To było okrutne lato dla japońskiego premiera Fumio Kishidy.

Seria skandali, w które uwikłana była rządząca Partia Liberalno-Demokratyczna (LDP), najbliżsi sojusznicy pana Kishidy, a nawet jego rodzina, postawiła jego pozycję na szali.

Fakt, że wydarzyło się to w czasie, gdy koszty utrzymania gwałtownie wzrosły, a w szeregach LDP narastało niezadowolenie, nie pomógł zagrożonemu przywódcy.

Jego notowania spadły do ​​rekordowo niskiego poziomu. Przez to wszystko wisiał test – wyścig o przywództwo w partii, który miał się odbyć we wrześniu.

Niektórzy obserwatorzy twierdzili, że będzie walczył o kolejną kadencję, ale nie było to szczególnie szokujące kiedy ogłosił że wycofuje się z wyścigu o stanowisko przewodniczącego partii – oznacza to również, że nie zostanie premierem we wrześniu, kiedy LDP wybierze nowego lidera.

Jego dyplomatyczne sukcesy – ambitny budżet na rozbudowę sił zbrojnych, bliższe stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i historyczne odprężenie z Koreą Południową – nie mogły go uratować.

„Oczywistym pierwszym krokiem, który pokaże, że LDP się zmieni, będzie moje ustąpienie” – powiedział 67-latek w środę w swoim zwykłym, niewzruszonym stylu przed salą pełną reporterów.

Poza jego słowami, wszystko inne w jego zachowaniu sugerowało, że wszystko odbywa się jak zwykle.

Weteran polityki, Fumio Kishida, objął najwyższe stanowisko w 2021 r. Jego poprzednik Yoshihide Suga zrezygnował po zaledwie roku urzędowania, po tym jak notowania spadły, a Japonia zmagała się z jedną z najgorszych fal pandemii COVID-19.

Miesiąc po objęciu stanowiska premiera pan Kishida poprowadził LDP do wyborów powszechnych i stanął na czele zwycięskiej koalicji.

Ci, którzy go dobrze znają – i z nim pracowali – mówią BBC, że jest porządnym i inteligentnym człowiekiem, a także dość konserwatywnym politykiem. Inni mówią, że jest bystrym strategiem, którego nie należy łatwo skreślać.

Łagodny styl pana Kishidy przeczył faktowi, że potrafił być również nieprzewidywalny i uparty. Weźmy na przykład jego ryzykowną, ale nagłą decyzję o rozwiązaniu własnej frakcji w partii, co doprowadziło do rozwiązania innych – te kliki, tak stare jak sama partia, są kluczowym źródłem patronatu i pieniędzy.

Przez miesiące obserwatorzy uważali jego stanowisko za nie do utrzymania, częściowo z powodu niezdecydowania, z jakim radził sobie z otaczającymi go kontrowersjami. Utrzymał się, nawet gdy w szeregach LDP narastał bunt. Ale pismo było na ścianie.

„Ludzie są teraz tak zmęczeni” – powiedziała Hiromi Murakami, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Temple w Japonii, na kilka tygodni przed decyzją pana Kishidy o rezygnacji. „To się kumuluje. To nie tylko skandal ze zbiórką funduszy”.

LDP rozpoczęła rok pogrążona w kontrowersjach. W grudniu czterech ministrów gabinetu, w tym kluczowi sojusznicy premiera, i kilku ministrów niższego szczebla zrezygnowało pośród oskarżeń, że liderzy LDP chowali miliony dolarów z funduszy partyjnych.

Śledztwo przeprowadzone przez prokuraturę ujawniło więcej szczegółów, a LDP ostatecznie stwierdziła, że ​​85 jej członków nie złożyło prawidłowego sprawozdania z dochodów.

To właśnie stało się najnowszą z serii kontrowersji, które położyły kres jego kadencji: rok wcześniej zwolnił syna, który był jego sekretarzem wykonawczym, po tym, jak wyszło na jaw, że nadużył swojego stanowiska, aby zorganizować przyjęcie w rezydencji premiera.

Partia LDP była już wstrząśnięta nagłówkami gazet dotyczącymi jej powiązań z kontrowersyjnym Kościołem Zjednoczeniowym, który miał związek z zabójstwem byłego premiera Shinzo Abe.

W miarę jak 2024 rok się ciągnął, tak samo jak skutki wszystkich tych skandali. I pojawiły się nowe.

W kwietniu LDP straciła dwa miejsca w wyborach uzupełniających, gdy posłowie tej partii zrezygnowali – jeden z nich został oskarżony o kupowanie głosów, a drugi był zamieszany w śledztwo w sprawie zbierania funduszy.

