Dziś jest dobry dzień dla Ukrainy, Niemiec i Europy: Olaf Scholz, kanclerz Niemiec, zgodził się nie tylko na eksport czołgów Leopard 2 przez inne państwa europejskie na Ukrainę, ale także na wysłanie co najmniej kompanii (14) Niemieckie Leopardy. Jeszcze lepsze jest to, że Stany Zjednoczone wyślą teraz również własne czołgi Abrams – co nie było planowane, dopóki Scholz nie postawił warunku zmiany stanowiska Niemiec. Wraz z innymi niedawnymi deklaracjami, w tym czołgami Challenger oferowanymi przez Wielką Brytanię, oznacza to znaczną i wielonarodową dostawę dla Kijowa. Byłoby chamstwem nie przyznać, że jest to szczęśliwszy wynik, osiągnięty szybciej, niż się obawiałem, pisząc w piątek o Niemczech jako „blokadzie drogowej w sercu Europy”.

Jak zobaczyć ten przełom? Jedna interpretacja jest taka, że ​​Scholz wykonał dyplomatyczny majstersztyk: że jego uzasadnione obawy dotyczące potencjalnych konsekwencji jednostronnego wysłania przez Niemcy czołgów na Ukrainę ostatecznie oznaczały o wiele więcej czołgów dla Ukrainy, z większej liczby krajów, niż miałoby to miejsce w innym przypadku; i że przede wszystkim pomógł związać Stany Zjednoczone z nową fazą ukraińskiej walki. Inna interpretacja jest taka, że ​​Scholz został po prostu osaczony przez własne wymówki: że jego protesty, że Niemcy nie powinny „iść same”, zrodziły naleganie na czołgi Abrams (ogólnie uważane za mniej idealnie dopasowane do potrzeb Ukrainy niż Leopardy, a w każdym razie pozornie nie do zrealizowania przez wiele miesięcy) i że Stany Zjednoczone uznały jego blef.

Oba argumenty mają swoje słabe strony. Narracja o „scholzowskim mistrzowskim uderzeniu” implikuje stopień gry w szachy 4D, którego nawet sam Scholz może nie twierdzić. Jego wahanie co do wysłania czołgów mogło być błędne, jak argumentowałem, ale nic nie sugeruje, że było to coś innego niż szczere. Pomysł makiawelicznego jastrzębia czającego się w kancelarii przez te wszystkie miesiące i knującego maksymalistyczny międzynarodowy kontyngent czołgów dla Kijowa jest fantazyjny. Sugeruje to również, że Scholz mógł naprawdę wierzyć, że Stany Zjednoczone – których wsparcie militarne dla Ukrainy wciąż przyćmiewa europejskie wkłady – wymagały zachęty ze strony Berlina, by zaangażował się w trwającą obronę kraju.

Szkoła „Scholza osaczona” ma też swoje wady. Zaangażowanie USA w koalicję czołgów jest mile widzianym osiągnięciem, niezależnie od tego, do czego doszło. I można zauważyć, że Scholz był zbyt skłonny podążać za niemiecką opinią publiczną, a nie kierować nią, ale także, że ostatecznie dokonał pozytywnego i suwerennego wyboru jako kanclerz, wysyłając czołgi. Teorie spiskowe na temat jego wahań wynikających z rosyjskiego szantażu lub niemieckich nadziei na bycie pierwszym w kolejce do rosyjskich transakcji biznesowych po wojnie wyrządzają szkodę bardziej uzasadnionej krytyce.

Prawda prawie na pewno leży gdzieś na linii między tymi dwoma odczytami, ale przynajmniej na tym etapie po prostu nie możemy dokładnie określić, gdzie na tej linii. Nie wiemy. Dlatego bardziej sensowne jest skupienie się na tym, co wiemy.

Wiemy, że zmiana stanowiska Niemiec to doskonały wynik, ale nie w tempie dorównującym wydarzeniom na Ukrainie. Kijów po raz pierwszy publicznie i formalnie zażądał czołgów Leopard we wrześniu (ich konieczność dla działań obronnych była już wcześniej jasna w kręgach dyplomatycznych i ekspertów wojskowych). Wiemy, że gdyby Berlin zajął swoją obecną pozycję wcześniej, czołgi dotarłyby na Ukrainę wcześniej i prawdopodobnie umożliwiłyby jej szybsze wyzwolenie większej części okupowanego terytorium. Wiemy też, że na tym terytorium rutynowo dochodzi do zbrodni wojennych przeciwko ludności cywilnej.

Wiemy, że zawsze chodziło mniej o pytanie „czy”, ale „kiedy” Niemcy będą musiały przystać na tę prośbę. jak ja przewidział 13 września: „Po tygodniach kolejnych ministerialnych załamań, ociężałej debaty na temat niebezpieczeństw związanych z „pójściem na całość”, irytujących interwencji posłów, Kijowa i innych sojuszników oraz pokrętnej ewolucji utrzymywania stanowisk, Niemcy ostatecznie wyślą Ukrainie czołgi bojowe, których potrzebuje teraz ”. Wiemy, że Berlin przez wiele miesięcy trzymał się fałszywego twierdzenia, że ​​po prostu nie chce iść sam. Prawdopodobnie fałszywe, ponieważ wiemy, że inne rządy europejskie były skłonne wysłać swoje czołgi (świadectwo posunięcia rządu hiszpańskiego w czerwcu zeszłego roku, by przekazać Leopardy, zablokowane przez Berlin) oraz że rządowi niemieckiemu nie udało się kompleksowo ocenić jego zapasów przez taki czas, jak jego partnerzy stawił się w szeregu i rzeczywiście podobno utrudniał takie ćwiczenie.

I wiemy, że bez względu na korzyści płynące z czekania czterech miesięcy na poszerzenie koalicji czołgów, odbyło się to kosztem potłuczonych naczyń na całej podłodze. Berlin utracił znaczne zaufanie, dobrą wolę i kapitał dyplomatyczny, zwłaszcza w tych stolicach, gdzie najpilniej trzeba zrobić coś przeciwnego: Waszyngtonie i stolicach Europy Środkowej i Wschodniej. Wiemy, że w ten sposób działa na korzyść republikanów „America First”, którzy wierzą, że Europa nigdy nie przejmie roli lidera w zapewnianiu własnego bezpieczeństwa, chyba że Stany Zjednoczone wycofają swoje poparcie i zmuszą ją do tego. W związku z tym wiemy, że ciągłe trzymanie się amerykańskiej potęgi zamiast inwestowania w europejskie przywództwo i inicjatywę prawie na pewno zaszkodzi Niemcom i Europie na dłuższą metę.

Krótko mówiąc, wiemy, że takie zachowanie nie odpowiada odpowiedzialności państwa wielkości, położenia i wpływów Niemiec. A więc: dwa brawa dla Olafa Scholza. Ale następnym razem musi być inaczej.

[See also: Germany has become the roadblock at the heart of Europe]