Jest kwiecień, ta pora roku, kiedy pewien turniej białej piłki przejmuje ekosystem krykieta. Zdobycie biletów może być uciążliwe, wrażenia kibiców na niektórych stadionach mogą pozostawiać wiele do życzenia, a całość przeciąga się dłużej, niż jest to konieczne. Tłumy są pełne entuzjazmu niezależnie od jakości krykieta, która może być bardzo zróżnicowana, i pozostają na stadionie do samego końca, mimo że mecze kończą się na tyle późno, że powrót do domu jest niewygodny.
Ale spotkanie Pakistanu z Nową Zelandią to coś więcej niż wszystkie powyższe, gdy te spotkania rozpoczynają się w czwartek w pięciu T20I. To drugi rok z rzędu, kiedy Nowa Zelandia przyjeżdża do Pakistanu w kwietniu, aby rozegrać serię białych piłek, i czwarte od grudnia 2022 r. spotkanie obu stron w Pakistanie. W międzyczasie odbyła się ponowna wizyta z Pakistanu, aby w styczniu zagrać na pięciu T20I w Nowej Zelandii, natomiast Nowa Zelandia ma zaplanowane dwie kolejne wizyty w ciągu najbliższych 12 miesięcy – aby rozegrać tri-series, a następnie wziąć udział w Champions Trophy. Może dzieli ich pół świata, ale te dwie drużyny nie mają siebie dość.
Nie ma sensu udawać, że Nowa Zelandia wysłała wszystko, co może zaoferować, ponieważ większość ich pierwszego zespołu przebywa obecnie w Indiach na IPL. Ale tak samo było w zeszłym roku, kiedy drużyna prowadzona przez Toma Lathama rozegrała w Pakistanie pięć T20I i pięć ODI i zakończyła się wiarygodnym remisem 2:2 w najkrótszym formacie.
Jednak tym razem wysłana przez nich drużyna jest zarówno słabsza, jak i odważniejsza, co powinno sprawić, że będzie to ekscytująca seria. Wszechstronny Michael Bracewell będzie kapitanem drużyny po powrocie do międzynarodowego krykieta. Względne doświadczenia Lathama, Chada Bowesa i Dane’a Cleavera zostały wyeliminowane, a na trasę wybrali bardziej wybuchowych Josha Clarksona i Deana Foxcrofta (kiedyś z Lahore Qalandars). Trzeba przyznać, że w drużynie panuje atmosfera Super Smash, w której niedostępność Finna Allena i Adama Milne’a grozi jeszcze większym przechyleniem szali na korzyść gości.
Rzut oka na drużynę Pakistanu powie Ci, że na papierze są silni. Zakończyli sezon w PSL i wybrali skład na podstawie formy. Imad Wasim i Mohammad Amir wracają do międzynarodowych składów, a Naseem Shah wraca do swojej najlepszej formy po długotrwałej kontuzji. Babar Azam po raz kolejny znalazł się w gronie przegranych, a Saim Ayub – być może najjaśniejsza iskra w serii porażek 4:1 w Nowej Zelandii – odnotowuje, że jego akcje nadal rosną. Shadab Khan został zawodnikiem turnieju PSL, a Abrar Ahmed znów jest wolny od kontuzji. Są nawet oznaki, że Shaheen Shah Afridi przyspieszy do prędkości sprzed kontuzji, a Haris Rauf jest obecnie jedyną nieobecną na linii frontu kontuzją.
Ale Pakistan nie jest stroną kliniczną i bezwzględną, a wiele z tych rzeczy powiedziano także 12 miesięcy temu. Ich reputacja polegająca na tym, że dorównują poziomowi swoich przeciwników lub dorównują im, jest w pełni zasłużona, a konsekwencja w dalszym ciągu okazywała się nieuchwytna. Boisko do krykieta Rawalpindi nie jest całkiem Eden Parkiem ze względu na swoje niewielkie granice, ale wciąż może pochwalić się ogromnymi wynikami, co być może mogłoby zneutralizować część przewagi Pakistanu pod względem siły ognia w odbijaniu i kręglach. Jest jeszcze kwestia tego, jakie cele postawić tej serii; Dwustronne trofea T20I to prawdopodobnie najmniej prestiżowe trofea w krykiecie, a ta konkretna seria jest szczególnie taka. Główny trener Pakistanu Azhar Mahmood zasugerował, że nawet kapitan Babar nie został zaszczepiony przed rotacją, co sugeruje, że Pakistan jednym okiem patrzy na czerwcowe Mistrzostwa Świata T20.
W przypadku Pakistanu odpoczynek, rotacja i eksperymenty w tym formacie zasadniczo sprowadzają się do nudnej, powtarzalnej dyskusji na temat tego, co zrobić z najwyższym porządkiem, jak dopasować zarówno Mohammada Rizwana, jak i Babara oraz czy ich częstotliwość strajków odpowiada elitarnym standardom. Boisko do krykieta Rawalpindi zostanie pomalowane przed przyszłorocznym Champions Trophy i można podejrzewać, że większość woli oglądać, jak wysycha, niż czytać kolejną poprawioną wersję tej debaty, więc zajmiemy się tym tak szybko, jak to możliwe.
Pakistan rzeczywiście zabrał Hasebullaha do Nowej Zelandii jako dziką kartę w swojej najwyższej kolejności, grając z nim w jednym meczu, po czym, w swojej nieskończonej mądrości, całkowicie wyrzucił go ze składu. Mohammad Haris, który „odpoczął” po tej trasie, mimo że grał w jednym formacie, najwyraźniej nie do końca doszedł do siebie, więc również nie wystąpi. Zamiast tego przeniesienie sojuszu Usmana Khana ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich na Pakistan po udanym zwycięstwie PSL spowodowało, że został on pośpiesznie powołany, chociaż Pakistan próbuje go wcisnąć w to stanowisko pozostaje intrygującym punktem.
Żadna dyskusja o Pakistanie nie jest jednak kompletna bez wybryków poza boiskiem i nawet drużyna z Nowej Zelandii, która trzy miesiące temu grała z tą drużyną na swoim podwórku, zda sobie sprawę, że daleko jej do dogonienia. W tym czasie zwolniono dyrektora zespołu Mohammada Hafeeza i większość jego sztabu trenerskiego. W mieście Mohsin Naqvi pojawił się nowy prezes zarządu, który nie mógł być mniej subtelny w kwestii swojego braku wsparcia dla Afridiego jako kapitana, zwalniając go i sprowadzając Babara z powrotem w sposób, który nie zrobił na nim żadnego wrażenia.
Wahab Riaz nie jest już głównym selekcjonerem; zamiast tego jest częścią siedmioosobowej komisji selekcyjnej, która nie ma lidera. Jest także menadżerem starszego zespołu, oczywiście obok zwykłego menadżera zespołu, a inny selekcjoner, Mohammad Yousaf, jest także trenerem odbijania. Analitykiem danych jest Bilal Afzal, którego bezpośrednio przed objęciem tej funkcji pełnił funkcję Ministra Ochrony Środowiska, Leśnictwa, Dzikiej Przyrody i Rybołówstwa.
Krótko mówiąc, wiele dzieje się w Pakistanie i oczekiwanie, że to, co dzieje się poza boiskiem, nie będzie miało wpływu na krykieta, jest najwyższą formą optymizmu. Być może Nowa Zelandia, która w ciągu ostatnich 18 miesięcy przegrała tylko jedną z pięciu serii meczów z Pakistanem, nie tylko rozumie ten chwalebny chaos, ale także potrafi go ujarzmić.
Źródło