Następnie w lipcu ministerstwo obrony zostało wstrząśnięte oskarżeniami o niewłaściwe obchodzenie się z poufnymi i wrażliwymi informacjami, nękanie podwładnych i oszustwa. Nastąpiła seria środków dyscyplinarnych, zawieszeń, a nawet zwolnień.

W tym czasie notowania LDP osiągnęły najniższy poziom – 19%, najniższy od 2000 roku, według sondażu przeprowadzonego przez dziennik Asahi Shimbun.

Pan Kishida obiecał zmierzyć się z kryzysem „od razu”, ale sposób, w jaki sobie z nim poradził, również stał się przedmiotem krytyki.

Pojawił się przed komisją ds. etyki politycznej, co było rzadkim przypadkiem, ale zdawał się nie być pewien i nie chciał wiele powiedzieć.

W czerwcu jego koalicja wprowadziła reformy w finansowaniu wyborów, ale spotkała się z publicznym sceptycyzmem. „Nic z tego nie wyszło, chociaż poświęcili temu tyle czasu. Było za późno, powinien był zrobić coś wcześniej” – powiedział prof. Murakami.

Również w czerwcu próbował uspokoić niezadowolonych wyborców i złagodzić wpływ inflacji za pomocą tymczasowego programu ulg podatkowych. Ale ludzie wydawali się sądzić, że to nie wystarczy.

„Ciągle panowało napięcie… Zmagałem się z wieloma problemami zarówno w kraju, jak i za granicą” – tak pan Kishida ocenił swoją kadencję pod koniec czerwca, kiedy minęło 1000 dni.

W czerwcu pojawiły się również pogłoski o kandydatach „po Kishidzie” – na tyle głośne, że przedostały się do mediów krajowych – ponieważ niezadowoleni partyjni koledzy obawiali się, że przed przyszłorocznymi wyborami powszechnymi na liście premiera znajdzie się niepopularny lider.

„[They] pomyśl, że jeśli on będzie u steru, to oni pójdą na dno. Są w trybie paniki”, powiedział wówczas BBC Jeff Kingston, profesor studiów azjatyckich i historii na Temple University.

Chociaż w przeszłości dochodziło już do kilku skandali korupcyjnych, ostatni z nich pojawił się w bolesnym momencie.

„Sytuacja gospodarcza wpłynęła na nastawienie ludzi” – powiedział prof. Murakami. „Ludzie tak bardzo cierpieli z powodu [Covid] kryzys. Ledwo płacą rachunki. Ale teraz [they see] „politycy, którzy mają pieniądze, od których nie zapłacą podatków” – nawiązanie do przyznania się LDP, że niektórzy posłowie nie złożyli prawidłowego sprawozdania z dochodów.

Podczas gdy jego popularność w kraju spadała na łeb, na szyję, pan Kishida radził sobie dobrze na arenie międzynarodowej. Był najdłużej urzędującym ministrem spraw zagranicznych Japonii, zanim został premierem. Jako premier był gospodarzem szczytu G7 w zeszłym roku, odwiedził Ukrainę i ocieplił stosunki z Koreą Południową, kluczowym sojusznikiem przeciwko Chinom i Korei Północnej.

Relacje z Waszyngtonem są tak silne jak zawsze. Na początku tego roku przemawiał do Kongresu na zaproszenie prezydenta Bidena – i otrzymał owację na stojąco.

„Dziękuję” – powiedział do publiczności. „Nigdy nie dostałem tak miłych braw od japońskiej sejmu [parliament].

W Japonii media ostro skrytykowały wizytę, a jeden z nagłówków głosił, że „Kishida nie powinien wykorzystywać szczytu jako narzędzia w polityce wewnętrznej”.

Jeśli to był cel, nie udało mu się. Pan Kishida był zasypany walkami na wielu frontach – a jego partia i wyborcy stracili cierpliwość.

„Ludzie głosują w kwestiach portfela” – powiedział prof. Kingston. „Wspaniale, że paraduje po NATO, UE… i Stanach Zjednoczonych. Pod koniec dnia chcę zobaczyć więcej pieniędzy w moim portfelu”.

Pan Kishida powiedział, że LDP potrzebuje nowego początku i przekonania Japończyków, że jest w stanie się zmienić.

Opozycja jest wciąż zbyt słaba i podzielona, ​​by stanowić realną opcję, ale w partii rządzącej panuje duża nieufność.

Czy inna twarz na szczycie zjednoczy Liberalno-Demokratyczną Partię i naprawi jej nadszarpnięty wizerunek? Wrzesień pokaże.