Po dwóch kolejnych latach zdobywania Oscara dla najlepszego reżysera przez kobiety, Akademia całkowicie zignorowała wiele kobiet, które wyreżyserowały w tym roku uznane filmy, nominując we wtorek rano całą kategorię mężczyzn do nagrody dla najlepszego reżysera.

Jak powiedział Issa Rae, który wręczał nominacje do Oscarów w 2020 roku: ostatnim razem była to wyłącznie męska grupa nominowanych do nagrody dla najlepszego reżysera: „Gratulacje dla tych mężczyzn”.

To wyczerpujące, że znowu się to wydarzyło i jakoś nadal się dzieje. Miałem nadzieję, że nie będę musiał publikować tej historii. Miałem nadzieję, że się myliłem.

Nie było na liście Gina Prince-Bythewood, która przewodziła niesamowitej obsadzie i ekipie czarnoskórych kobiet w kręceniu historycznego eposu „The Woman King”, który zarobił prawie 70 milionów dolarów w kasie. Sarah Polley, która pięknie stworzyła „Gadające kobiety”, nie była małym, ale potężnym filmem o grupie mennonickich kobiet, które w miarę rozwoju filmu stają się mikrokosmosem dla społecznych pytań dotyczących tworzenia systemów demokratycznych i prób ucieczki przed oprawcami i nadużyciami instytucji. Lub Dome Shi, reżyser filmu „Turning Red” firmy Pixar, któremu udało się nakręcić zabawny i słodki film animowany o okresie. Albo Charlotte Wells, której ulubieniec niezależnego „Aftersun” pokazał czułą i introspektywną stronę gwiazdy „Normal People”, Paula Mescala, jako młodego rodzica. Albo Laura Poitras, której przejmujący film dokumentalny „Całe piękno i rozlew krwi” potężnie połączył przeszłość i teraźniejszość artystki i aktywistki Nan Goldin. I tak dalej i dalej.

W pewnym sensie całkowite pominięcie przez Akademię kobiet-reżyserek we wtorek rano nie było niespodzianką i całkowicie zgodne z jej fatalnymi wynikami. W 95-letniej historii Oscarów tylko siedem kobiet otrzymało nominację za reżyserię. Tylko trzy wygrały, wszystkie w ostatnich latach: Kathryn Bigelow w 2010 r., Chloe Zhao w 2021 r. i Jane Campion ostatni rok.

Ale wtorkowe nominacje również wydają się krokiem wstecz w stosunku do postępu, jaki Akademia poczyniła w ostatnich latach, choć powoli, dzięki dużej presji opinii publicznej i kontroli. Wraz ze zmieniającym się członkostwem, które jest mniej białe, mniej męskie, młodsze i bardziej międzynarodowe, w ciągu ostatnich kilku lat pojawiła się nieco bardziej zróżnicowana gama nominowanych filmów i artystów. Po części dlatego trzy lata temu, Najlepszym filmem został „Parasite”. a Bong Joon-Ho zdobył nagrodę dla najlepszego reżysera i dlaczego w następnym roku Chloé Zhao została pierwszą (i nadal jedyną) kolorową kobietą, która zdobyła nagrodę dla najlepszego reżysera. Dlatego coraz rzadziej można zobaczyć całkowicie białą i/lub całkowicie męską listę nominowanych do najlepszego reżysera.

Miejmy nadzieję, że wtorek to tylko przebłysk w ogólnej rosnącej trajektorii różnorodności podczas rozdania Oscarów. Ale łatwo może być na odwrót. Może ostatnie kilka lat postępu było chwilowym przeskokiem. Jak wynika z najnowszego badania dot różnorodność w kierowaniu z Annenberg Inclusion Initiative stwierdzono, że odsetek kobiet i osób kolorowych reżyserujących największe filmy w kasie w USA spadł w 2022 r. w porównaniu z poprzednimi szczytami w ostatnich latach. Sugeruje to, że wszystkie obietnice złożone przez Hollywood w odpowiedzi na wszystko, od Oscarów So White, przez ruch Me Too, po rasowe rozliczenia po zabójstwie George’a Floyda w 2020 r., mogły być w dużej mierze symboliczne.

Pisanie w kółko tej samej historii, o tym, że nic się nie zmieniło, aw najlepszym razie zmieniło się w ślimaczym tempie, jest męczące. Jak na miasto, które szczyci się opowiadaniem historii, jeśli chodzi o różnorodność za kamerą, Hollywood wydaje się uwielbiać opowiadać tę samą historię w kółko.