Reżim

Wszyscy wierni

Sezon 1

Odcinek 5

Ocena redaktora

2 gwiazdki

**

Zdjęcie: Miya Mizuno/HBO

„Czymkolwiek było dla ciebie to miejsce, teraz się skończyło”.

To moment, w którym przedostatni odcinek Reżim — i naprawdę, Reżim się jako seria — zaczyna okrążać odpływ. Do tej pory Agnes, niezawodnie lojalna prawa ręka kanclerza, opierała się próbom ucieczki z kraju do Europy w zamian za jej informacje wywiadowcze dotyczące „ducha pałacu”, które byłyby cenne, biorąc pod uwagę jej wyjątkowy dostęp do Eleny i wydarzeń w kraju. w każdym zakątku budynku pełnym fałszywych zarodników. Mogłaby także uzyskać lepsze i bardziej konsekwentne leczenie dla swojego syna Oskara, któremu w pewnym momencie trzeba było przemycić do pałacu pigułki na padaczkę, bo Elena i Zubak woleli zamiast tego leczyć go środkami ludowymi.

Z informacji, jakie przekazał nam program na temat Agnes i codziennych kłopotów w jej życiu, decyzja o odejściu wydaje się łatwa. W każdym razie powinna wyprzedzić ministrów Łasicy, jeśli chodzi o wskakiwanie następnym helikopterem za granicę, z propozycją informacji lub bez niej. Dlatego teraz zadajemy sobie pytania, na które serial w żaden sposób nie przygotował nas do odpowiedzi: Co robi to miejsce jest złe dla Agnes? Co odpowiada za jej lojalność wobec Eleny? Jak znosiła, że ​​kanclerz pełniła rolę matki własnego dziecka? A potem te pytania prowadzą naturalnie do jeszcze bardziej potępiającego: dlaczego powinniśmy się tym przejmować?

Pod wieloma względami Agnes była mi najbliższa Reżim musiał mieć zastępcę publiczności, jedyną rozpoznawalną ludzką postać w obsadzie, w skład której wchodzi gówniany dyktator, niezwykle nieprzewidywalny były żołnierz, zdradzany mąż i parada chciwych ministrów i oligarchów wspierających rząd podczas ucztowania na bogactwach kobaltu. Od początku serialu nie wiemy, jak Agnes osiągnęła tę pozycję władzy ani jak Elena traktowała Oskara, jakby był jej własnym synem. Niekoniecznie zadaniem serialu jest nas wtajemniczać – używanie retrospekcji lub ekspozycji do wyjaśnienia historii jest prawie zawsze złym pomysłem – ale powinniśmy wiedzieć o Agnes wystarczająco dużo, aby się tym przejmować, zwłaszcza gdy odcinek kończy się, gdy leży w kałuży krwi.

Zasadnicza cienkość Reżim był niepokojącym wątkiem w kilku poprzednich odcinkach, które mniej więcej przetrwały dzięki dowcipowi dialogu i absurdalności sytuacji. Ale „All Ye Faithful” pozostawia to w pełni odsłonięte, ponieważ nieunikniony upadek administracji Eleny zmienił serial w bardziej konwencjonalny thriller polityczny, pokazując, jak naprawdę czuć o tych postaciach jest ważne. To był sekretny sos Dziedziczenie, dla którego twórca tego serialu, Will Tracy, był scenarzystą: Ta kolekcja nieudaczników w stylu Murdocha może reprezentować wszystko, co złe w amerykańskich mediach, kulturze i polityce, ale byli na tyle rozpoznawalni jako ludzie, że troszczyliśmy się o nich ponad nasze dobro. osąd. W tym przypadku wcale tak nie jest.

Na początku tego odcinka Elena jest zbyt podekscytowana romansem, by zwracać większą uwagę na rebeliantów wkraczających do jej środkowoeuropejskiego Wersalu. Sześć miesięcy po tym, jak ona i Zubak skonsumowali swój związek w jej biurze, gdy jej mąż i ministrowie wybiegli za drzwi, między nimi nadal jest gorąco i ciężko, chociaż Zubak stoi przynajmniej jedną nogą w rzeczywistości. W początkowej scenie oboje odwiedzają czytelnika snów, którego zadaniem jest wzmocnienie pozytywnego nastroju, jaki Elena chce nadać swojemu kochankowi koszmarów o gryzieniu („Sny o gryzieniu naszego partnera mogą ujawniać chęć nawiązania intymności”) i tonięciu. Tymczasem rebelianci z Westgate, których liczba dramatycznie wzrosła, znajdują się 23 kilometry od pałacu i nie wykazują oznak spowolnienia.

