.

Zachodni sojusznicy początkowo postrzegali Turcję Erdogana jako tętniącą życiem mieszankę islamu i demokracji, która mogłaby być wzorem dla państw Bliskiego Wschodu walczących o otrząśnięcie się z autokracji i stagnacji.

Ale jego dążenie do większej potęgi spolaryzowało Turków i zaalarmowało międzynarodowych partnerów. Zagorzali zwolennicy postrzegali to jako sprawiedliwą nagrodę dla przywódcy, który umieścił nauki islamu w centrum życia publicznego w kraju o silnych tradycjach sekularystycznych i bronił pobożnych klas robotniczych.

Przeciwnicy przedstawiali to jako popadnięcie w autorytaryzm.

Po próbie zamachu stanu w 2016 r. władze rozpoczęły masową rozprawę, w wyniku której uwięziono ponad 77 000 osób oczekujących na proces. Organizacje zajmujące się prawami człowieka twierdzą, że Turcja stała się na pewien czas największym więzieniem dziennikarzy na świecie.

Rząd Erdogana powiedział, że czystka była uzasadniona groźbami ze strony zwolenników puczu, a także Państwa Islamskiego i PKK.

W kraju rozległy nowy kompleks pałaców prezydenckich na obrzeżach Ankary stał się uderzającym znakiem jego nowych uprawnień, podczas gdy za granicą Turcja stawała się coraz bardziej asertywna, interweniując w Syrii, Iraku i Libii oraz często rozmieszczając z decydującą siłą tureckie drony wojskowe.

(Dodatkowe raporty Darena Butlera i Ali Kucukgocmen Pisanie przez Toma Perry’ego; Montaż przez Nicka Macfie)