Komisja Kontroli Krykieta w Indiach dopiero niedawno zainicjowała działania mające na celu zapewnienie, że Trofeum Ranji nie stanie się zwykłą formalnością, więc zwolennikom krykieta z obecnego rocznika może być nieco trudno zrozumieć, jak wściekle gracze z określonej epoki gonił najważniejsze zawody pierwszej klasy w kraju.

Przed pojawieniem się jednodniowego krykieta, a nawet bezpośrednio po nim i na długo przed pojawieniem się wariantu 20-overów, Ranji Trophy było Świętym Graalem dla setek graczy, z których większość wiedziała, że ​​występ w reprezentacji Indii to odległe marzenie . Turniej miał pewien urok i wartość; to prawda, że ​​brakowało mu półtora kroku do gry w międzynarodowego krykieta, ale samo w sobie oznaczało to wiele dla drużyn i graczy, którzy pragnęli ostatecznej chwały.

Bombaj był niekwestionowanym władcą indyjskiego krykieta, wzbudzając taki strach i zastraszenie, że większość przeciwników została pokonana jeszcze zanim weszli na boisko. Aura wokół Bombaju wzrosła jeszcze bardziej, gdy przez 15 niekontrolowanych lat, pomiędzy 1958-59 a 1972-73, zostali koronowani na mistrzów, co było poruszającym i bezprecedensowym biegiem, który pozostawił resztę zawodników zastanawiających się, czy, a nie kiedy nadejdzie ich czas. .

Pozostało wyznaczyć drużynę czarodzieja Erapalli Prasanny z Karnataki z lat 1973-74, aby pokazać krajowi, że Bombaj nie jest niepokonany. Jako Mysore stan odniósł spore sukcesy, w tym dotarł do finału w sezonie 1959–60, kiedy przegrał z drużyną Polly Umrigar. Niecałe sześć miesięcy po zmianie nazwy stanu z Mysore na Karnataka w dniu 1 listopada 1973 r. ostatecznie zakończyli hegemonię Bombaju, a także przedłużającą się pogoń za dziewiczym tytułem.

Nieustraszony zespół Prasanny pokonał Bombaj na prowadzeniu w pierwszej rundzie w półfinale w Bangalore (jak wówczas nazywano Bengaluru) i tydzień później pokonał Radżastan w finale w Jaipur, szturmem zdobywając tytuł i wywołując falę euforii w całym stanie, który był później, aby przeszukać szereg supergwiazd.

Nie żeby w klasie Prasanny z 1974 roku, Trailblazers, brakowało supergwiazd. Był tam sam kapitan, oczywiście niezwykły odrzutowiec, ale także mistrz taktyki, bystry analityk i świetny motywator. Był tam jego wspaniały kumpel Bhagwat Chandrasekhar, wspaniały zawodnik o wielkim sercu i prawdziwym zestawie sztuczek. A potem był GR Vishwanath, nadgarstek magik, który podobnie jak dwaj spinnerzy, również dał się poznać jako kluczowy członek drużyny Indian Test.

27 marca 1974. Tego dnia Prasanna podniosła trofeum po tym, jak Karnataka odniósł ogromny triumf w 185 biegach. Vishwanath nie zaliczył wspaniałego finału – zdobył 15 i 0 punktów – ale jego uspokajająca ręka była widoczna przez cały sezon, zwłaszcza w wielkim półfinale z Bombajem, kiedy zdobył monumentalne 162 punkty i 166, zdobywając trzecią bramkę z innym zawodnikiem. centurion Brijesh Patel, który później sam poprowadził państwo do tytułu.

„Do nas wszystkich” – mówi Vishwanath Czasy Hindustanu gdy popada w nostalgię, „półfinał był równie dobry jak finał. Bombaj miał potężny skład, w skład którego wchodzili Sunil (Gavaskar), Ajit (Wadekar, kapitan), Ashok (Mankad), Ekki (Eknath Solkar) i (Padmakar) Shivalkar, ale hej, my też nie byliśmy leniwi, prawda? Pras był genialnym taktykiem; on i Chandra stanowili najlepszy atak obrotowy w Indiach. Brijesh i ja byliśmy doświadczonymi pałkarzami, a co najważniejsze, wierzyliśmy, że możemy pokonać Bombaj, co, jak sądzę, wiele innych drużyn nie uważało wówczas za możliwe.

„Jednocześnie Ajit i Bombaj również wiedziały, że czeka ich niezły kawał, że nie będziemy po prostu machać białą flagą. Musieli nas pokonać, bo sami nie pokonalibyśmy samych siebie. Potrzebowaliśmy jednak odrobiny szczęścia, aby pójść naszą drogą, ponieważ pomimo wszystkich umiejętności i zdolności, jakie można posiadać, bez tej odrobiny fortuny wszystko może pójść strasznie źle.

Pierwszego dnia Karnataka miał dwa wielkie szczęście. Wadekar błędnie sprawdził, a Prasanna natychmiast zdecydowała się uderzyć jako pierwsza. Następnie, gdy „Vishy” wszedł z wynikiem 10 za jednego, na bardzo początku rundy został zastukany w oparcie pleców przez inswingera Abdula Ismaila. „Obawiałem się najgorszego” – chichocze – „ale po długiej przerwie sędzia odrzucił ogromne odwołanie. Nie mógłbym narzekać, gdyby orzekł na korzyść Bombaju, może lubił patrzeć, jak odbijam!”

