Minęło już ponad 20 lat od Utalentowany oszust, pan Tom Ripley, ostatnio prześladował nasze ekrany. Najbardziej znany współczesnej publiczności poprzez adaptacja reżysera Anthony’ego Minghelli z 1999 roku z Mattem Damonem w roli głównejRipleya ostatnio grał John Malkovich w Underseen (i cholernie zabawny) Gra Ripleya, co powinno dać pewien pogląd na temat różnych typów wykonawców, którzy chodzili w skradzionych butach Ripleya. Przed Malkovichem i Damonem, Francuski łamacz serc Alain Delon I domowy wariat Dennis Hopper miał zakręty. Ripley przyciąga elitarnych aktorów, a u Stevena Zailliana mistrzowski Ripley’a Seria Netflixa (na zewnątrz 4 kwietnia), Andrew Scott mógł przewyższyć je wszystkie.

DNA Ripleya jest rozproszone po całym krajobrazie telewizyjnym. Ślady można znaleźć m.in Hannibalawycieczki po Włoszech i queerowy podtekst, który często pojawia się w tekstach i Tyśliski Joe Goldberg, którego wyszukane morderstwa i metodyczne tuszowanie można łatwo pomylić z morderstwami Toma. W innym świecie Penn Badgley byłby świetnym Ripleyem. Wystarczymy dla nieco za starego Scotta.

Wszystkie osiem odcinków napisane i wyreżyserowane przez nagrodzonego Oscarem scenarzystę Stevena Zailliana Ripley’a mniej lub bardziej wiernie podążają za fabułą oryginalnej powieści Patricii Highsmith o Ripleyu z lat 55. Utalentowany pan Ripley. Tom Ripley nadal jest nowojorskim oszustem, który radzi sobie na początku lat 60. Kiedy jeden z jego licznych planów kończy się niepowodzeniem, magnat żeglugowy zatrudnia Toma, aby przywiózł do domu jego nieudacznika, Dickiego Greenleafa (Johnny Flynn), który „maluje” w Atrani we Włoszech z dziewczyną Marge Sherwood (Dakota Fanning).

W Atrani Dickie i Marge witają Toma z obawą, która ustępuje miejsca niełatwej przyjaźni. Gdy Tom ma obsesję na punkcie Dickie i ma już dość Marge, po cichu wkrada się do domu Dickiego i wbija klin w jego związek. Kiedy Dickie daje jasno do zrozumienia, że ​​nie zamierza uciekać z Tomem, Tom zabija Dickiego, przyjmuje jego tożsamość i spędza następne kilka miesięcy żyjąc z funduszu powierniczego Dickiego w Rzymie, zachowując pozory Dickie.

Choć trochę za stary do tej roli (Ripley ma w książkach 23 lata, aktor zbliża się do 50), Scott jest cichym, skromnym postrachem w roli Toma. Potrafi wtopić się w tłum lub być w nim najbardziej urzekającą osobą. Z amerykańskim akcentem, który czasami przypomina śpiew Marka Ruffalo, Scott przebija się przez nieprawdopodobne historie o Ripleyu i wkrada się w łaski widza, podobnie jak otaczających go ludzi. Scott wprowadza to w postać, skrupulatnie poprawiając wrażenie „Dickiego”, wychwytując drobne wskazówki dotyczące wypowiedzi Flynna i tworząc subtelne różnice między obiema postaciami. Jak ponury i wesoły Pani Doubtfirepowoduje to sytuacje, w których Scott z niezachwianą pewnością siebie musi zagrać przekonującego Toma dla ludzi, którzy postrzegali go jako „Dickiego”. Tom robi to wszystko z artystyczną precyzją, używając światła i cienia.

