Już na pierwszy rzut oka po wejściu na stadion krykietowy Rawalpindi można odnieść wrażenie, że tournée Bangladeszu po Pakistanie nie zawładnęło wyobraźnią opinii publicznej.

Dowody na to są widoczne w całym regionie, a czynniki zewnętrzne niekoniecznie pomagają. To najwcześniejszy początek lata spędzonego w domu w Pakistanie w historii, sierpień jest jednym z najmniej gościnnych miesięcy do gry w krykieta w głównych ośrodkach Pakistanu ze względu na przytłaczającą wilgotność. Podróż na stadion w czwartek była przygodą samą w sobie, ponieważ główne drogi dojazdowe zostały zamknięte przez gigantyczne kontenery transportowe, aby stłumić protesty polityczne zaplanowane w całym mieście. Kiedy zapytano kolegę z mediów, czy zostaną opublikowane oficjalne dane dotyczące frekwencji za ten dzień, „policz je” było ironiczną odpowiedzią innego.

Nic z tego nie jest jednak nowe. Pakistan zawsze miał gorące lata, a mimo to frekwencja na Asia Cup w podobnej pogodzie w zeszłym roku była spora. Wyzwania związane z dotarciem na stadiony nie przeszkodziły kibicom w zapełnianiu miejsc, jeśli naprawdę chcą dotrzeć na mecze, co potwierdzą liczne mecze PSL. Nawet jeśli twierdzisz, że brak gwiazd Test Bangladeszu nie sprzyja przyciąganiu tłumów, przypomnij sobie, że Rawalpindi zanotowało pełną widownię piątego dnia Testu przeciwko Sri Lance w 2019 roku, po trzech dniach niemalże zerowych, które gwarantowały nudny remis.

Ale to, co Rizwan robił z drugiej strony, było niezwykle godne oglądania. W tym niespokojnym, energicznym nastroju, który jest w równym stopniu zachwycający i wściekły, w zależności od tego, po której stronie leży twoje poparcie, utrzymywał biegi w szybkim tempie, zmuszając Bangladesz do rozciągnięcia pola, jednocześnie dając swojemu partnerowi przestrzeń do gry we własnym tempie. Sięgał po pełniejsze dostawy, znajdując luki przez spalonego na początku i skutecznie odciągał żebra, gdy linia mu na to pozwalała. Kiedy Nahid Rana, prawdopodobnie najszybszy rzucający, jakiego Bangladesz kiedykolwiek wyprodukował, postanowił wykorzystać powierzchnię, aby zaatakować drobnego Rizwana, zgiął kolana, odsunął głowę z drogi i pomógł mu pokonać trzeciego człowieka, aby uzyskać kolejne granice, demonstrując elastyczność, która mogła być nie na miejscu w Paryżu dwa tygodnie wcześniej.

Nie minęło dużo czasu, zanim para strąciła grę z liny, na której balansowała przez całą noc, chociaż jedynymi osobami, które mogły ją oglądać, była garstka widzów, którzy zebrali się na wschodnich tarasach, gdy słońce ustąpiło miejsca cieniowi na boisku znanym w Pakistanie z gwarantowania pełnych widowni na wszystkich międzynarodowych meczach krykieta. To częściowo historyczne tłumy w Rawalpindi zainspirowały pomysł przeniesienia krykieta testowego do mniejszych ośrodków w całym kraju, a nadawcy i szersze grono interesariuszy są świadome atmosfery, jaką mogą wytworzyć tłumy w przytulnych miejscach.

Niewiele z tego jest winą pakistańskiej drużyny testowej, która próbowała mocno się odrodzić pod koniec zeszłego roku. Drużyna Shan Masood mogła zostać wybielona w Australii, jak każda wersja Pakistanu od 1999 r., ale próbowali grać w krykieta, który pozwolił im objąć prowadzenie w jednym teście i zbliżyć się do wygrania kolejnego. Rzeczywiście, nowy główny trener Pakistanu Jason Gillespie powiedział ESPNcricinfo, że kilku australijskich graczy chwaliło podejście Pakistanu do tej serii, przyznając, że mieli pecha, że ​​nie wygrali testu. Podczas gdy jakość przeciwnika odgrywa swoją rolę – a Anglia w październiku jest niemal pewna większych, bardziej hałaśliwych tłumów – trudno sobie wyobrazić, aby zainteresowanie widzów było aż tak niskie, gdyby ta seria była rozgrywana bezpośrednio po tamtej.

Ale podobnie jak niesmaczny posiłek może na jakiś czas zniechęcić do jedzenia – bez względu na jakość – krykiet w białych piłkach, który Pakistan serwował w międzyczasie, pozostawił gorzki smak w ustach widzów. Farsowy sposób, w jaki potraktowano zmianę kapitana Pakistanu, pełna urazy walka o władzę w obozie i katastrofalne Mistrzostwa Świata T20, które to wszystko zakończyły, stworzyły poczucie rozczarowania, na które nie jest odporna również drużyna testowa. Istnieje deficyt zaufania, który Pakistan musi przezwyciężyć, a przy dziewięciu testach zaplanowanych w ciągu najbliższych sześciu miesięcy, to właśnie ta drużyna w czerwonych piłkach będzie odpowiedzialna.

Zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy Rizwana uznają go za legendarnego czytelnika nastrojów społecznych. Zarówno on, jak i Shakeel zdawali sobie sprawę, że chociaż pochwały za to, co osiągnęli dzisiaj, mogą być stłumione, wszelka krytyka, gdyby wczesne etapy tego dnia potoczyły się inaczej, byłaby intensywna. Wczesne etapy przebudowy często stawiają drużyny w sytuacji bez wyjścia, ale tego dnia Rizwan i Shakeel zadbali o to, aby Pakistan nie przegrał. I chociaż gniew i pasja kibiców Pakistanu są karykaturowane do granic parodii, są oni również jednymi z najbardziej wyrozumiałych. Nie minie wiele dni takich jak te, aby Rawalpindi znów zaczęło rządzić.