W środku nocy, podczas straszliwej burzy, przemoczony nieznajomy puka do drzwi Patricka, mając nadzieję skorzystać z telefonu. Insomniac Patrick (Brendan Rock) to paranoiczny, brodaty samotnik, który siedzi samotnie w swojej słabo oświetlonej przyczepie kempingowej, jakby czekał na świt, który może nigdy nie nadejść. Bezimienny, bosy gość (Jordan Cowan), dwudziestokilkuletnia kobieta o długich, ciemnych włosach i nawiedzonych oczach, nie jest pewna, czy natknęła się na wybawiciela, czy na drapieżnika.

To nieoczekiwane spotkanie otwiera australijski horror psychologiczny „Nigdy mnie nie znajdziesz”, niepokojący i oszczędny utwór kameralny, który skutecznie wykorzystuje ograniczoną lokalizację i bogaty w dialogi scenariusz.

Zmiana tożsamości

Rozpoczynamy film niepewni co do tożsamości i motywacji obu postaci. „Obawiam się, że zapukałeś do niewłaściwych drzwi” – ​​przeciąga ponuro Patrick.

Okazuje gościowi początkowo niechętną, ale zaskakująco czułą gościnność, a ona nie jest pewna, jak zareagować. W miarę upływu czasu Patrick wykazuje głęboką chęć do lirycznego wyrażania swojego podejścia do trudności życiowych. „Miło jest spędzać czas z nieznajomym” – wyznaje.

Ponieważ burza wyłącza prąd, nie jest jasne, czy odwiedzający będzie mógł opuścić budynek. Jest także oczywiste, że dzieje się coś bardziej złowieszczego i być może piekielnego.

Film wyreżyserowany przez Josiaha Allena i Indiannę Bell ma gotycki, nastrojowy klimat. Domek mobilny jest odizolowany od innych w parku. Tworzy klaustrofobiczne otoczenie i staje się postacią samą w sobie: skrzypi i jęczy jak statek płynący na falach.

Zacieniona przestrzeń wydaje się jednocześnie zbyt ciasna i zbyt przestronna, jakby wszystko było powoli wciągane do dziwnej, zasłoniętej zasłonami części na tyłach domu. Pomijając obskurny wystrój z lat 70., czas nie wydaje się płynąć w czytelny sposób, co podkreśla niepokojąca, ciężka partytura i powolne, inwazyjne ujęcia śledzące.

Informacje są podawane starannie. Gość znajduje w całym domu dziwne pamiątki i jest zdezorientowana faktem, że nie potrafi jasno opowiedzieć swojej historii. Patrick z niepokojem skuba krawędzie zapomnianych wspomnień, wielokrotnie opisując tę ​​noc i swoje wspomnienia jako „dziwne”.

Czy to tylko dryfujące myśli osoby cierpiącej na bezsenność, czy może subiektywne doświadczenie wzajemnej nieufności i paranoi? Czy młoda kobieta przyszła szukać Patricka, czy też on ją w jakiś sposób wezwał?

Uważny taniec

You’ll Never Find Me z powodzeniem opiera się na „złotej dekadzie” australijskiego horroru.

W tym okresie zaprezentowano różnorodne, innowacyjne i cieszące się międzynarodowym uznaniem filmy, od horrorów o matce Babadook (2014) i Relikt (2020), po found footage z lat 70. Późna noc z diabłem (2023) i hitowy horror o zjawiskach nadprzyrodzonych Talk to Me (2023). ).

Przeczytaj więcej: 10 lat rodzimych hitów horrorów: Talk To Me i złoty wiek australijskiego horroru

Nigdy mnie nie znajdziesz ilustruje również znaczenie rurociągów branżowych. Scenarzysta/reżyser Bell i współreżyser Allen, jako Stakeout Films, odnieśli wcześniej sukces dzięki filmom krótkometrażowym Safe Space (2019), Call Connect. (2019) i The Recordist (2020), z których niektóre zawierały także występy Rocka i Cowana. Każdy film krótkometrażowy obejmuje różne gatunki i zawiera sugestywne pejzaże dźwiękowe, nastrojowe oświetlenie, napięte relacje i klaustrofobiczną scenerię.

Te wcześniejsze relacje są widoczne w pewnym siebie tonie i występach filmu. Cowan i Rocka łączy fascynująca chemia. Ekstremalne zbliżenia ich twarzy i ciał ukazują ostrożny, powolny taniec filmu pomiędzy zagrożeniem a ujawnieniem lub wrażliwością i strachem.

Para prowadzi dziwne, cykliczne rozmowy na temat swojej filozofii życiowej i przeszłych doświadczeń, jakbyśmy oglądali sztukę. Zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy świadkami ostrożnego tańca – jednak od dłuższego czasu nie jest jasne, kto dla kogo może stanowić największe zagrożenie.

„To ty zapukałeś do moich drzwi” – ​​Patrick przypomina gościowi, który coraz bardziej upiera się, że chce wyjść. Przez cały czas zakłada, czy ta wizyta była kwestią wyboru, czy przypadku, mimo że prawdziwy i straszny charakter spotkania pary dał o sobie znać.

„Nigdy mnie nie znajdziesz” przypadnie do gustu widzom ceniącym bogatą atmosferę, dramat oparty na postaciach i trzymającą w napięciu, ale pełną napięcia akcję.

Jednak ze względu na swoje liczne zalety film może podzielić widzów chaotycznym, surrealistycznym aktem finałowym. Gdy konflikt pary osiąga punkt kulminacyjny, świat filmu przechyla się w ponurym wybuchu kolorów, a narracja zamienia się w zarozumiałość, która jest trudna do zrealizowania.

Niektórzy mogą postrzegać ten punkt kulminacyjny jako trafny wniosek, który wywraca do góry nogami niektóre z naszych założeń na temat charakteru, relacji i motywacji. Niektórzy, łącznie ze mną, mogą uznać tę koszmarną sekwencję i zakończenie filmu za frustrujący sposób wypierający większość świetnych wcześniejszych prac filmu – zwłaszcza manipulację przestrzenią i punktem widzenia.

Nie ma jednak wątpliwości, że film ten charakteryzuje się wyraźną wrażliwością, porywającą grą aktorską i wyjątkowo niespokojną atmosferą. Jest to kolejny dowód na to, że niskobudżetowy australijski horror jest obecnie miejscem znaczących innowacji i z powodzeniem pokazuje, że Bell i Allen mogą zdziałać okropnie wiele przy ograniczonych zasobach.

You’ll Never Find Me jest już dostępny w Australii i Aotearoa w Nowej Zelandii.

Przeczytaj więcej: „Niesamowite analogowo”: jak ta dziwna i eksperymentalna strona TikTok kształtuje przyszłość horroru