Wyczuwając to, co nieuniknione, większość ministrów wpatruje się w drzwi wyjściowe. „Drzwi piramidy zamykają się i zostaniemy tu uwięzieni z tym szalonym faraonem” – mówi jeden z nich. Kiedy podnoszą alarm dla Eleny, ona beztrosko odrzuca ich obawy dotyczące jej spadającego poparcia w sondażach („fałszywe dane CIA”) i trzyma się szczególnych relacji, które według niej łączy z ludźmi. „Uważają moją miłość za coś oczywistego” – mówi. „Odpychają mnie. Znajdą drogę powrotną do mnie, tak jak zrobił to Herbert. Pada propozycja o tematyce świątecznej, zabawnie nazwana „Świątecznym Workiem Eleny”, która zaoferuje ludziom reformy, premie i program racji żywnościowych w celu walki z głodem, ale kanclerz o tym nie chce słyszeć. Nazywa bunt „procesem samooczyszczenia państwa”, jakby rewolucja była równoznaczna z hollywoodzką lewatywą.

Podczas huku eksplozji na zewnątrz nieświadoma Elena stara się, aby Święta Bożego Narodzenia były świąteczne zarówno w pałacu, jak i na zewnątrz. W państwowym kanale medialnym nagrała dla publiczności seksowny świąteczny odcinek, w którym proponuje zmysłowy występ „Santa Baby” i serwuje pysznego „świątecznego karpia”, który z pewnością zagości na każdym stole. Ona i Zubak wymieniają się prezentami, które sugerują, że mogą nie znać się zbyt dobrze: on namalował jej portret z przedszkola, który miał wisieć obok surowych arcydzieł w pałacu, a ona daje mu niemiecki pistolet, który przynajmniej wygląda jak praktyczny prezent w takiej chwili.

W końcu rzeczywistość zderza się z rzeczywistością, gdy rebelianci przejmują kanał medialny, a bezpieczeństwo wokół pałacu zostaje zepsute. Kiedy Elena nadal upiera się, że „śmieci z Westgate” muszą tylko usłyszeć od niej i potwierdzić swoją miłość, Zubak w końcu uderza ją zimnym pluskiem wody: „Nienawidzą cię i chcą cię zabić”. Prowadzi to do pośpiesznego planu rezygnacji Eleny i zajęcia jej miejsca przez Zubaka, „dziedzica Podrzutka”, co nie jest pomysłem nierozsądnym, biorąc pod uwagę jego korzenie w Westgate i niegdyś żarliwe pragnienie odebrania ziemi chciwym oligarchom i zwrócić to ludziom. Ale do tego czasu budynek został już naruszony.

„All Ye Faithful” kończy się, gdy Agnes prawdopodobnie nie żyje, ministrowie odlatują ostatnim helikopterem z dachu pałacu, a Elena i Zubak uciekają, by ratować życie. Trudno zgadnąć, jak dokładnie zakończy się serial w przyszłym tygodniu, ale rząd Eleny zakończył się bez większego wglądu w jego działanie, co nie było widoczne w (bardzo dobrym) odcinku otwierającym. Bez tętniącej życiem intrygi pałacowej, która utrzymywała serial w komicznym humorze, mamy teraz tylko dwójkę niedopasowanych kochanków w biegu, bez mocy, która mogłaby ustąpić. Najwyraźniej nie ma tu już nic do satyry, a tym bardziej do przejmowania się.

• Czy Elena rozważała ułaskawienie świątecznego karpia? To zawsze zwycięzca public relations dla amerykańskich prezydentów oszczędzających indyka w Święto Dziękczynienia.

• Z drugiej strony Elena podejmuje konkretne kroki w celu rozluźnienia więzi z gnijącymi zwłokami ojca. Najpierw Zubak stanowczo zbeształ staruszka („Masz bardzo słaby wpływ na Elenę. Nadszedł czas, żebyś się wycofał.”), a potem rebelianci wyrzucają szklaną trumnę w powietrze przez balkon.

• Agnes namawia syna na przeprowadzkę do Francji: „Francuzi czasami pachną duszoną cebulą. I mają coś w rodzaju martwych oczu. Ubieraj się trochę jak urzędnicy bankowi. I oddajcie cześć temu bardzo małemu zmarłemu człowieczkowi, który z krzykiem uciekł z Rosji, ale mają przepiękną tartę. Masz ochotę na tartę francuską?”

• Jedno ze świetnych zdań dotyczy ministra oferującego plan przejęcia władzy po Elenie, twierdząc, że „działaliśmy jako aktywny opór w reżimie”, co mocno przypomina ten krótki moment w administracji Trumpa, kiedy urzędnicy Białego Domu twierdzili, że chronią kraj przed najgorszymi impulsami swojego prezydenta. Był nawet Nowy Jork Czasy artykuł zatytułowany „Jestem częścią ruchu oporu w administracji Trumpa”, który został opublikowany anonimowo, ale ostatecznie okazało się, że jest dziełem szefa sztabu Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego Milesa Taylora. Dobre czasy.

• Elena zwiększyła udział kobiet w rynku pracy o 37 procent. Kto ma polemizować z tymi liczbami?