W dniu 25 czerwca 2024 r. Lancet opublikował raport który szczegółowo opisał stan aktywności fizycznej osób dorosłych na całym świecie w latach 2000–2022. Raport definiuje odpowiednią aktywność fizyczną zgodnie z zaleceniem WHO, aby 150 minut aktywności o umiarkowanej intensywności lub 75 minut aktywności o dużej intensywności tygodniowo. Może to zostać zastąpione kombinacją obu, pod warunkiem osiągnięcia pożądanych tygodniowych poziomów aktywności. Osoba, która nie osiąga tych poziomów, jest uważana za niewystarczająco aktywną fizycznie.

Z ustaleń raportu wynika, że ​​jedna trzecia dorosłych na świecie cierpi na niewystarczającą aktywność fizyczną, druga najwyższa częstość występowania w Azji PołudniowejJeśli chodzi o Indie, 40,0-49,9 proc. dorosłych nie osiągnęło zadowalająco zdefiniowanych poziomów aktywności w 2022 r. Znacznie bardziej niepokojący jest fakt, że sytuacja ta prawdopodobnie nie zmieni się do 2030 r. – postęp Indii na przestrzeni lat był znacząco odległy w osiąganiu globalnego celu 15-procentowej redukcji tych wskaźników.

Ponadto region ten wypadł najgorzej pod względem nierówności płci – rozpowszechnienie niewystarczającej aktywności fizycznej było o 14 punktów procentowych wyższe wśród kobiet, 57 proc., w porównaniu do mężczyzn, którzy stanowią 42 proc.. Globalnie, było to o pięć punktów procentowych więcej dla kobiet, 33,8 proc., niż dla mężczyzn, 28,7 proc. Generalnie, do 60 roku życia, kobiety stawały się nieco bardziej aktywne fizycznie niż mężczyźni, u których poziom braku aktywności pozostawał stabilny lub nieznacznie wzrastał.

Znaczenie tych różnic należy rozumieć poza liczbami. Aktywność fizyczna jest ważna dla zapobiegania chorobom układu krążenia, zmniejszenia ryzyka wystąpienia niektórych rodzajów nowotworów i poprawy zdrowia psychicznego, wśród wielu innych korzyści. Tak więc to, co naprawdę odzwierciedla raport, to fatalny stan kobiet na całym świecie, ale przede wszystkim w Azji Południowej: zwiększone ryzyko cukrzycy, chorób układu krążenia, reumatycznej choroby serca i zakażeń wirusem zapalenia wątroby typu C.

Wpływ dochodów na obowiązki domowe

Kilku badaczy, takich jak Doktor Reddy i doktor Fiona Bullrzuciły światło na czynniki, które potencjalnie prowadzą do tak drastycznej różnicy płci w poziomie aktywności na całym świecie. Przede wszystkim jest to przekonanie, że obowiązki domowe wystarczą jako aktywność, której potrzebują kobiety. Ciężar obowiązków domowych, zwłaszcza w krajach o niskich dochodach, odzwierciedla się w raporty Ricardo i in. oraz Guthold i in. Według nich kraje o wyższym indeksie nierówności płci (GII) mają mniejsze różnice w aktywności fizycznej. GII obejmuje miary „zdrowie reprodukcyjne kobiet, ich wzmocnienie pozycji i status ekonomiczny, przy czym wyższy wskaźnik oznacza większe dysproporcje między kobietami i mężczyznami.”

Odwrotnie, w przypadku krajów o wysokich dochodach, związek między nimi jest pośredni – niższy GII wiąże się z większą luką w aktywności fizycznej. Naukowcy sugerują, że może to być spowodowane sytuacją, w której w krajach o wyższych dochodach aktywność fizyczna jest dla chłopców zajęciem rekreacyjnym, podczas gdy w krajach o niskich i średnio-niskich dochodach czynniki społeczno-kulturowe sprawiają, że dziewczęta dźwigają duży ciężar obowiązków domowych.

Wpływ takiej dysproporcji dochodów jest również widoczny w Raporcie. Na przykład Afryka Subsaharyjska jest klasyfikowana przez Bank Światowy jako region o niskich dochodach. Jest to również region, który ma niskie: odpowiednio 14,3 proc. i 19,1 proc. Na całym świecie populacja kobiet we wszystkich grupach dochodowych (według Bank Światowy grupy dochodowe na rok 2022) jest na złej drodze do zmniejszenia poziomu niewystarczającej aktywności fizycznej. Jednak populacja w krajach o niskich dochodach ma mniejszą pewność niż populacja w krajach o wysokich dochodach.

Tak więc rzeczywistość kryjąca się za pozorną korzyścią płynącą z aktywności fizycznej ograniczonej do gospodarstwa domowego jest nieco bardziej złożona, niż większość sądzi. Badanie z 2013 r. przeprowadzone przez Murphy’ego i in. badano korzyści z wysiłku fizycznego w postaci prac domowych. Chociaż próba ponad 4000 dorosłych była ograniczona do osób z Irlandii Północnej, wyniki sugerują dobry kierunek badania stanu kobiet w różnych regionach.

Chociaż kobiety w dużym stopniu polegały na takich formach aktywności, aby osiągnąć zalecane dzienne poziomy, istniał negatywny związek między domową aktywnością fizyczną a szczupłością. Badania wykazały zatem, że aktywność ograniczona do gospodarstwa domowego może nie być najlepszym sposobem dla kobiet i innych starszych dorosłych, aby czerpać korzyści ogólnie kojarzone z aktywnością fizyczną.

