EL BOSQUE, Meksyk (AP) – Ludzie przenieśli się do El Bosque w latach 80., aby łowić ryby. Wypływając do Zatoki Meksykańskiej trójkami i czwórkami, rybacy wracali z wiadrami tarponu i długim, prążkowanym snookiem. Było ich więcej niż wystarczająco, aby ich nakarmić i zbudować społeczność — trzy szkoły, mały kościół i piaszczyste boisko do koszykówki.

Następnie zmiany klimatyczne skierowały morze przeciwko miastu.

Powodzie wywołane najszybszym wzrostem poziomu morza na świecie oraz coraz brutalniejszymi burzami zimowymi niemal zniszczyły El Bosque, pozostawiając stosy betonu i poskręcanych metalowych prętów w miejscu, gdzie domy stały na piasku. Zmuszeni do opuszczenia wybudowanych przez siebie domów, miejscowi czekają na pomoc rządową i mieszkają w czynszach, na które ledwo ich stać.

Szczyt klimatyczny ONZ, znany jako COP28, ostatecznie uzgodnił w tym miesiącu a wielomilionowy fundusz na wypadek strat i szkód aby pomóc krajom rozwijającym się uporać się z globalnym ociepleniem. Dla mieszkańców El Bosque, uwięzionych pomiędzy nimi, będzie już za późno Gospodarczo istotne krajowe przedsiębiorstwo naftowe Meksyku i zagrożenie dla środowiska że napędza.

Zardzewiały znak przy wjeździe do miasta informuje, że dwa lata temu w El Bosque mieszkało ponad 700 osób. Teraz jest ich ledwie kilkanaście. Pomiędzy tymi liczbami leżą relikty utraconej społeczności. W starej, betonowej spółdzielni rybackiej, jednym z niewielu solidnych budynków, jakie pozostały, ogromne, przypominające sklepienia lodówki stały się prowizorycznymi schowkami na rzeczy – zdjęcia, meble, płytę DVD z Księgą Rekordów Guinnessa 3 – pozostawione przez rodziny.

Guadalupe Cobos jest jedną z niewielu, które nadal mieszkają w El Bosque. Diabetyka improwizuje chłodziarkę do insuliny po każdej powodzi odcinającej prąd. Relacja mieszkańców z morzem przypomina „toksyczne małżeństwo” – stwierdził Cobos, siedząc niedawnego popołudnia twarzą do fal.

„Kocham cię, kiedy jestem szczęśliwy, prawda? A kiedy jestem wściekła, zabieram wszystko, co ci dałam” – powiedziała.

Będzie ich aż 8 milionów Meksykanów wysiedleni z powodu zmian klimatycznych według Mayors Migration Council, koalicji badającej meksykańską migrację wewnętrzną, powodzie, susze, burze i osunięcia ziemi w ciągu najbliższych trzech dekad.

Według Lilii Gamy, profesor ekologii i badaczki wrażliwości wybrzeży na Uniwersytecie Stanowym Tabasco Juarez, wraz z szybko rosnącym poziomem wody zimowe burze zwane „nortes” pochłonęły od 2005 r. ponad jedną trzecią mili (500 metrów) w głąb lądu.

„Wcześniej, jeśli nadeszła norte, trwało to jeden lub dwa dni” – powiedziała Gama, siedząc nad uniwersyteckim wybiegiem dla krokodyli. „Przyjdzie przypływ, trochę się podniesie i odejdzie”.

Teraz zimowe burze utrzymują się przez kilka dni, zatrzymując nielicznych mieszkańców El Bosque w domach, jeśli nie ewakuują się wystarczająco wcześnie. Ocieplający się klimat powoduje częstsze burze, gdy uderzają w ultrazimne polarne powietrze, a następnie burze trwają dłużej – napędzane gorętszym powietrzem, które może pomieścić więcej wilgoci.

