LONDYN, 15 lutego (Reuters) – Nicola Sturgeon zrezygnowała w środę ze stanowiska pierwszego ministra Szkocji, mówiąc, że jej dominacja nad jej partią i krajem nie jest już atutem w walce o niepodległość Szkocji.

Będąc u władzy od 2014 roku, powiedziała, że ​​stała się zbyt dzieląca – i zbyt zmęczona – by przekroczyć podziały polityczne, i chciała odejść od „brutalności” współczesnej polityki, aby skupić się na „Nicoli Sturgeon the person”.

Jej nieoczekiwane odejście będzie miało konsekwencje dla jej Szkockiej Partii Narodowej (SNP), dla walki o niepodległość i potencjalnie dla wyniku następnych wyborów krajowych, jeśli pomoże opozycyjnej Partii Pracy odzyskać część mandatów, które zajmowała kiedyś w Szkocji.

„To dla mnie naprawdę trudne”, powiedział 52-letni Sturgeon. „Moja decyzja wynika z obowiązku i miłości, być może twardej miłości, ale mimo to miłości do mojej partii, a przede wszystkim do kraju”.

Została przywódczynią SNP po referendum niepodległościowym w 2014 r., kiedy Szkocja głosowała 55% do 45% za pozostaniem częścią Wielkiej Brytanii.

Poprowadziła swoją partię przez serię głośnych zwycięstw wyborczych i zyskała reputację najlepszego komunikatora politycznego w Wielkiej Brytanii. Umiejętności te były widoczne podczas pandemii COVID-19, kiedy uniknęła wielu błędów popełnianych przez polityków w Westminsterze.

Ale w ostatnich miesiącach droga, którą szukała dla nowego referendum niepodległościowego, została zablokowana przez Sąd Najwyższy Wielkiej Brytanii, a ona została uwikłana w spór o prawa osób transpłciowych, który rozgniewał niektórych jej zwolenników.

Powiedziała w środę, że ustąpi ze stanowiska pierwszego ministra i lidera SNP, gdy tylko znajdzie się następca.

Sturgeon powiedziała na konferencji prasowej w Edynburgu, że chociaż wierzy, że w Szkocji istnieje poparcie większości dla niepodległości Szkocji, SNP musi umocnić i zwiększyć to poparcie.

„Aby to osiągnąć, musimy przekroczyć podziały w szkockiej polityce” – powiedziała. „A teraz oceniam, że nowy przywódca będzie w stanie to lepiej zrobić. Ktoś, o kim prawie wszyscy w kraju nie mają jeszcze zdania na dobre lub na złe”.

Powtarzając komentarz Jacindy Ardern, że „nie miała więcej w zbiorniku”, kiedy odeszła ze stanowiska przywódcy Nowej Zelandii w styczniu, Sturgeon powiedział, że brutalność współczesnej polityki zebrała żniwo i nie może już dłużej zobowiązać się do dawania „każdej uncji energii” praca polegała na tym.

Sturgeon, która podczas swojego urzędowania odprawiła czterech brytyjskich premierów, ustępuje bez wyraźnego następcy, a kwestia niepodległości jest nierozwiązana.

Jej poprzednik Alex Salmond powiedział, że nie ma jasnej strategii zapewnienia kolejnego referendum niepodległościowego.

WIELKI SUKCES

Sturgeon poprowadziła swoją partię do ogromnego sukcesu w wyborach w Wielkiej Brytanii w 2015 roku, zdobywając 56 z 59 mandatów w Szkocji, zanim zachowała kontrolę nad zdecentralizowanym parlamentem w ostatnich wyborach.

Ale SNP doznała ciosu w listopadzie, kiedy sąd najwyższy Wielkiej Brytanii orzekł, że jej rząd nie może przeprowadzić drugiego referendum bez zgody brytyjskiego parlamentu.

Kolejne konserwatywne rządy w Londynie twierdziły, że referendum z 2014 roku było decyzją podejmowaną raz na pokolenie i nie powinno się tak szybko powtarzać.

Anthony Wells, szef europejskich badań politycznych i społecznych w YouGov UK, powiedział Reuterowi, że siła Sturgeona na szczycie SNP zawierała wewnętrzne spory dotyczące kierunku partii. Pomogła również stłumić krytykę jej krajowych wyników w obszarach takich jak zdrowie i edukacja.

„Bez kogoś wyraźnie trzymającego rękę na sterze, myślę, że będzie trochę chaotycznie” – powiedział.

Według sondaży poparcie dla niepodległości wzrosło powyżej 50% po porażce Sądu Najwyższego, ale od tego czasu spadło.

Potencjalni kandydaci do zastąpienia Sturgeona to Kate Forbes, 32-letnia sekretarz gabinetu ds. finansów, John Swinney, 58-letni wicepremier i Angus Robertson, były wiceprzewodniczący partii.

Dodatkowe raporty autorstwa Sachina Ravikumara i Andrew MacAskilla, scenariusz autorstwa Kate Holton i Paula Sandle; Montaż autorstwa Paula Sandle’a, Marka Pottera, Marka Heinricha i Mike’a Harrisona

Nasze standardy: Zasady zaufania Thomson Reuters.