W zmieniających się czasach nowe możliwości głoszenia Ewangelii

Papież wyjaśnia, że ​​zastanawiając się nad „dziedzictwem św. Franciszka Salezego dla naszych czasów”, uznał jego „elastyczność i dalekowzroczną wizję” za pouczające.

Na początku XVII wieku w Paryżu święty biskup – którego papież emeryt Benedykt XVI nazwał kiedyś „apostołem, kaznodzieją, pisarzem, człowiekiem czynu i modlitwy” – „dostrzegł wyraźnie, że czasy się zmieniają”. Być może „nigdy nie wyobrażał sobie, że te zmiany stanowią tak wielką okazję do głoszenia Ewangelii. Słowo Boże, które kochał od młodości, otworzyło przed nim teraz nowe i nieoczekiwane horyzonty w szybko zmieniającym się świecie”.

„To samo zadanie”, mówi Papież, „czeka nas w naszej epoce epokowych zmian”.

Szukanie Boga w sercu iw historii

Według św. Franciszka Salezego, wyjaśnia Papież, doświadczenie Boga „jest nieodłącznym elementem ludzkiego serca”.

Myśl ta, na której opiera się całe jego życie „skupione na Bogu”, jest wyjaśniona z „prostotą i precyzją” w „Traktacie o miłości Bożej”, a konkretnie w tych słowach: „Na samą myśl o Bogu człowiek natychmiast odczuwa pewne rozkoszne wzruszenie serca, które świadczy, że Bóg jest Bogiem ludzkiego serca”.

Te słowa są syntezą jego myśli: „W sercu i przez serce — pisze Papież — poznajemy Boga, a zarazem siebie, swoje pochodzenie i głębię, nasze spełnienie w powołaniu do miłości”. W ten sposób odkrywamy, że wiara nie jest „biernym i pozbawionym emocji poddaniem się doktrynie odartej z ciała i historii”, ale jest „przede wszystkim postawą serca”, która rodzi się z kontemplacji życia Jezusa.

Sprawdzanie miłości przez rozeznanie

Franciszek Salezy, zauważa Papież, „zdał sobie sprawę, że pragnienie jest korzeniem wszelkiego prawdziwego życia duchowego, ale jest także przyczyną jego upodlenia”. Z tego powodu „uznał znaczenie nieustannego sprawdzania pożądania poprzez ćwiczenie rozeznania” i znalazł „ostateczne kryterium tej oceny w miłości”, zadając sobie pytanie „w każdej sytuacji życiowej, w której można znaleźć największą miłość. „

Teologia zanurzona w modlitwie i we wspólnocie

Według papieża Franciszka refleksja świętego na temat życia duchowego ma „wyjątkowe znaczenie teologiczne”, ponieważ ucieleśnia dwa „istotne wymiary każdej prawdziwej teologii”.

Pierwszym z nich jest samo życie duchowe, ponieważ „teologowie wychodzą z tygla modlitwy”. Drugi wymiar dotyczy „zdolności myślenia w Kościele i z Kościołem”, ponieważ teologowie chrześcijańscy są wezwani do wykonywania swojej pracy „zanurzeni w życiu wspólnoty”.

Napisał ważne dzieła duchowe, takie jak Wprowadzenie do życia pobożnego i Traktat o miłości Bogai tysiące listów wysłanych do klasztorów, do mężczyzn i kobiet na dworach królewskich, a także do zwykłych ludzi.

Nowy styl, pod szyldem optymizmu

W swoim kierownictwie duchowym — wyjaśnia Papież — mówi św. Franciszek Salezy w nowy sposób, posługując się inną metodą, metodą „która wyrzekła się wszelkiej surowości i całkowicie uszanowała godność i dary pobożnej duszy, bez względu na jej słabości”.

W tym podejściu, zauważa List, możemy odnaleźć „salezjański optymizm”, trwały ślad w historii duchowości, która rozkwitła wraz ze św. Janem Bosko jakieś dwa wieki później.

