Zdjęcie: Rosalind O’Connor/NBC

Kilka tygodni temu aktywista zaczepił Aleca Baldwina w kawiarni, najpierw za pomocą kamery telefonicznej, żądając, aby aktor zabrał głos w imieniu Palestyny ​​– natychmiast, na miejscu. Gdy Baldwin sprzeciwiał się, aktywista drażnił go i prowokował głęboko osobistymi obelgami, dopóki aktor nie wytrącił mu telefonu z ręki. To tylko nieco podwyższony mikrokosmos tego, jak musi się czuć w tej chwili ktokolwiek z głośną platformą, podczas gdy największy, najbardziej wybuchowy i najtrudniejszy do cywilnego sporu artykuł informacyjny na świecie ciągnie się już ósmy miesiąc.

Od Sobotnia noc na żywo od 49 lat dostarcza bieżący komentarz do aktualnych komedii, serial jest obciążony niesłusznymi oczekiwaniami co do wymyślenia idealnej rzeczy do powiedzenia na temat wojny między Izraelem a Hamasem – lub przynajmniej zajęcia jasnego stanowiska. Z powodów, które mądrze pozostawiono mediom niewyjaśnionym, nigdy do końca nie udało się osiągnąć tego drugiego. (Chociaż Ramy Youssef zrobił to w imieniu programu, gdy niedawno pełnił funkcję gospodarza). Pod koniec sezonu, wraz z pierwszym z trzech ostatnich odcinków, serial nie jest lepszy w znajdowaniu neutralnych sposobów poradzenia sobie z wojną, która wyłaniała się wielkimi krokami. przez cały sezon. Znalazł jednak sprytny sposób, aby powiedzieć coś o milczeniu.

„Niewłaściwie jest milczeć, ale źle jest też mówić za dużo. Chciałbym tylko, żeby istniał sposób na podzielenie różnicy!” – lamentuje anonimowa postać Heidi Garner szkic kpiąc z samych oczekiwań, jakie stawia przed serialem i jego wykonawcami. Rozwiązanie? „Małe, maleńkie przypinki z napisami” – tak małe, że przypinki do zawieszenia broni, które upstrzone były czerwonym dywanem Oscarów, wyglądają jak naszyjnik z zegarem Flavy Flav. Wcześniej jednak program pokazał, jak to naprawdę wygląda, gdy przyłącza się do rozmowy i nic nie mówi.

Zimne otwarcie skupia się na fali kontrowersyjnych protestów na uczelniach, które zdominowały wiadomości w zeszłym tygodniu z perspektywy rodziców tych uczniów. To jak oglądanie akrobatki cyrkowej wyginającej swoje ciało pod nieprawdopodobnymi kątami, a w tej scenie udaje się uniknąć urazenia lub usprawiedliwienia kogokolwiek. W kontekście prowadzenia szkicu takiego jak ten poniższy szkic z przypinką wydawał się ukłonem w stronę trudnej sytuacji, w której znajdują się pisarze – i ich świadomości, jak to się objawia.

W innym miejscu serialu gwiazda popu i wschodzący aktor Dua Lipa pełni podwójną rolę robiąc plusk na szkicu podczas jej ostatniego występu jako gość muzyczny. Po uroczym monologu, pobłogosławionym występem swoich wspaniałych rodziców, Dua zbyt często jest spychana na margines i zadawana zbyt mało pointy. Ilekroć jednak znajdzie się w centrum uwagi, jej nieszablonowa obecność na scenie z nawiązką usprawiedliwia decyzję o zatrudnieniu gospodarza. Chociaż jest to nieco utrudnione przez parę niepotrzebny dalszy ciąg szkiceodcinek jest podniesiony przez kilka dużych zmian, które same w sobie są równie zuchwałe, jak nie jest aktualny humor serialu w tym sezonie.

Oto najważniejsze informacje:

Dua Lipa występuje w roli damy z wyższych sfer, którą w niewytłumaczalny sposób przyciąga dziwaczny tytułowy „Anomalny człowiek”, grany przez – kogo jeszcze? — Sara Shermana. Szkic niespiesznie przechodzi w zwrot akcji, który kłóci się z londyńską scenerią z 1897 roku, przy minimalnym aplauzie publiczności. Jednak to, co chroni go przed niewypałem, to odwaga, aby w ogóle go wywietrzyć. Byłoby tak łatwo, gdyby nagrana wcześniej część tego odcinka oparła się na umiejętnościach Duy Lipy w żartobliwym teledysku. Zamiast tego ćwiczy swoje występy, grając przez duże A w dzikim riffie Człowiek-słoń, filmu, którego jej dwudziestokilkuletni fani klubowi mogą nie znać. Na korzyść szkicu działa również zdanie: „Będę ujeżdżał twoją twarz, aż stanie się normalna”.