Vishy i Sanjay Desai podtrzymali statek stuletnią podpórką, a Patel i mały człowiek poprowadzili Karnatakę na szczyt na nowo wybudowanym stadionie M Chinnaswamy, wypełnionym po brzegi ogromnym wsparciem gospodarzy. Jednak z 281 na dwie osoby Karnataka spadł do 385. Działa na desce, ale mimo wszystko to był Bombaj…

Prasanna zaczął tkać swoją magię, tworząc absolutną piękność do czyszczenia miski Gavaskar za 30. „Absolutnie magiczna kula” – zachwyca się Vishy. „Kiedy spojrzałem na twarz Sunila po tym, jak piłka wbiła się w jego kikut, zauważyłem, że był oszołomiony. Sunil zrobił wszystko dobrze, grając na turnie, zakrywając swój kikut i używając podkładki jako drugiej linii obrony. To był atak, który groził znacznym zakrętem, ale był wystarczająco prosty, aby przebić się przez zewnętrzną krawędź Sunila i przeszkodzić w wyjściu za kaucją. Specjalna piłka od jednego geniusza, aby przechytrzyć drugiego.

Bombaj to Bombaj, więc zebrali siły za pośrednictwem Wadekara i Mankada, aby przejść do 198 na dwie osoby, trzymając Prasannę i Chandrasekhara na dystans. Następnie R. Sudhakar Rao fenomenalnie podniósł się z pozycji punktowej i trzeciego ranka wyrzucił Wadekara po strzale napastnika, podnosząc na duchu Karnatakę. „Podobnie jak zwolnienie Sunila przez Prasa, ten wspaniały występ pobudził nas do działania; dla mnie to był punkt zwrotny” – wspomina Vishy. „Następnie dwie legendy spiningu zabrały się do pracy; Pras wziął pięć, a Chandra cztery.

Bombay odpadli, zdobywając 307 punktów i mimo że mieli wystarczająco dużo czasu, aby odrobić 78 runów deficytu, Karnataka nie poddał się i dzięki mocnemu pokazowi odbijania w drugiej rundzie zdetronizował 15-krotnych obrońców tytułu.

„W jednym z naszych najlepszych momentów przełamaliśmy dominację Bombaju dzięki naszej wszechstronnej grze” – zauważa Vishy. „Kiedy otrzymaliśmy karcące przypomnienie, skąpaliśmy się w głupich uśmiechach – dotarliśmy dopiero do finału, przed nami niedokończone sprawy”.

Radżastan również był mocnym zespołem, prowadzonym przez Hanumanta Singha, a głównymi odbijającymi byli Salim Durani, Kailash Gattani i Parthasarathy Sharma. „Pras powtarzał nam, żebyśmy ich nie lekceważyli, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że graliśmy na ich własnym stadionie. Podczas finału przez wszystkie cztery dni frekwencja była ogromna i chociaż kibicowali Radżastanie, publiczność w Jaipur również doceniła nasze umiejętności.

„Nasza ugruntowana najwyższa pozycja, łącznie ze mną, nie mogła spisać się w finale, ale nasza wszechstronna siła wysunęła się na pierwszy plan, a Vijay Kumar oraz wszechstronni B Vijayakrishna i AV Jayaprakash dorzucili pół wieku. Nasze 276 było warte znacznie więcej, ponieważ mieliśmy atuty w Pras i Chandra.

Asy podzieliły się sześcioma bramkami, aby otworzyć 100-biegowe prowadzenie, Karnataka zebrał się z 42 do czterech w drugich rundach do 212, a cel 313 był znacznie poza zasięgiem Radżastanu, gdy Prasanna zakończyła z pięcioma bramkami, a Chandra zdobyła trzy. Radżastan odpadł za 127, a turniej miał nowego mistrza!

W zwyczajowy dzień odpoczynku przed rozpoczęciem czwartego dnia Rajasthan Cricket Association zorganizowało spotkanie, w którym uczestniczyły obie drużyny i kilku wybranych gości. „Oprócz zwykłych przekąsek na stole był także bhang” – szepcze Vishy, ​​a błysk psot niesie ze sobą obietnicę ekscytującej historii. „Moja chęć eksperymentowania okazała się zawstydzająca; Niewiele pamiętam z tego, co wydarzyło się tamtego wieczoru, chociaż moi koledzy z drużyny z ogromną radością opowiadali mi, że po wypiciu napoju stałem w kącie, twarzą do ściany i przez całe dwie godziny dąsałem się z powodu niepowodzeń w odbijaniu bliźniaków, ponieważ się martwiłem że mogę zostać podrzucony na nadchodzącą trasę po Anglii! Koniec końców było warto, mówię wam, a tym bardziej, że zostałem wybrany do reprezentacji Anglii.

„Zwycięstwo czwartego dnia było jak rodzinne małżeństwo, uroczystości były hałaśliwe i nie miały końca. Byliśmy zżyci ze sobą i bardzo cieszyliśmy się swoim towarzystwem, świętując sukcesy naszych kolegów tak samo jak nasze własne. Możliwość zdobycia po raz pierwszy Trofeum Ranji dla Karnataki z moją grupą braci była nie tylko spełnieniem marzeń, ale wyrazem wdzięczności dla naszego stanu, naszych fanów.