Lokalni naukowcy twierdzą, że jeszcze jedna potężniejsza burza może na dobre zniszczyć El Bosque. Do przeniesienia, spowalnianego przez biurokrację i brak funduszy, potrzeba jeszcze kilku miesięcy.

Gdy słońce zachodzi nad plażą, Cobos, przez sąsiadów nazywana Doña Lupe, wskazała na linię horyzontu kilkanaście małych, pomarańczowych gwiazd – platformy wiertnicze spalające gaz, którego nie udało im się przechwycić.

„Tutaj są pieniądze” – powiedziała – „ale nie dla nas”.

Po zasiedleniu El Bosque państwowy koncern naftowy Pemex rozpoczął eksplorację w Zatoce Perskiej, zwiększając trzykrotnie produkcję ropy naftowej i czyniąc Meksyk głównym międzynarodowym eksporterem.

Ponieważ społeczność międzynarodowa wzywa kraje do zaprzestania stosowania paliw kopalnych, głównej przyczyny zmian klimatycznych, Meksyk planuje w przyszłym roku otworzyć nowa rafineria w swoim największym stanie produkującym ropę naftową, zaledwie 80 kilometrów na zachód od El Bosque.

Poziom mórz w Zatoce Meksykańskiej rośnie już trzy razy szybciej niż Średnia globalnawedług badanie którego współautorem są naukowcy z Narodowego Centrum Oceanografii w Wielkiej Brytanii i uniwersytetów w Nowym Orleanie, Florydzie i Kalifornii w marcu tego roku.

Wyraźna różnica jest częściowo spowodowana zmianami wzorców cyrkulacji na Atlantyku w miarę jego ocieplania się i rozszerzania.

Przyspieszenie również uległo wzmocnieniu potężne sztormy przybrzeżne jak huragany Sandy i Katrina – twierdzą naukowcy, i podwoiły rekordy powodzi w czasie przypływu od Zatoki Perskiej po Florydę.

„W ciągu 10 lat poprzedzających przyspieszenie mogłeś mieć okres raczej powolnego wzrostu poziomu morza. Zatem ludzie mogli poczuć się bezpiecznie wzdłuż wybrzeża, a potem zaczęło się przyspieszanie. I wszystko zmienia się bardzo szybko” – powiedział główny naukowiec Sönke Dangendorf.

Kiedy Eglisa Arias Arias, babcia dwójki dzieci, przeprowadziła się samotnie do El Bosque, była podekscytowana możliwością posiadania po raz pierwszy własnego ogrodu, a morze rzadko przeszkadzało jej. 3 listopada jej dom został zalany podczas burzy, a ona wynajęła mieszkanie kilka minut jazdy od lądu.

„Tęsknię za wszystkim. Tęsknię za całym szumem morza. Mam na myśli szum tego morza” – powiedziała.

Obszary wybrzeża znane jako Szmaragdowe Wybrzeże w stanie Veracruz są nawiedzone przez sztormy, zalane i wpadają do morza, a jedna czwarta sąsiedniego stanu Tabasco zostanie zalana do 2050 r., według jednego z badań.

Na całym świecie społeczności przybrzeżne stojące w obliczu podobnych, powolnych bitew z wodą zaczęły organizować tak zwane „zarządzane odwroty”. Mieszkańcy półwyspu Gaspé w Quebecu byli stopniowo uciekając za wybrzeże od ponad dziesięciu lat, a zaledwie w zeszłym roku rząd Nowej Zelandii obiecał pomoc finansową dla niektórych z 70 000 domów, które, jak powiedział, wkrótce trzeba szukać wyższego gruntu.

Wydaje się jednak, że niewiele udało się osiągnąć w związku z odwrotem z El Bosque. Kiedy 21 listopada rodzina Xolo uciekła z domu, wyszli w środku nocy, wszystkie 10 dzieci znajdowało się pod plandeką w ulewnym deszczu.

