Poniedziałkowy odcinek o Głos był nie tylko końcem nokautów sezonu 23, ale także końcem droga dla czterech kolejnych zawodników, w tym jednego, którego występ był na tyle surowy, że nawet zrzędliwy stary ja zaszkliłem oczy. Czyj to był? Czytaj; dotrzemy tam, a po drodze obejrzymy również okładkę Fleetwood Mac, która zainspirowała Blake’a Sheltona do oddania ostatniej kradzieży w historii.

Drużyna Nialla: Michael B. śpiewający „When You’re Gone” (ocena: B+) pokonał EJ Michelsa śpiewającego „Trip Switch” (ocena: C) | Chociaż fajnie było, że EJ zmienił wszystko, nagrywając cover Nothing But Thieves, było to dla niego złe posunięcie, ponieważ indie-rockowy numer wymagał większego głosu i większej prezencji na scenie, niż był w stanie zapewnić. Następnie Michael wykonał wyjątkowo dobrze modulowaną wersję hitu Shawna Mendesa, która pokazała zarówno jego kontrolę, jak i zasięg. W pewnym momencie trenerzy mogą przestać patrzeć na niego jak na czarnego konia w konkursie. prawda?

Szansa drużynowa: Jamar Langley śpiewający „Cruisin’” (stopień: B+) pokonał Magnusa śpiewającego „Ordinary People” (stopień: B-) | Czy kiedykolwiek jadłeś samoobsługowy mrożony jogurt i robiłeś małe zawirowanie, kiedy kończyłeś napełniać swój kubek? W ten sposób Jamar zręcznie poradził sobie z przebiegami na swojej okładce Smokey Robinson: z delikatnym rozmachem. To, plus fakt, że stworzył to, co Kelly nazwał „dziecięcą muzyką”, demonstrując jednocześnie łatwość, z jaką potrafił przeskakiwać z jednego głosu na drugi, sprawiły, że stał się trudny niemożliwe do pokonania. Zwłaszcza, że ​​cover przeboju Johna Legenda w wykonaniu Magnusa był wokalnie gładki i bogaty, a jednocześnie… trochę nie do zapomnienia, prawda?

Team Blake: Grace West śpiewająca „Here You Come Again” (ocena: B) pokonała Neila Salsicha śpiewającego „Takin’ It to the Streets” (ocena: B+) — Neil skradziony przez Kelly | Chociaż wokal Grace był czasami połykany przez zespół na jej okładce Dolly Parton, co my zrobił słyszeć było w większości cudowne — mocne i krystalicznie czyste. A ty wiedzieć Dam jej kilka dodatkowych punktów za występ z tym błyskiem osobowości. Na drugim miejscu Neil nie był w najlepszej formie; jeśli zwykle jest butelkową rakietą, tutaj był bardziej… brylantem. Mimo to, znając moc, jaką potrafi zawrzeć w piosence – i dynamo, które potrafi być na scenie – dałbym mu zwycięstwo.

Drużyna Nialla: Ross Clayton śpiewający „Dirty Work” (ocena: A-) pokonał Jerome’a ​​Godwina III śpiewającego „Someone You Loved” (ocena: A) | Jerome nazwał to na próbie: na okładce Rossa Steely Dan brzmiał jak płyta, która została już zmiksowana i zmasterowana. Może nie jest to najbardziej ekscytujący wybór piosenek w historii, ale z pewnością zaśpiewał to gówno. Śledzenie go przy mikrofonie, cholera! Jerome nie tylko sprostał wyzwaniu emocjonalnego otwarcia się, ale od razu go pokonał. Powiedz co, jest rzadki że piszę na maszynie podsumowanie, a piosenkarka doprowadza mnie do takiego stanu emocjonalnego, że nawet przyjdę zamknąć uronić łzę, a Jerome to zrobił. Nawet niedoskonałości jego wokalu tylko sprawiły, że jego występ wydał mi się bardziej autentyczny i wrażliwy. Trenerzy jednak zdecydowanie się na to nie zgodzili.

Szansa drużynowa: Sorelle śpiewająca „Blame It on the Boogie” (ocena: A) pokonała Tianę Goss śpiewającą „God Is a Woman” (ocena: B-) | Kocham Tianę, ale kiedy Sorelle pojawiła się na scenie z tymi harmoniami i małymi ruchami tanecznymi, zacząłem się przygotowywać na to, że będę musiał ją stracić. Sorelle była sprawiedliwa Więc Dobry, Więc zabawa, Więc energetyczny. Były nieodparte i niezaprzeczalne w równym stopniu. Jeśli chodzi o Tianę, przedstawiła klasyczną, okrojoną wersję przeboju Ariany Grande, która – nienawidzę tego mówić – trochę straciła moje zainteresowanie w połowie.

Team Kelly: Holly Brand śpiewająca „Blue Moon of Kentucky” (stopień: A) pokonała Rachel Christine śpiewającą „Rhiannon” (stopień: B-) — Rachel skradziona przez Blake’a | W jednym z najbardziej porywających występów sezonu Holly nadała blasku złotemu przebojowi Patsy Cline, przechodząc od oszałamiającego początku a cappella przez pełen osobowości, smakowity środek jodłowania, aż po „What żargon ona robi?!?” gwizdek, aby zakończyć całość. Ze swojej strony Rachel była dobra, choć tu i tam trochę szorstka, i może nawet lepsza, niż mi się wydaje. Blake był z pewnością pod wrażeniem; użył na niej swojej ostatniej Kradzieży. Ale po tym, jak Holly zwróciła się do mikrofonu „OMG”, Rachel poczuła, dla porównania, po prostu „OK”. (Posłuchaj sam poniżej.)

Czy tylko mnie tak poruszył Jerome? Byłeś zaskoczony, że Blake wybrał Grace zamiast Neila? Odezwij się w komentarzach po oddaniu głosu w ankiecie poniżej.