Tymczasem Pekin skłaniał się także ku koncepcji „niepodzielnego bezpieczeństwa”, która zakłada, że ​​narody nie powinny wzmacniać swojego bezpieczeństwa kosztem innych – co jest doktryną promowaną przez Moskwę od dziesięcioleci i krytyką działań NATO. Przed inwazją Chiny poparły tę koncepcję we wspólnych oświadczeniach z Rosją. Jednak od tego czasu została objęta Inicjatywą na rzecz Bezpieczeństwa Globalnego – kamieniem węgielnym wizji chińskiego prezydenta Xi Jinpinga w zakresie stosunków międzynarodowych – co sugeruje, że będzie odgrywać bardziej znaczącą rolę w chińskiej polityce zagranicznej.

Obaj podzielają także pogardę dla zachodnich sankcji – w tym nałożonych na Rosję. Chińscy urzędnicy stanowczo sprzeciwiają się amerykańskim „nielegalnym jednostronnym sankcjom” i twierdzą, że nie będą się do nich stosować. Xi nie tylko biernie opierał się wysiłkom mającym na celu izolację Rosji, zapewniając temu krajowi gospodarcze koło ratunkowe, ale pokazał także, że jest gotowy ponieść koszty reputacyjne i ekonomiczne, aby wspierać swojego sąsiada.

Od 2022 roku przywódcy Chin borykają się z poważnym pogorszeniem koniunktury gospodarczej, nagłym i niewyjaśnionym usunięciem dwóch ministrów oraz rosnącym oporem Zachodu wobec jego globalnych ambicji. Wojna tylko spotęgowała te wyzwania, a wsparcie Pekinu dla Moskwy nadszarpnęło stosunki Chin z Europą. I chociaż Chiny obawiają się otwartego naruszania zachodnich sankcji, wiele chińskich firm zostało ostatnio objętych ograniczeniami w handlu z rosyjskimi odpowiednikami.

Wydaje się jednak, że jest to poświęcenie, na które Xi jest gotowy. W rzeczywistości, w miarę jak Zachód zwiększał swoje żądania wobec Chin, wydaje się, że jego więzi z Rosją tylko się wzmocniły. Znacząco wzrosła wymiana handlowa i obronna, a naród rosyjski wydaje się być bardziej pozytywnie nastawiony również do Chin.

Im dłużej Chiny będą utrzymywać swoje prorosyjskie stanowisko, tym trudniej będzie to wszystko odwrócić. Chińskie firmy dostosowały już swoją działalność, aby zaspokoić rosnące stosunki handlowe z Rosją. Z biegiem czasu odwrócenie tej zmiany strukturalnej stanie się trudniejsze i droższe. Co więcej, Xi wspierał Putina osobisty i bardzo nagłośniony. A ponieważ prorosyjska polityka Chin nie cieszy się powszechnym poparciem wśród chińskich intelektualistów, zmianę polityki można postrzegać jako ustępstwo wobec jego krytyków.

Po kwietniowym spotkaniu z Xi kanclerz Niemiec Olaf Scholz ogłosił, że obaj przywódcy zgodzili się na „intensywnie koordynować” w sprawie odbycia konferencji pokojowych dotyczących Ukrainy. I dał jasno do zrozumienia, że ​​myśli: „Słowo Chin ma znaczenie w Rosji.”

Prawdą jest, że mediator nie musi być całkowicie bezstronny, aby odnieść sukces. Dzięki zdecydowanemu wpływowi na jedną lub obie strony konfliktu może nakłonić je do zawarcia kompromisów, które w innym przypadku byłyby niemożliwe. Aby jednak takie wysiłki odniosły sukces, mediator musi chcieć oprzeć się na stronach zależnych w sposób, który może znacząco nadwyrężyć jego relacje z nimi. Jak dotąd Xi nie wykazał żadnych oznak chęci, aby to zrobić – a szanse na to wydają się maleć.

Europejscy przywódcy słusznie utrzymują dialog z Chinami i w dalszym ciągu żądają, aby Xi wykorzystał swoją przewagę. Jednak dopóki Chiny tego nie zrobią, pozwolenie Pekinowi na przejęcie głównej roli w procesie pokojowym grozi legitymizacją inwazji.