Teraz ćwiczą matematykę w aplikacji. W trupie szkoły podstawowej El Bosque nadal na podłodze leżą książeczki obecności z przemoczonymi stronami, a w przedszkolu do ścian wiszą wycięte alfabety.

Najpierw Áurea Sanchez, matka rodziny Xolo, zabrała swoją rodzinę do schroniska w lokalnym ośrodku rekreacyjnym w głębi lądu. Kilka dni później bez zapowiedzi przyjechała furgonetka, która miała usunąć jedyną lodówkę w ośrodku i schronisko zostało zamknięte.

„To niemożliwe” – przypomina sobie myśl Sanchez. „Nie mogą nas zostawić bez jedzenia, nie informując nas o tym, prawda?”

Później tego samego popołudnia przybył urzędnik, aby ogłosić zamknięcie.

Kiedy pod koniec listopada agencja Associated Press odwiedziła El Bosque, umiarkowana burza zalała jedyną drogę prowadzącą do gminy, tak że można było do niej dotrzeć wyłącznie pieszo lub motocyklem. Tego samego dnia schronisko zostało zamknięte, najwyraźniej na stałe, z zaklejonymi tapetami oknami i rządową tabliczką reklamującą „8 kroków, aby chronić zdrowie w razie powodzi”.

Krajowy wydział mieszkaniowy odpowiedzialny za prowadzenie schroniska nie odpowiedział na pytanie, dlaczego zostało ono zamknięte lub czy zostanie ponownie otwarte.

Tymczasem, według Raúla Garcíi, szefa działu rozwoju obszarów miejskich Tabasco, nowe domy nie będą gotowe przed jesienią 2024 r., i dodał: „Szkoda, że ​​nie możemy tego zrobić szybciej”.

Zwolennicy i sam García stwierdzili, że proces ten jest zbyt powolny i że Meksyk potrzebuje nowych przepisów, aby pozbyć się biurokracji i szybko udostępnić pieniądze ofiarom zmian klimatycznych. Meksyk ma fundusz na adaptację do klimatu, ale na rok 2024 większość tej kwoty zostanie już wydana na projekt kolejowy szeroko krytykowany za zniszczenie części dżungli na Jukatanie.

Zamiast tego prezydent Andrés Manuel Lopéz Obrador, urodzony zaledwie kilka godzin w głębi lądu, uczynił rozwój ropy naftowej kluczową częścią swojego platforma nacjonalistyczna. To może się zmienić, jeśli sondaże wykażą trafność byłego burmistrza Meksyku i wybitnego naukowca Claudia Sheinbaum zostanie wybrana na prezydenta w przyszłym roku. Mimo że jest protegowaną Lopéz Obrador, zobowiązuje się zaangażować Meksyk w działania na rzecz zrównoważonego rozwoju, co jest obietnicą pilniejszą niż kiedykolwiek.

Odkąd uciekła z domu 3 listopada. Arias spędza kilka popołudni ze swoją siostrzenicą, pomaga sąsiadom w zmywaniu naczyń lub piecze z nimi odwrócone ciasto ananasowe. Są to mile widziana odskocznia od codziennych rozważań pomiędzy kupnem żywności a płaceniem czynszu.

Jeszcze trudniejsze są jednak jej wspomnienia z El Bosque i jej domu nad falami.

„Zasypiałem słuchając szumu morza i budziłem się z tym hałasem. Zawsze słyszałem jego odgłosy i dlatego, kiedy z nim rozmawiałem, mówiłem mu, że wiem, że będę za tobą tęsknić, ponieważ tym hałasem nauczyłeś mnie, jak cię kochać.

Kiedy powódź przyszła do domu Ariasa, poprosiła morze jedynie o wystarczająco dużo czasu na zebranie swoich rzeczy i ono jej to dało.

„I tak wychodząc stamtąd, pożegnałem się z morzem. Podziękowałem mu za czas, kiedy był przy mnie.”