Pomiędzy filmem dokumentalnym Netflix „Pamela, A Love Story” a pamiętnikiem „Love, Pamela” z HarperCollins, Pamela Anderson rozlała mnóstwo herbaty, w tym kilka żenujących anegdot z lat 90. o Timie Allenie i Sylvesterze Stallone. I chociaż obaj aktorzy zdecydowanie zaprzeczyli twierdzeniom Andersona, reżyser Ryan White odpycha się w obronie swojej odtwórczyni głównej roli.

„Oczywiście, całkowicie wierzę Pameli, ponieważ uważam, że zawsze jest szczera we wszystkim — jeśli chodzi o własne wady, ale także o wady innych ludzi” — mówi White. Różnorodność w odpowiedzi na zaprzeczenia Allena i Stallone. – Tak wyglądała nasza rozmowa na początku [process]. Powiedziała: „Spędziłam tak dużo życia, chroniąc innych ludzi. I nie staram się już tego nie robić tak często”.

Szczerość Andersona nastroszyła pióra. We wspomnieniach, które trafiły na półki sklepowe we wtorek, mówi, że Allen błysnął nią na planie „Home Improvement” w 1991 roku.[He was] zupełnie naga” – pisze Anderson Różnorodność zgłaszane wyłącznie. „Powiedział, że to było sprawiedliwe, ponieważ widział mnie nago. Teraz jesteśmy kwita. Zaśmiałem się nieprzyjemnie. (Allen powiedział Różnorodność w oświadczeniu: „Nie, to się nigdy nie wydarzyło. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła”).

Podobnie Stallone zaprzeczył jeszcze łagodniejszemu twierdzeniu Andersona, które pojawia się w filmie dokumentalnym, w którym mówi, że gwiazda „Rocky” „zaoferowała mi mieszkanie i Porsche jako jego„ numer ”. 1 dziewczyna. A ja na to: „Czy to znaczy, że jest numer 2? Uhm.’”

– mówi adwokat Stallone, Marty Singer Różnorodność: „Historia jest kompletną fabrykacją. To nigdy się nie stało. Sylvester Stallone nigdy nie złożył takiego oświadczenia”.

White, która spędziła znaczną część pandemii, śledząc Andersona w swojej rodzinnej Kolumbii Brytyjskiej w „Pamela, A Love Story”, który również ma swoją premierę we wtorek, mówi, że Anderson nie przywiązywał dużej wagi do żadnego z tych incydentów. „Pamela nie uważa tego za przełomowe momenty w swoim życiu” — mówi. „To tylko chwile, o których opowiada, opowiadając historię”.

W historii z okładki z Różnorodność, Anderson rozwinął to spotkanie, mówiąc: „Tim jest komikiem, jego zadaniem jest przekraczanie granicy. Jestem pewien, że nie miał złych intencji. Czasy się jednak zmieniły. Wątpię, by ktokolwiek spróbował tego postu #MeToo. To nowy świat”.

Dokument stanowi duży zwrot dla Netflix. Źródła podają, że parujący gigant wyłożył ośmiocyfrową sumę na pakiet, który obejmował zatrudnienie syna Andersona, Brandona jako producenta, a także dostęp do bogatej kolekcji materiałów archiwalnych i nigdy wcześniej nie widzianych materiałów filmowych. Jak na ironię, Netflix pokonał nikogo innego jak Hulu o prawa. Anderson nazwała Hulu i producentów limitowanej serii „Pam & Tommy” „dupkami” za zagłębienie się w bolesny epizod w jej życiu – kradzież sekstaśmy należącej do niej i byłego męża Tommy’ego Lee – bez jej zgody.