Pod koniec życia Franciszek tak postrzegał swój czas: „Świat staje się tak delikatny, że już wkrótce nikt nie odważy się go dotykać inaczej niż w aksamitnych rękawiczkach ani opatrywać jego ran inaczej niż perfumami. bandaże; ale jakie to ma znaczenie, jeśli tylko mężczyźni i kobiety są uzdrawiani i ostatecznie zbawieni? Charity, nasza królowa, robi wszystko dla swoich dzieci”.

To, zauważa Papież, „nie było pobożnym frazesem ani wyrazem rezygnacji w obliczu klęski”. Raczej „było to uświadomienie sobie, że świat się zmienia i znak całkowicie ewangelicznego poczucia potrzeby odpowiedzi na te zmiany”.

Człowiek dialogu

Tak więc, nawet w konfrontacji z protestantami, św. Franciszek Salezy „w miarę potrzeby dyskusji teologicznej coraz bardziej uświadamiał sobie skuteczność relacji osobistych i miłości”. Był „zręcznym polemistą” w dyskusjach z kalwinistami, ale też człowiekiem dialogu, wynalazcą oryginalnych praktyk duszpasterskich, jak np.przywiązuje”, krótkie broszury rozwieszane wszędzie, a nawet wsuwane pod drzwi domów. I to jest powód, dla którego został wybrany na patrona dziennikarzy.

Żadnego narzucania

Druga część Listu Apostolskiego przygląda się dziedzictwu św. Franciszka Salezego w naszych czasach, przypominając niektóre z „kluczowych decyzji, które podjął, abyśmy ze swojej strony mogli odpowiedzieć na dzisiejsze zmiany mądrością zrodzoną z Ewangelii”.

Pierwszą z tych decyzji było „reinterpretowanie i proponowanie na nowo każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie piękna naszej relacji z Bogiem”.

Opatrzność Boża pociąga nasze serca do miłości Boga, pisze, bez narzucania „żelaznych łańcuchów”, ale „przez zaproszenia, pokusy i święte natchnienia”. Ta „przekonywalność”, zauważa Papież, „szanuje naszą ludzką wolność”.

Drugim decydującym wyborem, jakiego dokonał św. Franciszek, było podejście do kwestii pobożności. Również tutaj, podobnie jak za naszych czasów, świt nowej ery zrodził wiele pytań.

Na początku r Wprowadzenie do życia pobożnegoświęty biskup wyjaśnia znaczenie pobożności, zauważając, że „jeśli nie potrafisz odróżnić prawdziwej pobożności, możesz popełnić błąd i tracić czas na pogoń za jakąś bezużyteczną i zabobonną pobożnością”.

Francuski święty przytacza kilka przykładów fałszywej pobożności: od tych, którzy poświęcają swoje życie postom i uważają się za pobożnych, ponieważ nie jedzą ani nie piją, „ale nie będą mieli skrupułów, by moczyć języki krwią swoich sąsiadów przez plotki i oszczerstwo”, do tych, którzy „mamroczą szereg modlitw, ale pozostają nie zważając na zło, aroganccy i raniący”. Są też tacy, którzy chętnie dają jałmużnę ubogim, ale nie mogą wycisnąć z serca ani grama miłosierdzia, by przebaczyć wrogom.

Z drugiej strony prawdziwe nabożeństwo, powiedział św. Franciszek Salezy, to „nic innego jak prawdziwa miłość do Boga, przejaw miłosierdzia, a zatem daleki od bycia «czymś abstrakcyjnym», wyjaśnia papież Franciszek.

Dlatego „Ci, którzy myślą, że nabożeństwo ogranicza się do jakiegoś cichego i odosobnionego miejsca, są w wielkim błędzie”: „Nabożeństwo jest przeznaczone dla wszystkich, w każdej sytuacji i każdy z nas może je praktykować zgodnie ze swoim powołaniem”, Papież podkreśla Franciszek.

Życie chrześcijańskie to odkrywanie radości kochania

W ostatniej części listu, zatytułowanej „Ekstaza życia”, papież Franciszek podsumowuje swoje przemyślenia na temat życia św. oszukując siebie i innych”.

Zamiast tego życie chrześcijańskie polega na odkrywaniu radości kochania, a „źródłem tej miłości, która przyciąga serca, jest życie Jezusa Chrystusa”, który oddał za nas swoje życie.