Kobiety w przestrzeni publicznej, a właściwie ich brak

Dlaczego kobiety są niechętne aktywności fizycznej poza domem? Z pewnością ta zmiana nie następuje nagle w wieku dorosłym. Jest to proces systemowy, który zaczyna się od dziecięcej ekspozycji na normy kulturowe otaczające oczekiwania związane z płcią. Artykuł w czasopiśmie Lancet z 2019 r. stwierdził, że sport dziewcząt „otrzymuje mniej inwestycji [in terms of] dostęp do sprzętu, transportu i szkoleń oraz […] bezpieczne i przyjazne obiekty.„

Brak bezpieczeństwa nie ogranicza się tylko do obiektów sportowych. Kobiety czują się niepewnie również w przestrzeni publicznej, co prowadzi do ich zamknięcia w domach. Z pewnością jest to rażąco prawdziwe w przypadku kobiet w Azji Południowej. Rachel Jewkes, dyrektorka programu What Works to Prevent Violence Against Women and Girls Global Programme, podkreśliła poczucie wyższości mężczyzn w regionie Azji Południowej.

Mężczyźni uważają, że są właścicielami przestrzeni publicznej, co działa w cyklicznym procesie wzmacniania istniejących patriarchalnych norm społecznych, co prowadzi do nękania kobiet. Wygodnie jest więc, że kobiety są zabierane ze szkoły, aby zapewnić im „bezpieczeństwo.” W rzeczywistości pozbawia ich to edukacji, która może okazać się kluczowa w kwestionowaniu systemów, które rozwijają się dzięki ich marginalizacji.

W odniesieniu do Indii, konieczne jest podkreślenie barier dla mobilności miejskiej kobiet w miastach. Podczas gdy dla kobiet ważne jest, aby nie obawiać się molestowania i przemocy seksualnej na ulicach, państwo wydaje się mylić nadzór z bezpieczeństwem. Jako Przewód zauważa, że ​​miasta takie jak Chennai wykorzystały fundusze Smart City Mission wraz z funduszami Nirbhaya do zaprojektowania systemu nadzoru, którego celem jest zapewnienie kobietom poczucia bezpieczeństwa – pod kontrolą urzędników. Podczas gdy takie systemy mogą z pewnością działać odstraszająco, nie są one ukierunkowane na ideologie, które w pierwszej kolejności poddają kobiety takim aktom przemocy. Nie gwarantują również, że każdy przypadek przestępstwa przeciwko kobiecie zostanie ukarany: obwiniania ofiar nie da się wykorzenić za pomocą nagrań monitorowanych przez zwolenników patriarchatu.

Co pomaga?

W 2018 roku czasopismo The Lancet opublikowało artykuł Guthold et al. badali podobne trendy w niewystarczającej aktywności fizycznej. Ich sugestią było zaprojektowanie i wdrożenie polityk, które zachęcają do zmiany zachowania. Miało to być głównie realizowane poprzez możliwości, w których kobiety mogłyby cieszyć się spokojną aktywnością fizyczną w otoczeniu, w którym czułyby się bezpiecznie.

Przykład takiego środowiska można zobaczyć w inicjatywach podejmowanych w Delhi. rozwój „różowych parków”może być krokiem we właściwym kierunku. Te przestrzenie homospołeczne są zarządzane i utrzymywane przez kobiety, co zapewnia im lepszy dostęp do sprzętu do ćwiczeń, z którego niechętnie korzystają, gdy znajduje się on w zwykłych parkach.

Podczas gdy kobiety mają zgłosiło, że czują się bezpieczniej takich parków, ważne jest, aby przyjrzeć się temu problemowi z szerszej perspektywy. Ekskluzywne przestrzenie mogą być rozwiązaniem tymczasowym, ale kobiety nie powinny być oddzielane od reszty populacji, aby czuć się bezpiecznie. Jak mówi dr Zahan w raport mówi o przypadku przemocy wobec kobiety w „park dla osób obu płci” może prowadzić do kwestionowania samej jej obecności w takiej przestrzeni: dlaczego nie zdecydowała się na przebywanie w parkach zaprojektowanych dla kobiet? W związku z tym praktyki te doprowadziłyby do odnowienia narracji o potrzebie, aby kobiety były z dala od oczu opinii publicznej, aby były bezpieczne.

Badania dr Kalpany Viswanath (założycielki SafetiPin) mogą pomóc w zmianie czynników mikro, które mogą wydawać się nieistotne, ale mogą pomóc kobietom poczuć się bezpiecznie. Jej sugestia wskazuje na większą widoczność kobiet w przestrzeni publicznej – dosłownie. W trakcie swoich badań odkryła, że ​​obszary takie jak te wokół przystanków autobusowych są ciemne, a osoba tam stojąca byłaby niewidoczna dla przechodniów. Infrastruktura nie pomogła, ponieważ metalowe konstrukcje dodatkowo utrudniały widoczność.

Sytuacja zmieniła się około 2023 r. wraz ze zmianą konstrukcji, która oczyściła widok wokół przystanku autobusowego. Wydaje się zatem, że droga naprzód leży w połączonych wysiłkach mających na celu zmianę tradycyjnej roli kobiet w społeczeństwie i przeprojektowanie świata, w którym żyją.