• Kiedy po raz drugi zachorowałam na raka piersi, musiałam przejść chemioterapię.
• Przez cały czas leczenia nosiłam czapkę chroniącą przed zimnem, ale nadal odczuwałam wypadanie włosów.
• Postanowiłam zaakceptować zmiany w moim wyglądzie i zdecydowałam się nie nosić peruki.

U progu lata po raz drugi wykryto u mnie raka piersi. Najpierw przeszedłem dwie operacje, które na szczęście spowodowały u mnie NED: brak oznak choroby. Ponieważ jednak była to moja druga walka z rakiem piersi w ciągu czterech lat, moi onkolodzy zdecydowali, że powinnam przejść chemioterapię, radioterapię i immunoterapię.

Jak wielu pacjentów z rakiem, bałam się, że stracę włosy. Postanowiłem przyjrzeć się sposobom złagodzenia szkód wyrządzonych przez chemioterapię.

Spróbowałem czepka na zimno i otrzymałem strzyżenie przed zabiegiem

Badałem czepki na zimno, strategię zmniejszania wypadania włosów poprzez noszenie czepka z kontrolowaną temperaturą podczas wlewu chemioterapii, a tym samym ograniczenie przepływu krwi do mieszków włosowych. Kupiłam zimne czepki przeciwmigrenowe do noszenia podczas kuracji w nadziei na zachowanie niektórych pasm.

Obcięłam też krótko włosy przed rozpoczęciem chemioterapii. W tym samym czasie moje drugie dziecko zdecydowało się obciąć włosy do pasa, przekazując je organizacji zajmującej się produkcją i rozdawaniem peruk dzieciom, które doświadczyły wypadania włosów.

Zacząłem mieć 12 infuzji chemioterapii, raz w tygodniu, od kwietnia do lipca. Żyjemy na Środkowym Zachodzie i nasze lata mogą być gorące. Zdecydowałam: nie ma mowy, żebym nosiła perukę z powodu upału.

Mniej więcej w szóstym tygodniu chemioterapii, w połowie kuracji, moje włosy zaczęły wypadać. Znalazłem włosy w wannie po tym, jak namoczyłem bolące mięśnie. Na mojej poszewce na poduszkę były włosy. Włosy myłam tylko co kilka dni zamiast codziennie, a czesałam raz dziennie. Musiałem zostawić wystarczająco dobrego w spokoju. Im bardziej włosy były manipulowane, tym więcej wychodziło.

Między szóstym a dwunastym tygodniem chemioterapii straciłem około 60% włosów. Chciałem przerwać capping na zimno, ale mój onkolog zachęcił mnie do kontynuowania. Siedzenie na fotelu do chemioterapii przez godzinę z lodem na skórze głowy było niewygodne, zwłaszcza w połączeniu z koniecznością noszenia lodowych rękawiczek i skarpet, aby zapobiec neuropatii wywołanej chemią. Mój lekarz powiedział, że nawet jeśli stracę większość lub wszystkie włosy, dzięki zastosowaniu zimnego czepka moje włosy mogą odrosnąć szybciej.

Więc kontynuowałem, tydzień po tygodniu. Zrzucanie trwało nadal, zwłaszcza gdy byłem na zewnątrz z moimi dziećmi i był wiaterek. Moje włosy były kruche i miękkie, przypominając mi małego pisklęcia.

Pogodziłam się z wypadaniem włosów i zaakceptowałam siebie takim, jakim jestem w procesie leczenia

Gdy temperatura rosła, coraz mniej zależało mi na ukryciu moich przerzedzonych, nierównych włosów. Nawet moje brwi i rzęsy w zasadzie nie istniały w tym momencie. Trądzik wywołany chemią pokrył moją twarz. Nawet gdybym zakryła włosy czapką lub peruką, nie ukryliby faktu, że jestem chora na raka. Nic w moim wyglądzie nie było takie jak dawniej.

Praktykowałem to, czego nauczył mnie mój terapeuta: radykalną akceptację. Pogodzenie się z sytuacją taką, jaka była, było tak uwalniające i nawet gdy chemia krążyła w moich żyłach i powodowała skutki uboczne, w tym problemy trawienne, wysypki skórne i zmęczenie, nadal czułem się sobą. Zrozumiałam, że przebywanie w jednym z najlepszych ośrodków leczenia raka w kraju było przywilejem. To nie była toksyczna pozytywność; raczej patrzyłem na moją podróż związaną z rakiem jako na okazję do uzdrowienia.

Rozumiem, dlaczego niektórzy chorzy na raka decydują się na noszenie peruk i czepków. Dla mnie ukrywanie, że mam raka, było po prostu zbyt pracochłonne. Peruka nie pomogłaby mi poczuć się „normalnie”, kiedy borykałam się z kilkoma skutkami ubocznymi moich kuracji. Postanowiłem, że po prostu na to pozwolę. Chociaż nie czułem się atrakcyjny zgodnie ze standardami społeczeństwa, odkryłem, że życie jest najpiękniejszym darem ze wszystkich.