Obsada drugoplanowa podnosi zaangażowanie Scotta. Jako biedna Marge, beznadziejna autorka, fotografka i była dziewczyna, Fanning wnosi wiarygodną naiwność graniczącą z głupotą. Jej bezsilność i frustracja są zrozumiałe i żałosne, gdy Tom kpi z jej życia. Nieustępliwy rzymski inspektor Ravini (w tej roli Maurizio Lombardi z kamienną twarzą) i podejrzliwy Freddie Miles (Eliot Sumner, który nawiązuje do dziwacznych podziemi Toma w Nowym Jorku) nigdy nie dają Ripleyowi ani centymetra, cofając go w kąt jak szczur w klatce .

Z wyjątkiem ostatniego odcinka, który nieco odbiega od powieści Highsmitha, Zaillian chłonie każde jej słowo. Teksturę swojej pracy nadaje dzięki efektownym czarno-białym zdjęciom nagrodzonego Oscarem operatora Roberta Elswita, tak boleśnie ostrym, że linie na twarzach każdego aktora są równie kraterowate jak pęknięcia na ścianach niszczejącej architektury Atrani. Nie ma tu nudnego reportażu. Każde ujęcie jest celowe, z unikalnymi ustawieniami i kompozycjami. Zbliżenia kamiennych twarzy zdobiących rzymskie i weneckie budynki dodają atmosfery noir, która przywołuje na myśl Trzeci mezczyzna, zamieniając Włochy w kraj inwigilacji i paranoi. Posągi lub korytarze orientują widza w wielu miejscach pokazu i podkreślają trudność dokonania morderstwa w klaustrofobicznych miastach, zaśmieconych wąskimi korytarzami i stromymi klatkami schodowymi. W połączeniu z przebłyskami brutalnej sztuki barokowej bohatera Ripleya, Caravaggia, Zaillian łączy techniki oświetlenia światłocieniowego artysty z Ripley’akorzenie noir i wiara Ripleya w to, że jest artystą.

Zabawa Ripleya polega zawsze na tym, jak udaje mu się uniknąć swoich zbrodni, a Zaillian o tym nie zapomina. Podobnie jak wiele produkcji Netfliksa, Ripley’aCzas trwania odcinków jest różny. Pierwsze cztery biegną poniżej 50 minut, a pozostałe dążą do godziny i pokonują ją. Zaillian stara się usprawiedliwić dodatkowy czas, podkreślając morderczy proces Ripleya. W świecie wolnym od komputerów, telefonów komórkowych i selfie Ripley z łatwością przemyka z miasta do miasta, wiedząc, że jego fałszywy paszport, rejestracja w hotelu i czeki podróżne nie zostaną odkryte przez kilka dni.

Kiedy Tom ćwiczy swój talent do morderstwa, Zaillian rejestruje każdy moment przestępstwa: czyn, jego tuszowanie i późniejsze śledztwo. Serial poświęca dużą część odcinków Ripleyowi przesiadce pociągów i fałszowaniu listów, aby zmylić policję. Odcinek szósty, „Some Heavy Instrument”, rozpoczyna się pozornie niekończącym się ujęciem Raviniego zbliżającego się do ciała jednej z ofiar Toma. To wybór, który pokazuje, ile czasu zostało zmarnowane dostawanie na miejsce zbrodni. Scott jest zabawny jako przytłoczony i wyczerpany Ripley, który musi wrócić do ciała, aby zająć się jakimś przeoczonym szczegółem. Podobnie jak Hitchcock Nieznajomi w pociągu, Zaillian świetnie pasuje do Highsmith. Koncentrując się na tym, co następuje po zbrodni, tak jak to zrobił w przypadku poprzedniego serialu NocZaillian zamienia ten proces w rozrywkę.

Jak na razie Ripley’a to seria limitowana, więc nie ma bezpośrednich planów adaptacji jeszcze bardziej absurdalnych i brutalnych sequeli Highsmith. W międzyczasie trudno sobie wyobrazić Ripleya bardziej zaangażowanego w swoje postacie lub materiał źródłowy niż to, co zebrał tutaj Zaillian. Ripley’a jest tak blisko, jak to tylko możliwe, aby naprawdę poznać Toma Ripleya.

Ripley’a Premiera 4 kwietnia w serwisie Netflix