[imagesource:befunky]

Zanim zmarła w wieku 47 lat, Frida Kahlo pozostawiła po sobie ogromny zbiór obrazów przedstawiających jej osobiste próby i zamieszanie. Ale nigdy nie zostawiła nam wspomnień.

Pośród następującego po nim ogólnoświatowego zjawiska zwanego „fridamanią” – w którym malarz został uwieczniony w książki I kino jak pojedynczy artysta, influencerka modowaI queerowa ikona— Głos Kahlo był w dużej mierze nieobecny, aż do teraz.

Fridaktórego premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2024 r., jest próbą przywrócenia Kahlo takiej, jaka była.

Carla Gutiérrez reżyseruje film, który opowiada historię artystki poprzez pozostawione po niej dzieła pisane, takie jak pamiętniki, listy, eseje i drukowane wywiady. Dodatkowe badania obejmowały przeglądanie istniejących biografii i rozmowy z takimi osobami, jak prawnuczka Kahlo i wnuk męża Diego Rivery.

„Zespół, który utworzyła nasza producentka Katia Maguire, musiał zebrać pisma Fridy i nie znajdują się one w jednym centralnym miejscu. W muzeum Casa Azul znajduje się wiele pism i fotografii, ale wiele jej listów znajduje się w innych miejscach” – Gutiérrez powiedział Artnet. „Ale zawsze postrzegaliśmy badania jako sposób na uwolnienie nas twórczo”.

Narrację filmu prowadzi narracja pierwszoosobowa, lektorka Fernanda Echevarría del Rivero, w ojczystym języku hiszpańskim Kahlo. Odtwarza się obok zdjęć i materiałów filmowych artysty, ze ścieżką dźwiękową skomponowaną przez Victora Hernandeza Stumpfhausera.



Film rozpoczyna się od dzieciństwa Kahlo w Coyoacán, gdzie dorastała z nadzieją studiowania medycyny. Niszczycielski wypadek autobusowy przekreślił te marzenia, przykuwając ją do łóżka na miesiące i pozostawiając ją z dolegliwościami na całe życie. To właśnie podczas rekonwalescencji Kahlo zaczęła malować.

Jej początkowa przygoda ze sztuką obejmowała głównie portrety osobiste, które pokazywała słynnemu muraliście Diego Riverze, którego poznała, gdy tworzył fresk w jej szkole.

Kahlo nazywała go swoją „ropuchą”, a on nazywał ją swoją „gołąbką”. Pobrali się w 1933 roku, a ona podróżowała z nim, gdy podejmował zlecenia w całych Stanach Zjednoczonych.

[image:norskeleksikon]

Film szczegółowo opisuje jej tęsknotę za domem podczas pobytu w USA, a także pogardę dla elit Nowego Jorku, które uwielbiały jej męża. Gutiérrez podkreśla również, że Kahlo musiała dokonać trudnego wyboru, aby przerwać ciążę podczas pobytu w Detroit w obawie, że zagrozi to jej i tak już złemu zdrowiu.

„Usłyszenie tej kruchości i tego, jak bardzo bała się podjęcia tej decyzji, było dla mnie czymś nowym” – powiedziała. „Była zwyczajną kobietą zadającą sobie pytanie: «Czy to zmieni moje małżeństwo?». Co będzie czuł mój mąż? To naprawdę sprawiło, że pokochałem ją jeszcze bardziej.”

Kahlo nie należała do osób przebierających w słowach. Choć irytowali ją amerykańscy dobrodzieje, największą nienawiść żywiła do francuskich surrealistów, którzy byli wczesnymi zwolennikami jej twórczości – jeden z nich określił sztukę Kahlo jako „wstążkę wokół bomby”.

„To było bardzo zaskakujące, jak ostry był jej język! Tylko o tym, jak wiele znalazła sposobów na obrażanie ludzi, których nie lubiła.

W 1939 roku wyjechała do Paryża na indywidualną wystawę w Galerii Renou et Colle i odkryła, że ​​nie ma nic wspólnego z „surrealistycznymi cacasami”. Opisała ich obrazy jako „dekadencki przejaw sztuki burżuazyjnej” i ubolewała, że ​​nigdy nie malowała swoich snów. „Namalowałem swoją rzeczywistość”.

„Szczegóły jej życia zostały zbadane i zbadane; są dobrze znani. Znałem ich wszystkich, ale bardzo zaskakujące było usłyszeć, jak postrzegała świat, jak wchodził w interakcję ze światem i co o tym wszystkim myślała” – powiedział Gutiérrez. „To jej punkt widzenia”.

Frida jest już dostępny do strumieniowego przesyłania na Amazon Prime Video.

[source:artnet]