Kwasy tłuszczowe omega-3 (ω-3 FA), takie jak kwas eikozapentaenowy (EPA) i kwas dokozaheksaenowy (DHA), są niezbędnymi kwasami tłuszczowymi o działaniu przeciwzapalnym. Ostatnie badanie opublikowane w Czasopismo Dermatologii Kosmetycznej bada skuteczność kwasów tłuszczowych ω-3 w leczeniu trądziku.

Badanie: Badanie potencjału kwasów tłuszczowych omega-3 u pacjentów z trądzikiem: prospektywne badanie interwencyjne. Źródło obrazu: BLACKDAY / Shutterstock.com

Jak odżywianie wpływa na trądzik?

Ultraprzetworzona żywność bogata w rafinowany cukier, produkty mleczne i tłuszcze nasycone może powodować nadprodukcję sebum i nadmierne gromadzenie się keratyny w mieszkach włosowych w skórze właściwej. Powstały stan zapalny i kolonizacja bakteryjna mieszków włosowych może wywołać lub pogorszyć trądzik.

Interwencje dietetyczne mające na celu modulację częstości występowania i nasilenia trądziku nie zostały w pełni zbadane. Jednak działanie przeciwzapalne ω-3 FA sprawia, że ​​są to obiecujące składniki diety do badania ich potencjału terapeutycznego w walce z trądzikiem.

Kwas alfa-linolenowy (ALA) jest niezbędnym kwasem tłuszczowym, którego nie można endogennie wytwarzać u ludzi, mimo że jest ważny w trawieniu pokarmów. EPA i DHA są syntetyzowane w niewielkich ilościach z ALA; zatem ALA, EPA i DHA muszą być spożywane w odpowiednich ilościach, aby utrzymać zdrowy poziom.

Współczesne diety zachodnie często promują stany zapalne, ponieważ zawierają do 20 razy więcej prozapalnych ω-6 FA niż przeciwzapalnych ω-3 FA. Przywrócenie tej równowagi jest niezbędne do zmniejszenia stanu zapalnego.

W rezultacie wiele enzymów jest dotkniętych przez ω-3 FA i bierze udział w różnych szlakach, które wpływają na trądzik. Przy suplementacji ω-3 FA, zmniejszonej syntezie sebum, poziomach cytokin zapalnych i bakterii wywołującej trądzik mieszkowy Corynebacterium acnesa także można osiągnąć poprawę integralności skóry i zwiększenie działania antyoksydacyjnego.

O badaniu

Niniejsze badanie zostało zmotywowane potrzebą dostarczenia bardziej bezpośrednich dowodów na to, że ω-3 FA może łagodzić trądzik. W tym celu do badania włączono 60 pacjentów o średniej wieku 26 lat, którzy nie przyjmowali żadnych leków na receptę na trądzik.

Trzydziestu siedmiu uczestników badania miało trądzik grudkowo-krostkowy (AP), podczas gdy 23 miało trądzik zaskórnikowy (AC). Około 64% kohorty badanej było niezadowolonych z poprawy po poprzednim leczeniu lub jego skutkach ubocznych.

Wszystkim uczestnikom badania zalecono spożywanie diety śródziemnomorskiej, w tym suplementację ω-3 FA z alg. Każdy pacjent otrzymywał doustne suplementy zawierające 600 mg DHA/300 mg EPA przez pierwsze osiem tygodni interwencji, a następnie 800 mg DHA/400 mg EPA przez kolejne osiem tygodni.

Uczestnicy badania uczestniczyli w czterech wizytach w celu monitorowania poziomu EPA, DHA i ALA we krwi, a także obliczenia indeksu HS-omega-3. Indeks HS omega-3 odzwierciedla procent EPA/DHA w czerwonych krwinkach (RBC).

Wartość indeksu docelowego mieściła się między 8 a 11%, przy czym wartości poniżej 8% i 4% wskazywały odpowiednio na deficyt i poważny deficyt. Wartości te porównano z odpowiedziami na standaryzowane kwestionariusze i wynikami badań klinicznych.

