Metro

Wojna w Izraelu 2023

Przez Alisa Guzman

Mieszkanka Long Island, która przeżyła rzeź Hamasu na izraelskim festiwalu muzycznym, powiedziała, że ​​po powrocie do domu nadal nie czuje się bezpiecznie z powodu nasilających się aktów antysemityzmu podczas niezliczonych protestów, które wybuchły od początku wojny.

Natalie Sanandaji (28 l.) myślała, że ​​najgorsze już minęło, gdy przeżyła przerażający atak 7 października i wróciła do domu tydzień później, ale żydowski „New Yorker” stwierdził, że atak antysemityzmu, który nastąpił, ją przeraża.

„Wiele osób pytało, czy boję się wrócić do Izraela po tym wszystkim, co się wydarzyło, i moja szczera odpowiedź brzmi: teraz bardziej niż kiedykolwiek chcę przeprowadzić się do Izraela” – Sanandaji powiedziała The Post, spokojnie wspominając swoją przerażająca próba w piątek.

„Nawet przy tym wszystkim, co się dzieje, czuję się tam bezpieczniej niż teraz w USA”.

Irańska Izraelka mieszkająca w społeczności żydowskiej na Long Island powiedziała, że ​​po raz pierwszy w życiu poczuła nienawiść za swoją wiarę.

Powiedziała, że ​​obserwuje, jak jej przyjaciele zdejmują mezuzy – zwój w zamkniętej obudowie przymocowany do framugi drzwi, który podobno chroni dom.

Niektórzy ukrywają swoją żydowską tożsamość w obawie przed atakiem.

„Są ludzie w Europie, którzy rysują żydowskie gwiazdy na drzwiach ludzi, jeśli wiedzą, że to żydowski dom” – powiedziała.

Jak gwiazdy, szkoły i firmy zareagowały na atak terrorystyczny Hamasu na Izrael

„Wiele z tego, co dzieje się obecnie, to rzeczy, które miały miejsce tuż przed Holokaustem”.

Jako dziecko Sanandaji uczono o Holokauście i dowiedziała się, że tragedia „zaczęła się od propagandy”, i stwierdziła, że ​​teraz widzi ją ponownie w całym amerykańskim systemie edukacji po tym, jak studentka Uniwersytetu Nowojorskiego została przyłapana na zdzieraniu plakatów i nastolatków porwanych izraelskich na Górnym Wschodzie Side również przyłapano na robieniu tego samego po wojnie.

Obawia się, że historia się powtórzy.

Powiedziała, że ​​studenci uniwersytetu „uważają, że ta walka to Palestyna kontra Izrael”, ale 28-latka chce przypomnieć młodym naukowcom, że „w tej walce chodzi o Izrael kontra Hamas”.

„Jakiekolwiek jest twoje stanowisko w sprawie Palestyny ​​przeciwko Izraelowi – i cała władza jest w twoim posiadaniu – ale ludzie muszą zrozumieć, że nie o to teraz chodzi w tej walce, ta walka to Izrael kontra Hamas, organizacja terrorystyczna, która jest tak samo współwinni śmierci niewinnych Palestyńczyków, tak jak są współwinni śmierci niewinnych Izraelczyków” – stwierdziła.

Sanandaji była w Izraelu – który odwiedzała wiele razy od dzieciństwa – na weselu i przedłużyła swój wyjazd, aby spędzić czas z rodziną podczas żydowskiego święta.

Śledź transmisję na żywo The Post blog z najświeższymi informacjami na temat ataku Hamasu na Izrael

Nigdy nie sądziła, że ​​obudzi ją jedna z dziewcząt z jej obozowiska, która poinformuje je, że rakiety „wysłano w naszą stronę około 6:30” [a.m.]”, które zostały „przechwycone” przez Żelazną Kopułę. Powiedziano jej, że jest to normalne w tej okolicy i powinno wkrótce się zakończyć, a festiwal będzie kontynuowany.

Jako jedną z niewielu Amerykanek w grupie to doświadczenie wstrząsnęło nią.

Jednak wkrótce potem ochrona festiwalu wyłączyła muzykę i kazała im wrócić do samochodów. Myśleli, że to środek ostrożności, więc Sanandaji poprosiła przyjaciół, aby poszli do łazienki przed długą podróżą do domu.

Nie wiedzieli, że terroryści byli zaledwie kilka chwil od nich lub że mieli zacząć uciekać, ratując życie.

Później znalazła filmy przedstawiające terrorystów Hamasu strzelających do łazienek, z których korzystała, „po prostu strzelając do każdej kabiny”.

„Dla mnie najtrudniej było to obejrzeć, ponieważ pokazało mi, jak blisko byłem śmierci. A gdybym chwilę później znalazł się w tych łazienkach, prawdopodobnie nie byłoby mnie tu dzisiaj.

Przez cztery godziny Sanandaji i jej przyjaciele biegali wśród odgłosów strzałów, aby uciec w bezpieczne miejsce. W pewnym momencie napotkali funkcjonariusza policji, który miał tylko pistolet i radio, z którego wydobywały się dźwięki ataku Hamasu.

Jedyną rekomendacją, jaką mógł im zaoferować, było „biegnięcie w kierunku słońca”.

„Najbardziej przerażającym” momentem dla Sanandaji był „bieg w określonym kierunku, myśląc, że uciekasz w bezpieczne miejsce, a potem zobaczyłeś dziesiątki dzieci biegnących w twoją stronę i zdając sobie sprawę, że uciekają przed terrorystami.

„I że nie uciekasz w bezpieczne miejsce” – stale wspominała.

„Musisz podjąć decyzję w ułamku sekundy, w którym kierunku uciekać. I nie wiesz, czy ta decyzja uratuje ci życie, czy też zabije”.

W końcu wsiedli do ciężarówki, która zatrzymała się, aby je odebrać i zawiozła do Patish.

Lokalna społeczność zaprowadziła ich do schronu przeciwbombowego, gdzie ukrywali się przez kilka godzin, a miejscowi dawali im żywność i wodę, dopóki na granicy miasta nie spotkał ich wujek jednego z przyjaciół Sanandaji i zabrał do domu.

W końcu znajoma dała jej bilet do Grecji, a ona musiała błagać linię lotniczą, aby pozwoliła jej zmienić nazwisko na bilecie, aby mogła uciec z Izraela.

Pozostała w śródziemnomorskim kraju przez kilka dni, aby złapać bezpośredni lot do Nowego Jorku i ostatecznie przybyła tydzień po rozpoczęciu wojny, by zastać inną bitwę w domu.

„Mimo że tu jestem i nie jestem już na linii ognia, prawda jest taka, że ​​nadal się denerwuję”.