Pani przewodnicząca! Dzisiejsza reakcja humanitarna w Gazie jest iluzją – wygodną iluzją, która utrwala narrację, że ta wojna jest prowadzona zgodnie z prawem międzynarodowym.

Wezwania o większą pomoc humanitarną odbiły się echem w tej Izbie.

Jednak w Gazie każdego dnia mamy coraz mniej – mniej przestrzeni, mniej leków, mniej żywności, mniej wody, mniej bezpieczeństwa.

Nie mówimy już o zwiększeniu skali pomocy humanitarnej; mówimy o tym, jak przetrwać nawet bez absolutnego minimum.

Obecnie wysiłki w Gazie mające na celu zapewnienie pomocy są przypadkowe, oportunistyczne i całkowicie niewystarczające.

Jak możemy nieść pomoc ratującą życie w środowisku, w którym lekceważy się rozróżnienie między cywilami a kombatantami?

Jak możemy wytrzymać jakąkolwiek reakcję, gdy pracownicy medyczni są atakowani, atakowani i oczerniani za pomaganie rannym?

Pani przewodnicząca! Ataki na opiekę zdrowotną są atakami na ludzkość.

W Gazie nie ma już żadnego systemu opieki zdrowotnej, o którym można by mówić. Izraelska armia likwidowała szpital po szpitalu. W obliczu takiej rzezi pozostaje tak niewiele. To niedorzeczne.

Jako wymówkę podaje się fakt, że obiekty medyczne były wykorzystywane do celów wojskowych, choć nie widzieliśmy żadnych niezależnie zweryfikowanych dowodów na to.

W wyjątkowych okolicznościach, gdy szpital traci status chroniony, każdy atak musi odbywać się zgodnie z zasadami proporcjonalności i ostrożności.

Zamiast przestrzegania prawa międzynarodowego widzimy systematyczne unieruchomienie szpitali. To spowodowało, że cały system medyczny stał się niesprawny.

Od 7 października jesteśmy zmuszeni ewakuować dziewięć różnych placówek służby zdrowia.

Tydzień temu doszło do nalotu na szpital Nasser. Personel medyczny został zmuszony do odejścia pomimo wielokrotnych zapewnień, że może pozostać i nadal opiekować się pacjentami.

Te masowe ataki, a także rodzaje broni i amunicji używanej na gęsto zaludnionych obszarach, pochłonęły dziesiątki tysięcy ofiar, a tysiące innych okaleczyły.

Nasi pacjenci mają katastrofalne urazy, amputacje, zmiażdżone kończyny i poważne oparzenia. Wymagają wyrafinowanej opieki. Wymagają długiej i intensywnej rehabilitacji.

Medycy nie mogą leczyć tych obrażeń na polu bitwy ani w popiołach zniszczonych szpitali.

Brakuje łóżek szpitalnych, leków i zaopatrzenia.

Chirurdzy nie mieli innego wyjścia, jak tylko przeprowadzać amputacje u dzieci bez znieczulenia.

Naszym chirurgom kończą się podstawowe gazy, aby zapobiec krwawieniu pacjentów. Używają go raz, wyciskają krew, myją ją, sterylizują i wykorzystują ponownie dla następnego pacjenta.

Kryzys humanitarny w Gazie pozostawił kobiety w ciąży na wiele miesięcy bez opieki medycznej. Rodzące kobiety nie mogą dotrzeć do funkcjonalnych sal porodowych. Rodzą w plastikowych namiotach i budynkach użyteczności publicznej.

Zespoły medyczne dodały do ​​swojego słownictwa nowy akronim: WCNSF – ranne dziecko, brak rodziny przy życiu.

Dzieci, które przeżyją tę wojnę, będą nosić nie tylko widoczne rany pourazowe, ale także te niewidoczne – te wynikające z powtarzających się przesiedleń, ciągłego strachu i bycia świadkami dosłownie rozczłonkowania członków rodziny na ich oczach. Te urazy psychiczne sprawiły, że już pięcioletnie dzieci mówiły nam, że wolałyby umrzeć.

Zagrożenia dla personelu medycznego są ogromne. Codziennie dokonujemy wyboru, czy kontynuować pracę, pomimo rosnących zagrożeń.

Boimy się. Nasze zespoły są już wyczerpane.