252 miliony lat temu największe wymieranie miało miejsce pod koniec epoki permu. Zniszczył prawie 90 procent życia w wodzie.

Jak dotąd badacze zakładali, że ekosystemy stopniowo odbudowywały się po tej katastrofie na przestrzeni ośmiu do dziewięciu milionów lat, a duże drapieżniki na najwyższym końcu łańcucha pokarmowego pojawiały się jako ostatnie. Szwajcarsko-amerykański zespół paleontologów kierowany przez Torstena Scheyera i Carlo Romano z Uniwersytetu w Zurychu wykazał w swoim nowym badaniu, że sieci pokarmowe we wczesnym triasie nie odbudowywały się etapami.

Duże drapieżniki, jak na przykład płazy krokodylopodobne, a później prekursory znanych plezjozaurów i ichtiozaurów, wyruszyły w poszukiwaniu zdobyczy do oceanów wkrótce po zakończeniu masowego wymierania.

Duże drapieżniki włączają się do akcji od samego początku

Drapieżniki wierzchołkowe – duże drapieżniki na najwyższym końcu łańcucha pokarmowego – są niezwykle ważne dla zdrowia i stabilności ekosystemu. Tępią chore i słabe zwierzęta oraz wywierają stałą presję selekcyjną na gatunki, na które żerują. Dlatego Scheyer i jego współpracownicy chcieli ustalić, czy drapieżniki wierzchołkowe rzeczywiście zniknęły w oceanach po masowym wymieraniu i jak funkcjonowały ekosystemy.

Naukowcy przyjrzeli się globalnemu rozmieszczeniu drapieżnych kręgowców morskich oraz wielkości ich ciała we wczesnym i środkowym triasie i doszli do zaskakujących wniosków. „Szczytowe drapieżniki morskie odrodziły się po wielkim wyginięciu w bardzo, stosunkowo krótkim czasie” – mówi Torsten Scheyer. Naukowcom udało się także obalić drugą teorię. Wcześniej zakładano, że drapieżniki morskie stale rosły od wczesnego do środkowego triasu, osiągając kulminację w drapieżnikach wierzchołkowych. „Teraz pokazujemy, że już we wczesnym triasie na duże drapieżniki polowano w morzach” – dodaje Carlo Romano.

– Reklama –

„Długość łańcuchów pokarmowych nie została skrócona przez masowe wymieranie pod koniec permu. Nie ma też żadnych oznak stopniowego ponownego pojawiania się klasycznych piramid troficznych od podstawy do szczytu” – wyjaśnia Hugo Bucher. Aby lepiej zrozumieć sieci troficzne, należało zwrócić uwagę nie tylko na ich kształt, ale także na dynamikę, tj. tempo ewolucji uczestniczących w nich gatunków.

Nowi aktorzy w starych rolach

Duże masowe wymieranie pod koniec permu doprowadziło do zupełnie nowego składu drapieżników wierzchołkowych. W epoce permu dominowały duże ryby drapieżne, ale po masowym wymieraniu musiały podzielić się tą rolą z drapieżnymi płazami podobnymi do krokodyli. Kolejne wymieranie około dwa miliony lat później, kryzys End Smitha, wywołało zmiany w grupie drapieżników wierzchołkowych. Od tego momentu ryby i po raz pierwszy gady, takie jak na przykład Askeptozaur, znajdowały się na najwyższym końcu łańcuchów pokarmowych.

„Rola dużych drapieżników w ekosystemach zawsze pozostawała taka sama; Z biegiem czasu zmienili się tylko aktorzy” – komentuje Torsten Scheyer, podsumowując nowe wyniki. Naukowcy są przekonani, że wgląd w wydarzenia z przeszłości przyczyni się do lepszego zrozumienia wpływu współczesnych zmian klimatycznych na ekosystemy.

Obraz nagłówka: Saurichthys: WikiPedia

Źródło dodatkowe: Uniwersytet w Zurychu

– Reklama –