Co wykazały badania?

Na początku badania ponad 98% pacjentów wykazywało niedobór EPA/DHA, przy czym u 40 i 18 pacjentów stwierdzono odpowiednio ciężki niedobór i niedobór.

Podczas wizyty początkowej (V1) średni wskaźnik HS-omega 3 wynosił 5%. Podczas czwartej wizyty (V4) uległ on znacznej poprawie do 8%. Niemniej jednak u jednego na 18 uczestników nadal występował odpowiednio poważny deficyt i deficyt.

Zarówno zmiany zapalne, jak i niezapalne zmniejszyły się w całym okresie badania. Pod koniec badania 42 pacjentów miało AC, a 11 miało AP, w porównaniu do 23 i 37 odpowiednio w V1.

Na początku badania 32 pacjentów miało średnio ciężki trądzik, a 29 miał trądzik łagodny. Do V4 45 miało łagodny trądzik, a ośmiu miało trądzik o średnim nasileniu, przy czym dwóch pacjentów nie wykazywało żadnych zmian niezapalnych w V4. Ponadto 42 osoby zgłosiły mniej niż dziesięć zmian niezapalnych w porównaniu z ośmioma pacjentami na początku badania.

Jeden pacjent zgłosił 26-50 zmian przy V4 w porównaniu do 20 pacjentów na początku badania. Między V1 a V4, odpowiednio 27 i ośmiu pacjentów zgłosiło 10-25 zmian przy V1.

Całkowite ustąpienie trądziku zapalnego zaobserwowano u 13 pacjentów w V4, podczas gdy 33 miało mniej niż dziesięć zmian w porównaniu do 23 w V1. Znaczącą redukcję zaobserwowano u 28 osób w V1, zgłaszających 10-20 zmian, do siedmiu osób w V4. Żaden pacjent nie miał ponad 20 zmian do końca badania w porównaniu do dziewięciu na początku.

Podczas gdy prawie 80% badanej kohorty zgłosiło poprawę trądziku, 8% pacjentów uważało, że się pogorszył. Ogólnie rzecz biorąc, pacjenci zgłaszali lepszą jakość życia pomimo utrzymywania się trądziku, przy czym te poprawy były szczególnie widoczne w grupie AP, w której nastąpiła najbardziej znacząca zmiana wartości wskaźnika HS-omega 3.

Postrzegane wyzwalacze pokarmowe miały większy wpływ na występowanie trądziku i zaostrzenia niż pokarmy takie jak orzechy, owoce, warzywa i produkty pełnoziarniste, które były postrzegane jako zdrowe. Niektóre pokarmy, takie jak mleko, frytki i chipsy, były spożywane częściej w grupie AP niż w grupie AC. W okresie badania większość pacjentów ograniczyła spożycie produktów mlecznych.

Wnioski

Chociaż obecne badanie prospektywne nie obejmowało grupy kontrolnej, większość pacjentów z trądzikiem miała niedobór ω-3 FA. Wyniki te są podobne do poprzednich raportów, w których wartości indeksu HS-omega 3 były niższe niż 5,5% i 8% odpowiednio w badaniach niemieckich i europejskich.

Niedobory te można skorygować, stosując dietę śródziemnomorską w połączeniu z kwasami tłuszczowymi ω-3 pochodzącymi z alg. Dzięki uzupełnieniu niedoboru kwasów tłuszczowych ω-3 poprzez suplementację i interwencję dietetyczną większość pacjentów w bieżącym badaniu doświadczyła znacznej poprawy nasilenia trądziku. Bezpieczeństwo, akceptowalność i poprawa jakości życia dzięki temu podejściu terapeutycznemu potwierdzają jego potencjalną rolę jako interwencji stosowanej samodzielnie lub w połączeniu z lekami na receptę.