Podczas wizyty państwowej premiera Narendry Modiego w Polsce w dniach 21–22 sierpnia — pierwszej wizyty premiera Indii od 1979 r. — odda on hołd przy pomniku upamiętniającym Dobry Maharadża (Dobry Maharadża). Historia władcy Nawanagar (powszechnie znanego jako Jamnagar), Shri Digvijaysinhji Ranjitsinhji Jadeja, udzielającego schronienia 650 polskim dzieciom podczas II wojny światowej (WWII) jest poruszającą i sugestywną sagą, złotą nicią w gobelinie więzi indyjsko-polskich.

Podczas II wojny światowej, po uwolnieniu z sowieckich gułagów, dziesiątki tysięcy Polaków zostało wysłanych na Kaukaz jako uchodźcy. Podróżowali drogą lądową do Teheranu, gdzie warunki okazały się niewystarczające. Indie były jednym z niewielu krajów, które odpowiedziały na apel polskiego rządu na uchodźstwie o pomoc. Jam Saheb z Nawanagar, ówczesny przewodniczący Izby Książąt, zgodził się udzielić schronienia „kilku polskim dzieciom”.

W kwietniu 1942 r. 650 polskich dzieci przewieziono drogą lądową do Balachadi na obrzeżach Jamnagar, gdzie Jam Saheb gościł je do 1946 r. w specjalnym obozie nadmorskim obok swojego Pałacu Letniego, który obecnie jest częścią szkoły Sainik.

Jam Saheb, władca o wielkim sercu, uosabiał to, co najlepsze raj dharma. Vasudhaiva kutumbakam (świat jest jedną rodziną) i atithi devo bhava (gość jest Bogiem) były centralnymi punktami jego dobroczynności. Nic dziwnego, że jego pierwsze słowa do polskich dzieci, obecnie słynnie zapisane na jego pomniku w Polsce, brzmiały: „Jestem waszym bapu (ojcem), tak jak jestem ojcem wszystkich Nawanagari. Dlatego nie jesteście już sierotami”.

Przez następne cztery lata obóz Balachadi stał się domem dla około tysiąca polskich dzieci, które otrzymały pełną miłości opiekę, edukację i nauki wiary katolickiej. Ojciec Pluta zapewniał duchowe pożywienie, a pułkownik Jeffrey Clark zarządzał administracją. Dr Amrutlal Ashani, Anant Joshi, farmaceuta i Cathy, główna pielęgniarka, dbali o dobre zdrowie. Siedmiu kucharzy z Goa zapewniało pożywne jedzenie. Koszty pokrywano z osobistych funduszy Jam Saheba. Jego rażąca dobroczynność przyniosła mu później polski przydomek — Dobry Maharaja, czyli Dobry Maharaja.

Dziś ocalałych reprezentuje Stowarzyszenie Polaków w Indiach: 1942-1948. Wielu, tak jak Vieslaw Stypula, pozostało nostalgicznych w stosunku do swoich „najlepszych wspomnień z dzieciństwa”, czasu spędzonego w Indiach. Śpiewali Jai Jai Maharaj, hymn stanu Nawanagar. Byli przebijani przez miejscowych w hokeju, ale byli lepsi w siatkówce i równi w piłce nożnej. Niektórzy miejscowi nazywali to miejsce Roopnagari, ze względu na jego cherubinowatych mieszkańców. Słynny polski filmowiec, Tomasz Stankiewicz, który spędził dwa lata w Balachadi, wyprodukował uznany film dokumentalny The Brave Bunch in India.

Wdzięczna Polska nadała imię Jam Saheb wielu zabytkom. W 2014 r. na placu Dobrego Maharadży w dzielnicy Ochota w Warszawie wzniesiono pomnik upamiętniający. W 2016 r. polski Sejm jednogłośnie przyjął rezolucję honorującą Jam Saheba w 50. rocznicę jego śmierci. Wcześniej, w 2011 r., został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP. Osiem prestiżowych szkół w Polsce zostało nazwanych jego imieniem w wyniku powszechnego głosowania wśród uczniów, rodziców i członków wydziału.

Po II wojnie światowej polskie dzieci z obozu Balachadi w Jamnagar i inne w Valivade, obozie w Kohlapur prowadzonym przez brytyjskie władze kolonialne, zostały przesiedlone do Polski i innych miejsc na świecie. Prawie osiem dekad później lśniące dziedzictwo szlachetnego czynu „Dobrego Maharadży” nadal żyje.

Alma mater Jam Saheb Shri Digvijaysinhji (również moja), Rajkumar College, Rajkot, założony dla potomków rodzin książęcych w 1870 r., prowadzi aktywny program wymiany z Maharaja Independent High School, Bednarska, w Warszawie. W tym roku dwanaścioro uczniów i nauczyciel spędzili dwa tygodnie w Warszawie w ramach programu rodzinnego zakwaterowania zorganizowanego przez tę szkołę. Kiedy polskie dzieci przyjadą z wizytą w listopadzie, one również, jak wiele przed nimi, odbędą pielgrzymkę do świętego obozowiska w Balachadi na ceremonię złożenia wieńców.

Ja również mam szczególną więź z Dobrym Maharadżą. Podobnie jak polskie dzieci, ja również jestem bezpośrednim beneficjentem dobroczynności Jam Saheb. W 1965 roku odmówiono mi przyjęcia do Rajkumar College z powodu braku miejsca. Moja matka, pochodząca z rodziny tradycyjnych lekarzy ajurwedyjskich z Jam Saheb z Nawanagar, poprosiła byłego władcę o interwencję w charakterze przewodniczącego Rady Zarządzającej szkoły. Dobry Maharadża zadzwonił do Petera Rogersona, OBE, brytyjskiego dyrektora, a drzwi prestiżowej szkoły magicznie się otworzyły, zmieniając moje życie na zawsze. Był bapu również dla mnie, nie tylko dla swoich polskich podopiecznych.

Sujan R Chinoy, były ambasador, jest obecnie dyrektorem generalnym Manohar Parrikar Institute for Defence Studies and Analyses. Wyrażone poglądy są osobiste