W Wszyscy ludzie prezydenta, kultowy film z 1976 roku o tym, jak reporterzy Bob Woodward i Carl Bernstein rozbili aferę Watergate i obalili całą prezydenturę Richarda Nixona, wewnętrzne źródło Woodwarda, nazywane Głębokim Gardłem, mówi słynne słowa: „Zapomnij o mitach, które media stworzyły na temat Białego Domu. Prawda jest taka, że ​​to niezbyt bystrzy faceci i sprawy wymknęły się spod kontroli.

Nowy miniserial HBO Hydraulików z Białego Domu trwa pięć godzin, przekazując tę ​​ideę nagrodzonego Oscarem Williama Goldmana ATPM scenariusz przeszedł w kilku zdaniach. To niezwykle obszerna i szalona komedia o tym, jak demokracja została w dużej mierze ocalona, ​​ponieważ ludzie, którzy próbowali ją zniszczyć, byli niekompetentnymi cyckami. Nie obyło się bez zabawnych momentów ani interesujących występów – mimo że wiodący Woody Harrelson, Justin Theroux i Lena Headey wydają się grać w różnych projektach – ale ogólnie wydaje się długim żartem, w którym puenta znów się powtarza i jeszcze raz.

Harrelson gra byłego agenta CIA E. Howarda Hunta. Niegdyś wpływowy człowiek, który pomógł zaplanować inwazję w Zatoce Świń – obwiniając Johna F. Kennedy’ego za jej niepowodzenie, a nie wszystko, co zrobił – teraz niechętnie pracuje w firmie PR, a na boku pisze powieści szpiegowskie, które jego żona Dorothy (Headey), pisze za niego. Theroux to były agent FBI G. Gordon Liddy, niepokojąco intensywny mężczyzna, który w wolnym czasie lubi słuchać nagrań nazistowskich wieców i przechwalać się „celtycko-krzyżackim” rodowodem swojej żony Fran (Judy Greer). Obaj są zatrudnieni przez administrację Nixona, aby działać jako „hydraulicy”, którzy będą identyfikować i zatrzymywać wycieki, zaczynając od uzyskania dowodu, że Daniel Ellsberg działał w imieniu Związku Radzieckiego, kiedy ujawnił dokumenty Pentagonu. (Nawiasem mówiąc, ten pomysł nigdy nie przyszedł do głowy żadnemu z Nixonitów). Ale od samego początku są klaunami, psują podstawowe zadania, błędnie odczytują pokoje i generalnie popadają w drobne sukcesy. Podejmują cztery różne próby włamania się do siedziby DNC, za każdym razem udaremniając drobny, ale oczywisty błąd, na przykład jeden z kubańskich kumpli Hunta z czasów Zatoki Świń, który przywiózł ze sobą niewłaściwy zestaw wytrychów do Waszyngtonu.

napisany by Alex Gregory i Peter Huyck, w reżyserii Davida Mandel — wszyscy trzej absolwenci późniejszych sezonów Veep — Hydraulików z Białego Domu zaczyna się jak farsa, okresowo para się różnymi tragediami i kłopotami rodziny Huntów, aw różnych momentach próbuje nakreślić bezpośrednie powiązania między brudnymi sztuczkami Hunta i Liddy’ego a sposobem pracy współczesnych republikańskich agentów politycznych. W pewnym momencie przekonują lobbystkę Ditę Beard (nierozpoznawalną i przezabawną Kathleen Turner), by bezczelnie skłamała na temat oświadczeń, które złożyła prasie w sprawie skandalicznego zachowania Białego Domu. Z drugiej strony Liddy przechwala się, że niezależnie od tego, co stało się z aferą Watergate: „Jeśli wszystko, co zrobiłem, to podważenie wiary przeciętnego Amerykanina w rząd, przyniesie to korzyści Partii Republikańskiej w dalekiej przyszłości”.

Możliwe, że wszystkie te pomysły mogłyby spójnie stanowić część tego samego projektu, ale Hydraulików z Białego Domu to niestety nie ten projekt Headey daje całkowicie ugruntowany, choć przebiegle zabawny występ jako Dorothy, która od czasu do czasu pomaga Howardowi, ale przeważnie znajduje jego oddanie sprawie, kosztem niej i ich dzieci

PCW/HBO Kiernan Shipka odgrywa dziwnie nieistotną rolę jako odnoszący największe sukcesy z dzieci Huntów. Zarówno ona, jak i F. Murray Abraham – w podobnej roli, jak sędzia nadzorujący pierwszy proces o włamanie do Watergate – być może podpisali kontrakt, ponieważ wydawało się, że projekt zaowocuje wieloma nominacjami do nagrody Emmy. Może mają rację, zwłaszcza z

(w którym Abraham jest znacznie bardziej widoczny) przechodząc do kategorii seriali dramatycznych. (Ale też prawdopodobnie nie jest to idealny czas na debiut serialu z udziałem Abrahama, nawet w chwalebnej scenie).

W drugim odcinku jest scena, w której szef kampanii Nixona, Jeb Magruder (Ike Barinholtz), wścieka się na felietonistę Jacka Andersona, który doniósł o skandalu z Ditą Beard. Liddy pyta, co może zrobić, aby pomóc, a Magruder żartuje, że Liddy powinien zabić Andersona. Bez słowa Liddy wychodzi z biura Magrudera i jest w połowie ulicy, zanim jego przerażony szef może go powstrzymać. Jest zdumiony, że Liddy nie rozpoznał, że żartuje, ale zamieszanie wydaje się być związane z marką programu, który nie może zdecydować się na ton. Kiedy jedna wybitna postać umiera okropnie, serial zarówno próbuje wydobyć z niej patos, jak i żartować z teorii spiskowych. W najlepszym razie jest to niezręczne, w najgorszym odpychające i niewrażliwe. Popularne Historia Watergate jest tak wielka i tak dziwna, że ​​doprowadziła do wielu dramatyzacji, z szalenie różnymi podejściami. Wszyscy ludzie prezydenta był trzymający w napięciu thriller, podczas gdy komedia Kirsten Dunst/Michelle Williams z 1999 roku Kutas przedstawił skandal oczami dwóch rozchichotanych nastoletnich dziewcząt. Ale między Starzami

Zapalane gazem — który pojawił się i zniknął zeszłej wiosny, nikt tego nie zauważył, mimo że zagrali w nim Julia Roberts i Sean Penn — i wydaje się, że przekroczyliśmy punkt malejących zysków. W późniejszym odcinku filmowcy wymyślają, jak włączyć dźwięk aktora z innego projektu Watergate do tego. To na chwilę wywołało u mnie uśmiech, ale głównie dlatego, że było to inspirujące przemyślenia na temat tej adaptacji, a także chęć po prostu ją obejrzeć. Pierwszy odcinek pt