WASHINGTON — Przygotowania do pierwszego załogowego lotu Boeinga CST-100 Starliner na Międzynarodową Stację Kosmiczną pozostają zgodnie z harmonogramem do startu od połowy do końca kwietnia, poinformowali przedstawiciele firmy i NASA 17 lutego.

Misja Crew Flight Test (CFT) wyśle ​​astronautów NASA Butcha Wilmore’a i Suni Williamsa na stację na ośmiodniową misję, która wystartuje z Cape Canaveral i wyląduje w White Sands w Nowym Meksyku. Misja, po udanym locie bez załogi na ISS w maju ubiegłego roku, ma być ostatnim poważnym testem pojazdu, zanim NASA zatwierdzi go do użytku w misjach rotacyjnych ISS.

W rozmowie telefonicznej z dziennikarzami Steve Stich, kierownik programu załogi komercyjnej NASA, powiedział, że zespoły NASA i Boeinga wykonały około 80% pracy potrzebnej do misji. Opisał kolejny ważny kamień milowy jako decyzję z początku marca o zasilaniu statku kosmicznego Starliner, co Boeing chce zrobić w ciągu 60 dni od startu.

To 60-dniowe okno to jeden z kilku środków zastosowanych przez Boeinga w celu zmniejszenia ryzyka reakcji paliwa z wilgocią z otoczenia i korozji zaworów w układzie napędowym Starlinera, co opóźniło próbę lotu testowego w sierpniu 2021 r. „Dzisiaj jesteśmy znacznie bardziej pewni siebie dzięki łagodzeniu skutków, które wprowadziliśmy dzięki systemowi oczyszczania i uszczelnieniu złączy” — powiedział Mark Nappi, wiceprezes i kierownik programu Starliner w firmie Boeing. Nazwał to 60-dniowe okno „wskazówką” i poprosił inżynierów, aby przyjrzeli się możliwości przedłużenia.

Wysiłki te, wykorzystane również podczas zeszłorocznego lotu testowego OFT-2 bez załogi, mają być środkami krótkoterminowymi. Powiedział, że „działało to naprawdę dobrze” w tej wcześniejszej misji, z „ulepszoną” wersją tego podejścia opracowaną dla CFT. Trwa długoterminowa poprawka w postaci przeprojektowania układu napędowego. Powiedział, że można to wykorzystać podczas pierwszej misji pocertyfikacyjnej lub operacyjnej Starlinera i nie później niż w drugiej.

NASA i Boeing również opracowują rozwiązania problemów ze Starlinerem napotkanych podczas OFT-2. Według Nappi, jedynym nierozstrzygniętym poważnym problemem jest awaria silników odrzutowych Orbital Maneuvering and Attitude Control (OMAC) w module serwisowym Starlinera podczas tej misji. Ponieważ moduł serwisowy został wyrzucony w celu ponownego wejścia, inżynierowie musieli zawęzić potencjalne przyczyny źródłowe na podstawie telemetrii i testów, a nie inspekcji sprzętu.

„Kiedy zbliżyliśmy się do zamknięcia tego drzewa błędów, uznaliśmy w NASA, że chcemy przeprowadzić trochę dodatkowych testów” – powiedział. Testy te odbyły się wcześniej w tym miesiącu, a Boeing współpracuje teraz z NASA w celu przeglądu wyników, co, jak przewiduje, powinno nastąpić na początku marca.

Jednym z wyzwań dla misji jest napięty harmonogram misji z wykorzystaniem dwóch portów dokujących, które mogą obsługiwać komercyjne pojazdy załogi. Misja SpaceX Crew-6 ma wystartować 26 lutego i dotrzeć na ISS dzień później. Stich powiedział, że pojazd Crew-5 Crew Dragon zostanie oddokowany około 5 marca. Ten port dokujący zostanie następnie wykorzystany przez misję cargo Dragon, SpaceX CRS-27, która przybędzie około 12 marca i odleci miesiąc później, uwalniając ją na misję Starliner CFT.

„Na stacji jest tor do pływania, który będziemy bardzo uważnie obserwować w stosunku do ruchu” – powiedział Stich. Sytuację komplikuje fakt, że Starliner w tej misji może korzystać tylko z przedniego portu dokującego. „Będziemy musieli obserwować opóźnienia pogodowe i tym podobne rzeczy, aby zobaczyć, gdzie skończymy w stosunku do posiadania okna na uruchomienie CFT”.

Kolejną komplikacją jest to, że United Launch Alliance, którego Atlas 5 wystrzeli Starlinera, przygotowuje się również do inauguracyjnego wystrzelenia rakiety Vulcan Centaur mniej więcej w tym samym czasie. „Byliśmy z nimi w bardzo bliskim kontakcie” — powiedział Nappi. „Nadal uważamy, że przedział czasowy od połowy kwietnia do końca kwietnia jest dla nas dobry. Równoważy to z priorytetami ULA”. Dodał, że konieczne będą dalsze rozmowy z ULA, jeśli uruchomienie CFT przesunie się poza początek maja.

Przedstawiciele NASA podczas rozmowy odnieśli się również do kwestii postrzegania ryzyka związanych z misją Starliner. Podczas spotkania Panelu Doradczego ds. Bezpieczeństwa Lotniczego i Kosmicznego Patricia Sanders, przewodnicząca panelu, zauważyła, że ​​program załogi komercyjnej NASA ma inne spojrzenie na ryzyko związane z misją niż programy ISS i operacje lotnicze. Porównała to do podobnych debat podczas opracowywania Crew Dragon na temat tankowania rakiety Falcon 9 „załaduj i ruszaj” oraz wykorzystania przez nią kompozytowych owiniętych zbiorników ciśnieniowych.

„Biorąc pod uwagę, że wśród społeczności NASA istnieją różne poglądy na temat zagrożeń dla załogi pojazdu Boeinga, jesteśmy bardzo zainteresowani poznaniem całego procesu oceny tego ryzyka” – powiedziała. Powiedziała, że ​​obejmowało to, jakie ryzyko zostanie zaakceptowane dla misji CFT w porównaniu z przyszłymi misjami pocertyfikacyjnymi.

Stich zauważył, że załoga komercyjna i programy ISS mają różne systemy ryzyka. W przypadku programu załogi komercyjnej ryzyko koncentruje się na starcie i lądowaniu, podczas gdy na stacji statek kosmiczny jest spokojny. Program ISS koncentruje się jednak na zagrożeniach związanych ze statkiem kosmicznym na stacji, takich jak niezawodność jego baterii.

„Pracujemy na pełnych obrotach z [commercial crew program] biura, a ich wymagania są bardzo porównywalne z naszymi wymaganiami” — powiedział Jeff Arend, kierownik biura inżynierii i integracji systemów programu ISS, dodając, że nie może się doczekać misji Starliner. „Jesteśmy bardzo podekscytowani ich pojawieniem się”.

Powiązany