Zaangażowanie White’a w „Pamela, A Love Story” nie było przesądzone. Kiedy agent sprzedaży filmów dokumentalnych Josh Braun zaczął reprezentować pakiet w 2021 roku, szybko zwrócił uwagę na White’a jako potencjalnego reżysera. White, która zajmowała się filmami o innych kultowych kobietach, w tym Serenie Williams i dr Ruth, była zaintrygowana. Zgodził się spotkać na lunchu z Brandonem, najstarszym z jej dwóch synów z Lee. Brandon powiedział White, że Anderson wróciła do małego miasteczka na wyspie Vancouver o nazwie Ladysmith, gdzie się urodziła i wychowała.

„Jestem dzieckiem lat 80. i 90. i jako mały chłopiec zawsze byłem oczarowany Pamelą” — wyjaśnia White. „Ale nic o tym nie wiedziałem. Nawet nie wiedziałem, że Pamela jest Kanadyjką. Na przykład założyłem, że jest Amerykanką, ponieważ była amerykańskim symbolem seksu. Brandon powiedział mi, że wiele lat temu zostawiła za sobą sławę i sławę.

White poprosił o przeczytanie pamiętnika, który wciąż był w formie rękopisu. Był zachwycony filmową jakością jej poezji i minimalistycznej prozy, napisanej bez pomocy ghostwritera.

Kiedy White przedzierał się przez strony, był przykuty. Braun znalazł odpowiednią osobę do wyreżyserowania, kogoś, kto mógłby przebić się przez warstwę wierzchnią i zbadać kobietę, która jest niesamowicie oczytana, potrafi cytować wszystkich, od Walta Whitmana i Noama Chomsky’ego. I dobrze się stało, że Braun był producentem wykonawczym tego filmu dokumentalnego. Po raz pierwszy spotkał Andersona, gdy był młodym dyrektorem w Fremantle i pracował przy „Słonecznym patrolu”. Pamięta jej hojnego ducha, nawet gdy nie było dla niej żadnych korzyści.

„Miałem program telewizyjny w Sci-Fi zatytułowany „Pokój antygrawitacyjny”, a ona zgodziła się wystąpić w programie, aby promować [her 1996 movie] „Drut kolczasty”” — wspomina Braun. „To był mały pokaz. Tak łatwo mogła to odrzucić. Ale zawsze była chętna do pomocy słabszym”.

White zapisała się, pojechała do Ladysmith i zaczęła czytać jej dzienniki i oglądać domowe filmy, o wiele bardziej pouczające niż jakakolwiek seks taśma. Odkrył, że Anderson jest nadnaturalnie szczery.

„Kręcąc film dokumentalny o celebrytach, nie chcesz kogoś, kto jest bardzo powściągliwy lub naprawdę kontroluje siebie, swoją markę lub swój wizerunek” — wyjaśnia White. „Ona naprawdę nie przejmowała się tym wszystkim. Przeszła przez tyle gówna w swoim życiu, została opluta i przeżuta przez opinię publiczną, przez media. Ale jest w punkcie swojego życia, w którym po prostu jest tym, kim jest, bez skruchy. Jest niesamowicie mądra. Jest bardzo zaangażowana w żart. I jest bardzo zabawna. I nie wiem, czy to [bombshell image] była postacią, którą stworzyła lub którą my — popkultura — stworzyliśmy”.

Jeśli chodzi o anegdoty Allena i Stallone, White mówi, że Anderson nie próbuje wygłaszać politycznego oświadczenia. Chce po prostu opowiedzieć o swoim życiu w sposób szczery i otwarty.

„Pamela jest po prostu bardzo konkretna w swoich opowiadaniach” — mówi. „To jest jak:„ Oto, co się stało ”. I niełatwo ją sklasyfikować. Nie żyje w binarnym świecie, w którym to jest dobre, a to złe, albo to jest dobre, a to złe. Pamela mieszka w szarej strefie. Kiedy więc opowiada takie historie, nie zawsze towarzyszą im osądy, jakich byśmy się dzisiaj spodziewali, zwłaszcza w erze post-#MeToo. Więc wszystko jest bardzo dopracowane w sposobie, w jaki patrzy na rzeczy i myślę, że to czyni ją o wiele bardziej wiarygodną.