Chociaż nowa tajemnicza seria Peacock Pokerowa twarz rozgrywa się w czasach współczesnych, napisy początkowe pojawiają się pisanymi musztardowo-żółtymi literami, które pastiszują początek sieciowego programu telewizyjnego z lat 70., posuwając się nawet do uwzględnienia tytułu każdego odcinka w cudzysłowie i roku wydania w cyfrach rzymskich. Showrunner Rian Johnson powiedział, że struktura „howcatchem” serialu, w której tożsamość zabójcy jest znana od samego początku, a intryga wynika z tego, jak nasz gumowy but rozwiązuje sprawę, jest dłużna procedurom kryminalnym, na których dorastał, morderstwo -historie tygodnia, takie jak Kolumb. Biorąc pod uwagę ten wpływ, obsadzenie Natashy Lyonne jako bohaterki serialu rozwiązującej zagadki kryminalne było czymś naturalnym. Chrapliwy głos Lyonne i chaotyczna energia były często porównywane do zachowania odzianego w trencz prywatnego detektywa Petera Falka, a sama aktorka wymieniła Falka jako osobistego bohatera aktorskiego. Podobnie jak Falk, Lyonne ma talent do sprawiania wrażenia jednocześnie przestrzennie rozproszonego i niezwykle uważnego. I podobnie jak on, jest teraz charyzmatyczną prezenterką błyskotliwego morderstwa tygodnia, któremu nie można się oprzeć, jak worek kulek ze słodowanego mleka.

W pierwszym sezonie Rosyjska lalka, dwusezonowy serial, który Lyonne współtworzyła iw którym wystąpiła dla Netflix, tajemnica, którą jej bohaterka postanowiła rozwiązać, miała charakter metafizyczny i autobiograficzny: czego mogłaby się nauczyć z własnej przeszłości, co mogłoby pomóc jej uciec z fascynującej pętli czasowej by przeżywała w kółko te same fatalne urodziny? W drugim sezonie serialu, kiedy ten dylemat został rozwiązany, Nadia z Lyonne ponownie odwiedziła części życia swojej chorej psychicznie matki, aby zrozumieć wydarzenia związane z jej własnymi narodzinami. Z kolei Charlie Cale, nadnaturalnie utalentowany włóczęga, który jest bohaterką Pokerowa twarz, co tydzień wyrusza na rozwiązywanie innej zagadki, która nie ma nic wspólnego z jej własną historią psychologiczną. W rzeczywistości, w sześciu odcinkach (cały sezon to 10 odcinków, ale tylko pierwszych sześć zostało udostępnionych krytykom), widz wciąż wie, skąd pochodzi Charlie i jak zdobyła wyjątkowy talent, który czyni ją tak utalentowaną detektyw-amator: umiejętność wyczuwania, kiedy ktoś kłamie, nie za pomocą mocy psychicznych, ale po prostu dzięki temu, co wydaje się być wrodzonym darem czytania ludzkich twarzy i głosów w celu „powiedzenia”. Jest to świadectwo wiary nowej serii we własne naciągane założenie, że pod koniec odcinka pilotażowego ta na wpół magiczna cecha wydaje się równie naturalną i niezmienną częścią charakteru Charliego, jak jej czarne szpiczaste buty, jej błękitny Plymouth z 1969 roku. Barracuda i jej pomorska czupryna brudnych blond loków.

W pierwszym odcinku, napisanym i wyreżyserowanym przez Johnsona, Charlie pracuje jako kelnerka w kasynie w Las Vegas, kiedy jej koleżanka z pracy i bliska przyjaciółka (Pomarańcz to nowa czerń’s Dascha Polanco) zostaje zabity w czymś, co wydaje się być przypadkiem przemocy domowej. Ale Charlie, zauważając, że nowo zatrudniony szef kasyna (Adrien Brody) i jego poplecznik (Benjamin Bratt) kłamią w sprawie niektórych szczegółów związanych z incydentem, postanawia sama zbadać sprawę. Jak się okazuje, kierownictwo kasyna jest świadome przeszłości Charliego jako pokerowego naciągacza (kiedy grasz w grę polegającą na blefowaniu, posiadanie wbudowanego wariografu jest nieocenionym narzędziem). Nieświadomi, że są na jej radarze jako potencjalni zabójcy, szantażują ją, aby pomogła im schwytać gracza kasynowego zaangażowanego w brudne czyny.

