Nikt nie lubi patrzeć, jak jego zwierzak cierpi, dlatego niektórzy właściciele wydają do 700 dolarów rocznie na opiekę zdrowotną dla swoich czworonożnych przyjaciół. Ale czasami niewiele możesz zrobić: twój ukochany szczeniak lub kotek jest po prostu genetycznie predysponowany do zachorowania na pewne choroby.

W niektórych przypadkach te schorzenia są tak rzadkie, że prawie niespotykane – na przykład jest mało prawdopodobne, że wiesz dużo o mukopolisacharydozie VII – ale wiele innych jest zarówno powszechnych, jak i problematycznych wśród naszych zwierząt domowych.

Oto niektóre z najczęstszych dolegliwości genetycznych wśród kotów i psów – wraz z tym, jak je wykryć i co zrobić, jeśli się pojawią.

Psy: zaćma o wczesnym początku

Jedną z najważniejszych chorób dziedzicznych u psów jest wczesna zaćma, występująca nawet u jednej na osiem niektórych ras. Spaniele są szczególnie zagrożone, podobnie jak psy pracujące, takie jak husky czy dogi niemieckie.

„W zdrowym oku światło przechodzi przez rogówkę […] i soczewkę, aby sięgała do tylnej części oka”, wyjaśnia akta stanu z Royal Veterinary College, University of London. „Soczewka jest przezroczystym dyskiem w normalnych warunkach i znajduje się za tęczówką”.

Ale kiedy oko zostaje dotknięte zaćmą, soczewka przestaje być przezroczysta. Zamiast tego chmurzy się, zatrzymując światło przed wnikaniem do siatkówki i zakłócając zdolność widzenia oka.

Chociaż zaćma nie zagraża życiu ani nie jest bolesna, może spowodować funkcjonalną ślepotę szczenięcia, jeśli nie jest odpowiednio leczona. Nie chcesz tego opóźniać: jedynym zabiegiem, który może przywrócić wzrok, jest operacja, ale poczekaj zbyt długo i może nie być tak skuteczna – lub nawet w ogóle.

„Kiedy zaćma osiągnie dojrzałość, jest bardziej prawdopodobne, że spowoduje nasilenie stanu zapalnego w oku” – wyjaśnił pielęgniarka weterynaryjna Tyler Grogan w 2020 r. „To zapalenie może uniemożliwić zwierzęciu zakwalifikowanie się do operacji przywracania wzroku, powodując wtórne problemy”.

Co więcej, zwróciła uwagę, że zaćma może powodować jaskrę, dzięki tendencji choroby do zamykania dróg, którymi płyn normalnie ucieka z oka. Wyjaśniła, że ​​to duży problem z leczeniem zwierzaka, ponieważ „jeśli zwierzę ma jaskrę, często nie jest kandydatem do operacji usunięcia zaćmy”.

Psy: dysplazja stawu biodrowego i łokciowego

Dysplazja (nieprawidłowy wzrost) stawów biodrowych i łokciowych jest bardzo częstym schorzeniem dziedzicznym u psów – ale jest szczególnie rozpowszechniona u większych ras, takich jak owczarki niemieckie czy bernardyny. Krótko mówiąc, dzieje się tak, gdy dwie części stawu – kula i panewka – nie pasują do siebie prawidłowo, co nieuchronnie prowadzi do zwyrodnienia chrząstki w stawie, zapalenia stawów i bólu u zwierzęcia.

„Oznaki dysplazji stawów biodrowych obejmują trudności ze wstawaniem lub kładzeniem się, trudności z wchodzeniem i schodzeniem po schodach, niemożność wskoczenia na meble lub do pojazdu oraz niechęć do biegania lub chodzenia” – poradziła weterynarz Mindy Cohan w 2016 r. „W zależności od stopnia biodra dysplazja, wskazane jest leczenie farmakologiczne, a czasem chirurgiczne”.

