Rafah, Gaza
CNN
—

20-miesięczny Amir Taha leży cicho na łóżku – jego puszyste włosy sterczą, a dziecięcą delikatną skórę zakłóca surowa, postrzępiona rana na czole. Wokół jednego z jego dużych brązowych oczu puchną fioletowe siniaki.

Jest teraz sierotą, mówi jego ciotka, a jego rodzice i dwójka rodzeństwa zginęli w izraelskim ataku – jednym z ataków podczas wyniszczającej wojny z Hamasem w Gazie, którą Izrael rozpoczął po przeprowadzeniu przez bojowników morderczych nalotów na granicy wymierzony w izraelskich cywilów 7 października.

Według Ministerstwa Zdrowia Gazy kierowanego przez Hamas strata Amira zwiększa liczbę ofiar śmiertelnych na maleńkim terytorium Gazy, gdzie zginęło ponad 18 000 osób.

Ale on jeszcze o tym nie wie – powiedziała CNN jego ciotka Nehaia Al-Qadra. Jest za młody, żeby to zrozumieć.

„Znaleźli Amira leżącego na ulicy w ramionach jego mamy” – powiedziała Al-Kadra. „Jego siostra zmarła, jego brat zmarł, jego wujek, a jego druga siostra została ranna w szpitalu… Oto on, nie ma matki ani ojca, ani starszej siostry ani brata. Teraz jesteśmy tylko my dwoje i Bóg.

Amir pragnie swojego ojca. „Wczoraj zobaczył pielęgniarkę, która wyglądała jak jego tata, i ciągle krzyczał: «Tato! Tata! Tato!” – powiedział Al-Qadra. Kiedy chce go uspokoić, pokazuje maluchowi film przedstawiający jego ojca.

Amir wyzdrowieje z ran fizycznych dzięki leczeniu, które otrzymuje obecnie w szpitalu polowym w Rafah w południowej Gazie, utworzonym przez rząd Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Ponieważ lokalne szpitale są przepełnione chorymi i rannymi szukającymi pomocy w uszkodzonych lub zniszczonych obiektach, placówka w Zjednoczonych Emiratach Arabskich jest rzadko funkcjonującym, dobrze wyposażonym i dobrze obsadzonym personelem miejscem, które może zaoferować pomoc w najpoważniejszych przypadkach.

Podczas krótkiej wizyty w tym tygodniu CNN mogło zobaczyć ich pracę i było to pierwsze zachodnie media, które uzyskało dostęp do południowej Gazy w celu niezależnego raportowania. Izrael i Egipt już wcześniej praktycznie uniemożliwiały międzynarodowym dziennikarzom możliwość bycia świadkiem wydarzeń z pierwszej ręki opłat dla ludności cywilnej. Izraelska armia zabierała amerykańskie media, w tym CNN, na krótkie wycieczki pod eskortą do północnej Gazy.

Na ulicach usianych śmieciami i gruzem zniszczonych budynków widzimy horror współczesnych działań wojennych. Pomimo ciężkiego bombardowania ludzie błąkają się po zewnątrz niczym zombie – być może próbując pojąć swoje życie, być może nie mając nic innego do roboty.

Większość sklepów jest zamknięta, ale przed piekarnią jest długa kolejka. Niedawne deszcze pozostawiły stojącą wodę i nadchodzą grudniowe chłody.

W innym pomieszczeniu szpitala polowego ośmioletni Jinan Sahar Mughari zostaje unieruchomiony w gipsie. „Zbombardowali dom przed nami, a potem nasz dom” – powiedziała CNN. „Siedziałem obok dziadka, a on mnie trzymał, a z wujkiem wszystko w porządku, więc to on nas zabrał”.

W wyniku bombardowania Jinan złamano czaszkę i nogę – wyjaśnia jej matka Hiba Mohammed Mughari, której nie było w domu w czasie ataku.

„Pojechałam do szpitala, żeby jej szukać… Przyjechałam tutaj i tu ją znalazłam”. Zachęca dziecko do mówienia, sama zaś milczy. Łzy spływają po jej twarzy, gdy cicho płacze.

Lekarze ze Szpitala Polowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich twierdzą, że szczególnie trudno jest im widzieć i leczyć niewinne dzieci będące ofiarami wojny, ale są tak zajęci, że nie mogą się nad tym rozwodzić.

„To coś, co zmienia serce” – powiedział dr Ahmed Almazrouei, widząc ranne dzieci.

Jego kolega, dyrektor medyczny szpitala, dr Abdallah Al-Naqbi, dodał: „To oczywiście cywile. Nie zasługują na porażkę [a] kończyn, siedząc z rodziną” – powiedział.

Szpital powstał w szybkim tempie na stadionie piłkarskim, ale jego personel i najnowocześniejszy sprzęt sprawiają, że jego 150 łóżek jest bardzo poszukiwane. „Tutaj ludzie proszą nas, abyśmy ograniczyli nasze usługi do osób ciężko rannych, ponieważ to oni są w potrzebie. I nie mogą czekać” – powiedział Al-Naqbi.

