Pewnego sobotniego ranka, kiedy miałem 29 lat, wyszedłem do kuchni do moich rodziców. Poprzedniego wieczoru przyjaciel wesoły dał mi kilka rad do rozmowy. – Nie owijaj w bawełnę – powiedział. „Po prostu wyjdź z tym. I bądź jednoznaczny. Nie zostawiaj miejsca na wątpliwości, ponieważ może to spowodować zamieszanie”.

Mój tata czytał gazetę, a mama siedziała pochylona nad swoją maszyną do szycia, pracując nad projektem dla swojej bardzo konkurencyjnej grupy pikowania, do której trudniej się dostać niż Illuminati.

– Mam ci coś do powiedzenia – zacząłem. „Jestem niesamowicie gejem”.

Tata odłożył gazetę i zmarszczył brwi w zakłopotaniu. Matka spojrzała na mnie znad okularów, które miała zsunięte na czubek nosa.

„Czy niesamowicie wesoły różni się od zwykłego geja?” zapytała.

Kiedy wyjaśniłem, że nie, nie sądzę, aby wzmacniacz naprawdę coś zmienił, że po prostu starałem się być jednoznaczny, stosunkowo łatwo przyjęli wiadomości.

To był rok 2014. Zdawałem sobie sprawę, że rozmowa z nimi potoczyła się zupełnie inaczej niż 10 czy 15 lat wcześniej. Przez całe moje religijne dzieciństwo byłem zasypywany kościelnymi wiadomościami o złych homoseksualistach, którzy czają się wśród nas. W latach 90. nauczyciele szkółki niedzielnej regularnie powtarzali mi, że „jedną z taktyk szatana jest przekonywanie ludzi, że urodzili się gejami, ale wiemy, że to nieprawda. Ludzie wybierają bycie gejem, a to jest grzech”.

Nie byłam pewna, w wieku 12 lat, kiedy dokładnie „wybrałam” zakochanie się w każdym chłopaku w gimnazjum (i mam na myśli wszystkich). Pomyślałem, że to może jedna z tych opcji, kiedy bierzesz udział w loterii, w której przypadkowo rejestrujesz się, aby otrzymać niekończący się atak materiałów marketingowych. A może stało się to, gdy zobaczyłem „Titanica” i Leonardo DiCaprio złamał mi mózg.

W każdym razie wiedziałem, biorąc pod uwagę to, jak wszyscy rozmawialiśmy o nikczemnych gejach, że nie byłoby dobrym pomysłem, gdybym przyznał się do rysowania imienia Jonathana Taylora Thomasa w moim zeszycie podczas lekcji angielskiego. (Ten, który uciekł.)

Wszyscy płacimy pokutę

Zmiany w naszej wspólnocie religijnej nie były szybkie, ale zacząłem zauważać ruch w ciągu następnych 10 lat. Jako młody dorosły słyszałem, jak Larry King pytał Gordona B. Hinckleya, ówczesnego prezydenta Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, czy wierzy, że ludzie rodzą się gejami. Ku mojemu zdziwieniu Hinckley powiedział, że nie zna odpowiedzi na to pytanie. Wkrótce po tym wywiadzie wydawało się, że retoryka „nikt nie rodzi się gejem” ucichła.

Kilka lat później kościół próbował przyłożyć wszystkich barków do koła kalifornijskiej Propozycji nr 8. „Zostałem zmuszony do stania na poboczu drogi ze znakiem” — powiedział mi niedawno przyjaciel. „To było takie krępujące. Teraz regularnie przekazuję datki na kampanię na rzecz praw człowieka, jakbym płaciła grzywnę”.

Powiedziałem jej, żeby nie była dla siebie zbyt surowa. Wszyscy płacimy pokutę na swój własny sposób za przeszłe regresywne działania i przekonania, z powodu których teraz czujemy się winni. Kiedy miałam 8 lat, wracaliśmy z mamą na rowerach z Blockbuster i uderzyła w krawężnik. Kiedy krew trysnęła jej z brody, miałem czelność krzyknąć „czy filmy są w porządku?” Ilekroć to wspomnienie pojawia się w mojej głowie, idę do internetu, aby zamówić jej kwiaty.