Po tym, jak Charlie, obawiając się o własne bezpieczeństwo, opuszcza miasto pod koniec pierwszego odcinka, ponury egzekutor kasyna Bratta rusza w pościg – a potem w większości znika z pola widzenia, zastąpiony obracającą się obsadą odświeżających nie gościnne gwiazdy o ponurych twarzach. W formule, która kiedyś rządziła telewizją w czasie największej oglądalności, ale teraz brzmi jak retro, mnóstwo rozpoznawalnych twarzy – Chloë Sevigny, Lil Rel Howery, Nick Nolte, Ellen Barkin, Tim Meadows, Joseph Gordon-Levitt – przewija się przez program z tygodnia na tydzień gdy Charlie, pracując dorywczo i mieszkając w swoim samochodzie, przenosi się z jednego miasta do drugiego. (W serialu pojawiają się również mniej rozpoznawalne twarze, które mimo wszystko mogą zachwycić bystrych fanów, takie jak długoletni współpracownik Riana Johnsona, Noah Segan, który pojawił się w każdym z filmów Johnsona, oraz powieściopisarz i piosenkarz i autor tekstów zespołu Mountain Goats, John Darnielle, wreszcie żyjący spełnił swoje wieloletnie marzenie o byciu metalową królową.) W żywiole, który zastyga Pokerowa twarz poza większością seriali kryminalnych, nasza bohaterka nigdy nie pojawia się na miejscu zdarzenia po popełnieniu czynu. Raczej poznała już wszystkich kluczowych graczy, niezależnie od tego, jaką podrzędną pracę podjęła w swoim nowym miejscu zamieszkania. Czasami, jak w odcinku, w którym Sevigny występuje jako wyblakła piosenkarka rockowa, Charlie zaprzyjaźnia się z przyszłą ofiarą przestępstwa. W innych przypadkach, jak w szczególnie sprytnej odsłonie, w której Judith Light i S. Epatha Merkerson są niegdyś lewicowymi radykałami mieszkającymi obecnie w domu opieki dla seniorów, zaprzyjaźnia się z zabójcami. I każdy przypadek do tej pory miał wspólny zwrot czasowy z dwoma filmami kryminalnymi Johnsona, Noże na zewnątrz oraz szklana cebulaw którym powtarzające się retrospekcje zapewniają świeże spojrzenie na badany incydent.

Niedorzeczność zarozumiałości, że w każdym mieście, które odwiedza Charlie, po prostu doszłoby do brutalnego zabójstwa, jest częścią początkowego przekonania widzów, podobnie jak widzowie Morderstwo, napisała– kolejny program, który Johnson twierdził, że miał wpływ – musiał zaakceptować pogląd, że małe miasteczko bohaterki powieści kryminalnej w Maine było jedną ze stolic morderstw na świecie. W kilku odcinkach ślad wskazówek, którymi podąża Charlie, aby rozwiązać sprawę, jest zbyt wyraźnie zaznaczony, więc publiczność dociera tam przed nią.

W czasach, gdy staliśmy się coraz bardziej sceptyczni wobec przedstawień policji w popkulturze, Charlie jest śledczym, któremu możemy kibicować, nie martwiąc się, że oddajemy się „kopagandzie”.

Ale w samym sercu Pokerowa twarz nie jest zabawną serią o super-detektywie. To hangout show polegający na przyjemności towarzystwa Natashy Lyonne, która nawet w słabszych odsłonach jest spora. Nie inaczej niż dworski Benoit Blanc Daniela Craiga w filmie Noże na zewnątrz Charlie Cale jest atrakcyjnym odejściem od ponurego antybohatera, który stał się standardem w telewizyjnych programach kryminalnych w ciągu ostatnich kilku dekad. Oprócz dodania do zabawy serialu, ta charakterystyka ma również wymiar polityczny. W czasach, gdy staliśmy się coraz bardziej sceptyczni wobec przedstawień policji w popkulturze, Charlie jest śledczym, któremu możemy kibicować, nie martwiąc się, że oddajemy się „kopagandzie”. (We wczesnym odcinku początkowo planuje wysłać e-mailem dowód palenia broni do lokalnej policji, zanim pomyśli lepiej i doda kolejną serię odbiorców, która jest zbyt dobra, by ją zepsuć.) Ale fakt, że jest taką sympatyczną amatorką… ciekawska osoba, która po prostu zostaje wciągnięta w dynamikę społeczną każdego nowego miasta, które odwiedza – również przynosi korzyści Charlie: przyszli winowajcy mają tendencję do otwierania się przed nią, często ujawniając więcej o sobie, niż powinni, po prostu dlatego, że lubią przebywać w jej pobliżu . Jeśli tęsknisz za epizodycznymi narracjami, w których bardziej zależy ci na dostarczeniu godzinnej rozrywki niż na utrzymaniu widza w napięciu do następnej części, prawdopodobnie spodoba ci się przebywanie w jej towarzystwie. także.