Do pewnego stopnia jest to jeden z tych problemów zdrowotnych, za które możemy podziękować ingerencji człowieka: „Selektywna hodowla nieproporcjonalnie krótkich nóg ras takich jak basset hound i jamnik doprowadziła do skrzywienia nóg i chronicznych problemów ze zwichnięciem stawu łokciowego; krótkie nogi i długi grzbiet jamników powodują, że częściej cierpią z powodu pęknięć dysków kręgowych” – wyjaśnia PBS Nature.

Podobnie „Długa szyja i duża głowa ras takich jak dog niemiecki i doberman mogą powodować ucisk rdzenia kręgowego w kręgach szyjnych, co prowadzi do chwiania się i upadania”, podczas gdy „rasy zabawkowe i miniaturowe częściej doświadczają rzepki zwichnięcie, zsunięcie się lub zwichnięcie rzepki”.

Mimo to dysplazja stawu biodrowego i łokciowego może być po prostu nieuniknionym faktem w życiu psów. Niektóre badania podały w wątpliwość pogląd, że krzyżowanie ras ras rodowodowych prowadzi do większej częstości występowania dysplazji, a autorzy jednego badania z 2015 r., obejmującego blisko 90 000 psów, doszli do wniosku, że „fizyczna, czworonożna budowa psa może zwiększać ryzyko dysplazji stawu biodrowego . Na przykład, [scholars] zgłoś dysplazję stawu biodrowego u lisa rudego, co sugeruje starożytne geny odpowiedzialne za dysplazję stawu biodrowego”.

Ponieważ dysplazja stawu biodrowego jest gorsza u cięższych psów, jednym z najważniejszych sposobów zapobiegania jej jest kontrola wagi. Jednak gdy już zostanie opanowany, Twój szczeniak może potrzebować wszystkiego, od leków przeciwbólowych i fizjoterapii po pełną chirurgiczną wymianę stawu biodrowego – więc jeśli chcesz uniknąć bardziej drastycznych rozwiązań, najlepiej obserwuj stan bioder i łokci swojego psa .

Koty: głuchota

Są prawdopodobnie najbardziej uderzającymi ze wszystkich moggies, ale białe koty o lodowoniebieskich oczach płacą cenę za swoje piękno. Dzięki odziedziczonej mutacji genetycznej – dominującemu genowi o nazwie „W” – która wpływa na rozwój struktur w uszach, a także na kolor sierści i oczu kota, kocięta o białych, niebieskich oczach znacznie częściej niż inne koty głuchy.

„Jeśli biały kot ma 2 niebieskie oczy, jest 3-5 razy bardziej narażony na głuchotę niż kot z 2 nieniebieskimi oczami, a kot z 1 niebieskim okiem jest około dwa razy bardziej narażony na głuchotę niż kot z 2 nieniebieskie oczy”, zauważa organizacja charytatywna International Cat Care. „Ponadto długowłose białe koty są 3 razy bardziej narażone na obustronną głuchotę”.

Ponieważ jednak mutacje genów rzadko są proste, związek nie jest jeden do jednego – to znaczy głuchota jest silnie związana z posiadaniem białej sierści i niebieskich oczu, ale nie wszystkie białe koty lub białe koty z niebieskimi oczami są koniecznie głuche.

Chociaż nie ma leczenia tej odziedziczonej głuchoty, chore koty mogą żyć długo i doskonale szczęśliwie z tą chorobą. Po prostu trzymaj je w środku – bycie głuchym, niedowidzącym w warunkach słabego oświetlenia i nieposiadaniem ludzkiej wiedzy na temat przepisów ruchu drogowego prawdopodobnie nie zapewni dobrej zabawy maluchom.

Koty: cukrzyca typu II

Zwykle nie myślimy o cukrzycy typu II jako o podłożu genetycznym – ale w rzeczywistości ma ona silniejszy związek z historią rodziny i rodowodem niż jej wrodzona kuzynka typu I. Dalsze dowody na rolę dziedziczności można znaleźć nie szukaj dalej niż koty birmańskie – rasa, która jest około cztery razy bardziej narażona na rozwój choroby niż inne koty.