Lekarze-wolontariusze są pod telefonem 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i pracują długie godziny. „Wczoraj zaczęliśmy (o) trzecia rano. Cztery kontuzje. Żadnych amputacji, ale oparzenia. Oparzenia są gorsze niż amputacje” – powiedział Al-Naqbi. „I nie spaliśmy aż do późnego popołudnia”.

Radzenie sobie z ofiarami urazów ma kluczowe znaczenie dla pracy lekarzy w ramach misji nazwanej „Operacją Gallant Knight 3”. Ale widzą także konsekwencje rozpadu lokalnych systemów opieki zdrowotnej oraz złych i zatłoczonych warunków, które prowadzą do chorób zakaźnych i innych problemów szerzących się w społecznościach.

„Ktoś przyszedł z urazem głowy, a z rany wychodziły robaki” – powiedział Al-Naqbi. „Nie potrafimy wyjaśnić, w jakim środowisku byli narażeni [to]i z medycznego punktu widzenia nie potrafię wyjaśnić, jak brudna była ta sytuacja. Nawet nasz chirurg był zszokowany.”

W szpitalu panuje niemal spokój, zorganizowana kadra sprawnie opiekuje się pacjentami na oddziałach, oddziałach intensywnej terapii i salach operacyjnych. Ale wojna jest zawsze obecna.

W ciągu 15 minut od przybycia CNN słychać głośny trzask pobliskiego nalotu. Lekarze nawet nie drgną. „To prawdziwe życie” – powiedział Al-Naqbi, dodając, że słyszy co najmniej 20 uderzeń dziennie. „Myślę, że się do tego przyzwyczailiśmy”.

W ich sanktuarium nie wiadomo, co zostało trafione – w cel Hamasu, czy w cywilny dom lub firmę. Wkrótce jednak dostają wiadomość, że są ofiary, które muszą leczyć.

„Właśnie do nas zadzwonili, wyślą nam dwóch amputowanych młodych mężczyzn z bombardowania” – powiedział Al-Naqbi, pędząc do „Czerwonej Strefy”, gdzie przyjmują nowych pacjentów po urazach.

„Większość z nas [are] doświadczonych lekarzy medycyny ratunkowej, konsultantów OIT” – powiedział później, omawiając doświadczenia zespołu w domu. „Widzieliśmy urazy, ale przejdzie to przez nasze pogotowie ratunkowe (pogotowie ratunkowe),… czyste, zorganizowane, z odpowiednią kartą”.

Notatki przekazane przez ratowników medycznych, którzy przywieźli mężczyznę i 13-letniego chłopca, oboje z brakującymi kończynami, są umazane krwią.

Obaj pacjenci są niebezpiecznie ranni, a zespoły szybko pracują nad wymianą bandaży używanych jako improwizowane opaski uciskowe. „Żaden pacjent nie przyszedł do mnie z odpowiednią opaską uciskową” – powiedział Al-Naqbi, wyjaśniając, że prawidłowe zatrzymanie utraty krwi ma kluczowe znaczenie dla ratowania życia.

Dzieje się tak dlatego, że pacjenci pochodzą ze zdewastowanej Gazy, którą zauważyliśmy podczas naszej 4,5-kilometrowej podróży od granicy z Egiptem do szpitala i z powrotem.

Izraelskie wojsko twierdzi, że od 7 października uderzyło w ponad 22 000 celów w Gazie – enklawie o długości około 40 km i szerokości siedmiu mil – znacznie przewyższając wszystko, co można zobaczyć we współczesnych działaniach wojennych pod względem intensywności i zaciekłości.

Zobacz tę interaktywną zawartość na CNN.com

Światowa Organizacja Zdrowia twierdzi, że prawie wszyscy z ponad 2 milionów mieszkańców Gazy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów, gdy Izrael w ramach swoich operacji mających na celu zniszczenie Hamasu i odzyskanie ponad 100 zakładników, w dalszym ciągu obrał za cel północ, a następnie południe terytorium być przetrzymywany przez bojowników.

Chociaż coraz więcej krajów wzywało do zawieszenia broni, jeden z młodych pacjentów szpitala polowego w Emiratach z goryczą zapytał, czy ktoś naprawdę jest wystarczająco zaniepokojony.

Przed wojną 20-letni Lama Ali Hassan Alloush studiował inżynierię na uniwersytecie i przygotowywał się do ślubu swojej siostry. Jej rodzina posłuchała rozkazów izraelskiego wojska, aby opuścić swój dom na północy i uciec na południe. Ale dom, w którym szukali schronienia, został uderzony. Teraz przebywa w szpitalu, amputowano jej prawą nogę.

„Świat nas nie słucha” – powiedziała. „Nikt się o nas nie troszczy, umieramy od ponad 60 dni, umieramy w wyniku bombardowań i nikt nic nie zrobił”.