Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) jest drugim najczęstszym wirusem wywołującym raka, co roku na całym świecie odpowiada za 690 000 przypadków raka szyjki macicy i innych nowotworów. Chociaż układ odpornościowy zwykle usuwa infekcje HPV, te, które się utrzymują, mogą prowadzić do raka, a nowe odkrycie sugeruje, że niektóre kobiety mogą mieć genetyczną podatność na trwałe lub częste infekcje HPV. Te warianty genetyczne, zidentyfikowane w badaniu prowadzonym przez badaczy ze Szkoły Medycznej Uniwersytetu Maryland, mogą zwiększać ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy u kobiet w wyniku zakażenia HPV wysokiego ryzyka.

Wyniki opublikowano niedawno w Europejski dziennik genetyki człowieka.

Zespół badawczy przeprowadził obejmujące cały genom badanie asocjacyjne zakażeń HPV wysokiego ryzyka w kohorcie ponad 10 000 kobiet, których dane zebrano w ramach badania kohortowego Afrykańskiego Centrum Współpracy na rzecz Mikrobiomu i Genomiki (ACCME). W chwili rozpoczęcia badania łącznie 903 uczestników miało zakażenia HPV wysokiego ryzyka, przy czym u 224 uczestników zakażenie HPV ustąpiło, a u 679 osoby miały trwałe zakażenia HPV. Kontrolę stanowiło ponad 9800 kobiet z ujemnym wynikiem wirusa HPV z badania ACCME.

Odkryliśmy, że pewne warianty genetyczne są powiązane z infekcjami HPV wysokiego ryzyka, podczas gdy inne warianty i geny ludzkiego antygenu leukocytowego (HLA) są powiązane z utrzymującymi się infekcjami, które zwiększają ryzyko rozwoju raka szyjki macicy. Jest to niezwykle istotne odkrycie, które sugeruje genetyczne podłoże ryzyka raka szyjki macicy. Jest to pierwsze badanie asocjacyjne obejmujące cały genom, dotyczące infekcji HPV wysokiego ryzyka szyjki macicy. Nasze modele oceny ryzyka wielogenowego należy ocenić w innych populacjach.”

Sally N. Adebamowo, MBBS, mgr, naukowiec, kierownik badania, profesor nadzwyczajny epidemiologii i zdrowia publicznego na UMSOM

W szczególności ona i jej współpracownicy odkryli, że głównym wariantem powiązanym z częstą infekcją HPV wysokiego ryzyka jest rs116471799, znajdujący się na czwartym chromosomie w pobliżu genu LDB2, który koduje białka. Odkryli, że przetrwały wirus HPV był powiązany z wariantami skupionymi wokół TPTE2, genu kodującego białko powiązane z rakiem pęcherzyka żółciowego. Geny SMAD2 i CDH12 powiązano także z utrzymującymi się infekcjami HPV wysokiego ryzyka i znaczącymi wynikami ryzyka wielogenowego. Łącznie odkrycia umożliwiły zespołowi badawczemu opracowanie wskaźników ryzyka wielogenowego w celu określenia prawdopodobieństwa, że ​​określony profil genetyczny zwiększy ryzyko częstych lub trwałych infekcji HPV.

„Nasze odkrycia można wykorzystać do stratyfikacji ryzyka uporczywych infekcji HPV wysokiego ryzyka w celu precyzyjnej lub spersonalizowanej profilaktyki raka szyjki macicy. Mamy nadzieję przeprowadzić długoterminowe badania nad włączeniem PRS i genomicznych czynników ryzyka do kontinuum profilaktyki raka szyjki macicy.” powiedział autor korespondujący z badaniem Clement A. Adebamowo, BM, ChB, ScD, profesor epidemiologii i zdrowia publicznego na UMSOM.

Z niedawnego raportu American Cancer Society wynika, że ​​rak szyjki macicy wśród kobiet w wieku od 30 do 44 lat rósł o prawie 2 procent rocznie w latach 2012–2019. Dzieje się tak po dużym spadku częstości występowania raka szyjki macicy w ciągu ostatniego półwiecza ze względu na wczesne wykrywanie Wymazy cytologiczne i badania przesiewowe na HPV. Ponadto częstość występowania raka szyjki macicy stale spada wśród młodszych kobiet, które jako jedne z pierwszych skorzystały ze szczepionek przeciwko HPV, które zostały zatwierdzone do stosowania w 2006 r.

Według Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorobom w USA ponad połowa kobiet, u których zdiagnozowano raka szyjki macicy, nigdy nie została poddana badaniom przesiewowym lub nie została poddana badaniom przesiewowym w ciągu ostatnich pięciu lat. W Nigerii tylko niewielki odsetek kobiet ma dostęp do szczepionki przeciwko HPV, dlatego kobiety objęte badaniem w większości nie były zaszczepione.

„Wyniki dostarczają wglądu w rolę przetwarzania i prezentacji antygenów oraz alleli HLA-DRB1 w nadzorze immunologicznym i utrzymywaniu się infekcji HPV wysokiego ryzyka” – powiedział Mark T. Gladwin, lekarz medycyny, który jest profesorem Johna Z. i Akiko K. Bowers Wybitny profesor i dziekan UMSOM oraz wiceprezes ds. medycznych Uniwersytetu Maryland w Baltimore. „Badania potwierdzające mają kluczowe znaczenie dla potwierdzenia tych ważnych ustaleń w innych populacjach, a ich celem jest zmniejszenie obciążenia zdrowia na świecie chorobami związanymi z HPV wysokiego ryzyka”.

Współautorami badania byli: Narodowy Instytut Badań nad Ludzkim Genomem w Bethesda, Maryland; Szpital Rejonowy Asokoro w Abudży w Nigerii; Federalne Centrum Medyczne w Keffi w Nigerii; Szpital Ogólny Wuse w Abudży w Nigerii; Szpital Uniwersytecki, Uniwersytet Ibadan, Ibadan, Nigeria; Instytut Wirusologii Człowieka Nigeria, Abudża, Nigeria; Szpital Garki Abudża, Abudża, Nigeria; Szpital Kliniczny Uniwersytetu w Abudży, Gwagwalada, Abudża, Nigeria; Szpital Narodowy Abudża, Abudża, Nigeria; Szpital Ogólny Kubwa, Abudża, Nigeria.

Praca ta była wspierana przez grant Afrykańskiego Centrum Współpracy na rzecz Mikrobiomu i Genomiki (NIH/NHGRI 1U54HG006947), grant UM-Capacity Development for Research in AIDS Associated Malignancy Grant (NIH/NCI 1D43CA153792-01) oraz metodę Polygenic Risk Score (PRS). i analiza populacji o zróżnicowanym pochodzeniu – ośrodki badawcze (NIH/NHGRI 1U01HG011717).