Szczególnie zagrożone są koty birmańskie pochodzące z Down Under: „Koty birmańskie w Australii są bardziej narażone na cukrzycę typu 2 niż amerykańskie koty birmańskie lub inne rasy kotów w Australii” – wyjaśnił Grant Morahan, profesor immunogenetyki z University of Centrum Badań nad Cukrzycą w Australii Zachodniej, w 2020 r.

„Zostały wyhodowane z zaledwie kilku kotów-założycieli sprowadzonych tutaj w latach 60. XX wieku”, powiedział, „które przez przypadek miały więcej genów podatności na cukrzycę typu 2 niż zwykle”.

Nie ma testu genetycznego, w przypadku którego koty są narażone na ryzyko zachorowania na cukrzycę – i należy zaznaczyć, że choroba ta nie ogranicza się w żaden sposób tylko do kotów birmańskich. Jednak podobnie jak u ludzi, objawy cukrzycy u kotów obejmują zwiększone pragnienie i oddawanie moczu oraz utratę wagi pomimo normalnego – lub nawet zwiększonego – apetytu.

Z tego samego powodu profilaktyka opiera się na tych samych ogólnych zasadach, które prawdopodobnie słyszałeś od swoich lekarzy zorientowanych na człowieka: kontrolowanie wagi zwierzęcia, zachęcanie do ćwiczeń i podawanie specjalistycznej diety o niskiej zawartości węglowodanów i wysokiej zawartości białka. Warto nad tym zapanować: jeśli mimo wszystko twój kocurek zachoruje na cukrzycę, będziesz musiał codziennie podawać mu zastrzyk z insuliny, co prawdopodobnie nie będzie zabawne dla nikogo (ani żadnego kotka).

Koty i psy: alergie

Wiemy: po ślepocie, głuchocie, dysplazji stawu biodrowego i cukrzycy proste alergie nie brzmią tak niepokojąco. Jednak zasługują na wzmiankę tylko dlatego, że są sprawiedliwe tak powszechne – na przykład więcej niż jeden na siedem psów ma problem z nadwrażliwością skóry, przy czym rasy takie jak dalmatyńczyki, wyżeły węgierskie węgierskie i niektóre teriery są szczególnie podatne.

W rzeczywistości słabość naszych szczeniąt do rzeczy takich jak roztocza lub trawa może być więcej niż przypadkowa. „Uważa się, że psy są genetycznie predysponowane do uczulenia na alergeny w środowisku”, zauważa MSD Veterinary Manual.

„Zarówno samce, jak i suki mogą być uczulone na materiały w powietrzu”, kontynuuje, i chociaż „alergie pokarmowe są mniej powszechne niż alergie przenoszone drogą powietrzną”, każda rasa może je rozwinąć.

Podobnie, alergie są niezwykle powszechne również u kotów, przy czym niektóre rasy, takie jak koty abisyńskie, Devon Rexes i koty domowe krótkowłose, są bardziej podatne na ich rozwój.

Złe wiadomości? Podobnie jak w przypadku ludzi, alergeny mogą być trudne do wyizolowania, a leczenie tej choroby to zobowiązanie na całe życie.

„Kontrolowanie objawów jest realistyczne, leczenie choroby nie” – poradziła weterynarz Rebecca Martin. Niemniej jednak, kontynuowała, „w dzisiejszych czasach weterynarze mają do dyspozycji różne metody leczenia [allergic] psy” – i koty – „powinny one znacznie zmniejszyć objawy i poprawić jakość życia twojego towarzysza”.

Wszystkie artykuły „wyjaśniające” są potwierdzane przez weryfikatorów faktów za poprawność w momencie publikacji. Tekst, obrazy i linki mogą być edytowane, usuwane lub dodawane w późniejszym terminie, aby informacje były aktualne.