Po rekwizytie 8 wydawało się, że nastąpiło kilka przesunięć w łagodniejszym kierunku. Były kroki w przód i w tył, to pewne, ale głównie ludzie się do nas przywiązywali. Kościół wspierał nawet niektóre inicjatywy polityczne, które zapewniałyby ochronę osobom LGBTQ.

Więc tak, kiedy wyszłam do rodziców, żyliśmy w zupełnie innym świecie niż ten, w którym miałam 12 lat. Byłabym jednak niewdzięczna, gdybym nie przyznała, że ​​zawsze wydawali się co najmniej o kilka kroków wyprzedzają większość ludzi w ich społeczności w tej kwestii. Zawsze wiedziałem, że będą mnie wspierać. Nie było więc niespodzianką, gdy moja mama przeciągnęła kawałek materiału przez swoją maszynę do szycia i krzyknęła przekrzykując jej agresywny szum: „Teraz, kiedy nam powiedziałaś, mam nadzieję, że możesz się zrelaksować i znaleźć spokój. Kochamy cię, kochanie.

Kilka lat później każde z nich wygłosiło łzawe przemówienia na moim ślubie, kiedy poślubiłam mojego męża, Skylara. Skylar jest lekarzem, a kilka miesięcy temu moja mama przeszła poważną operację usunięcia jakiegoś inwazyjnego raka, więc chcąc być pomocnym, chodził z nią na każdą wizytę lekarską i godzinami siedział z nią i moim tatą, podczas gdy ona odzyskany. Pewnej nocy poszedłem ją odwiedzić w szpitalu, a pielęgniarka powiedziała mi na korytarzu, że moja mama chwaliła się każdemu personelowi szpitala, którego widziała, że ​​jej zięć „jest lekarzem”.

Kiedy usiadłem z nią obok jej łóżka, odwróciła się do mnie z zapłakanymi oczami i powiedziała: „Skylar to bardzo dobry człowiek. Wyszłaś za bardzo dobrego człowieka.

Nowa rzeczywistość

Nigdy nie wyobrażałam sobie takiej przyszłości, gdy miałam 12 lat. I to nie tylko dlatego, że nie skończyłam z Jonathanem Taylorem Thomasem. Ale to rzeczywistość, która w jakiś sposób pojawiła się w Utah, stanie, w którym ludność w przeważającej większości wierzy, że małżeństwa osób tej samej płci powinny być legalne. Nawet mój były kościół niedawno wyraził poparcie dla nowo uchwalonej ustawy o szacunku dla małżeństwa, która kodyfikuje niektóre obecnie uznane konstytucyjne zabezpieczenia. Kto mógł przewidzieć tę zmianę?

W jakiś sposób, w ciągu zaledwie dwóch dekad, przeszłam od życia w świecie, w którym nigdy nie myślałam, że mogę wyjść, do świata, w którym moi rodzice częściej nazywają mojego męża niż mnie. To jest tak urocze, że często zapominam się obrazić.

Jakieś trzy miesiące przed naszym ślubem, mój mąż i ja spędziliśmy wieczór na mierzeniu naszej mieszanki bezczelnego pudla, abyśmy mogli zamówić mu szyty na miarę smoking od ekskluzywnego butikowego projektanta odzieży dla zwierząt w Londynie.

„Musimy upewnić się, że jego kolorystyka pasuje do dekoracji na środek stołu, które właśnie kupiłam” — powiedziała mi Skylar.

Kiedy pisaliśmy długi e-mail z wyszczególnieniem naszych bardzo konkretnych próśb, pies w tym momencie miał na sobie muszkę i siedział na jedwabnej poduszce blisko naszych stóp, nie mogłem powstrzymać się od chichotu z tego, jak przesadnie to wszystko wyglądało.

Zbyt długo czekaliśmy na zalegalizowanie tego.

Eli McCanna jest prawnikiem, pisarzem i podcasterem w Salt Lake City, gdzie mieszka z mężem i dwoma niegrzecznymi (ale czczonymi) psami. Możesz znaleźć Eli na Świergot w @EliMcCann lub u niego osobiście stronie internetowej, www.itjustgetsstranger.comgdzie stara się ograniczyć przekleństwa do minimum, by nie zdenerwować matki.

Nota redaktora • Ta historia jest dostępna tylko dla subskrybentów Salt Lake Tribune. Dziękujemy za wsparcie lokalnego dziennikarstwa.