To, co zaczyna się jako niezręczna oda do liliowo białych gospodarzy lokalnej telewizji, zmuszonych do dyskusji na temat rapu Kendricka i Drake’a, ostatecznie przechodzi w kompletne delirium. Odkąd Dave Chappelle zmusił Mikeya Daya do mówienia jak alfons z kreskówek w metaszkicu z 2022 roku SNL nadawać coś równie niewygodnego pod względem rasowym (w zabawny sposób!), jak Day i Gardner bawiący się lalkami Drake’a i Kendricka Lamara w maski na twarzach, aby nawzajem wyzywać się do wypowiedzenia słowa na „n”. To rzadki, ekscytujący moment w tym programie, w którym widzowie mogą nie do końca uwierzyć w to, co widzą.

Wyjątkowy szkic tego odcinka łączy w sobie dwie aktualne obsesje kulturowe: przerażająco seksualne lalki Sonny’ego Angela i napalony tenisowy film Zendayi, Pretendentzy. To szalone założenie, ożywione pomysłową inscenizacją i kokieteryjnym występem Bowena Yanga w roli lalki bez dna, która pełni także rolę „małego chłopaka” Dui. (Nie pytaj, po prostu patrz.)

Kameleona Chloe Fineman robi wrażenie na JoJo Siwie od co najmniej czterech lat, więc nowa osobowość Siwy jest doskonałą okazją do równoległej modernizacji Finemana. Chociaż ona i Colin Jost wymieniają uwagi na temat nowego wyglądu Siwy („jak gdyby Mad Max był na Broadwayu”), w tę kpinę wpleciono pewne uczucie. Zamiast po prostu naśmiewać się z Siwy osobiście, Fineman posyła go w ten sposób każdy 20-latek z nowym wyglądem zwykle zachowuje się tak, jakby wymyślił koncepcję nowego wynalazku.

I w końcu dochodzimy do najbardziej WTF-owego szkicu w ciągu nocy, z dużą ich ilością. Kenan Thompson gra żeberka w knajpie BBQ, który pod koniec swojej kariery zawodowej skierował się ku ginekologii. Kamienna mina, z jaką traktuje ciało kobiety w ciąży jak mostek – wewnątrz i na zewnątrz – podważa zdolność Ego Nwodima do odparcia ataku śmiechu. (Następnie Punkie Johnson wchodzi na scenę późno i od razu wybucha płaczem.) To obrzydliwe i niehigieniczne, ale dla tych, którzy pragną ostrej komedii, jest to dokładnie to, co zalecił lekarz.

• Odtąd trudno będzie nie wymawiać imienia Dua Lipy tak, jak robi to Yang w monologu. („Du-AHH.”)

• Dla tych, którzy lubili szkic znacznika producenta, oto pierwszy z poprzedniego sezonu, z Aną de Armas. Dla tych, którzy się cieszyli szkic jingle pitch, oto pierwszy z poprzedniego sezonu, z Jenną Ortegą. Dostrzeżenie różnic pomiędzy iteracjami któregokolwiek z nich może być trudne.

• Zadzwonienie do Rocky’ego jak najszybciej „jak najszybciej Rocky” jest miłym akcentem Dzień dobry, szkic Greenville.

• Wódka Penne Alla to naprawdę najmniej budzący zastrzeżenia makaron na świecie i tyle ten szkic aby uświadomić mi, że niekoniecznie jest to komplement.

• Desperacka koncentracja Marcello Hernandeza podczas naciskania przycisków w celu komunikacji jest szczytem jego występów Drugi pies Kristi Noem.

• Jerry Seinfeld może mieć rację, sugerując, że Ryan Gosling, jak sam Seinfeld, grozi mu nadmierne naciski; różnica między nimi polega jednak na tym, że strategia prasowa Goslinga nie polega na narzekaniu w tak irytujący sposób, który generuje wtórną falę zarobionych pieniędzy dla jego filmu Pop Tarts.

• Wolałbym nie oglądać filmu „Proszę nie niszczyć” niż przeciętnego filmu „Proszę nie niszczyć”, ale w tym odcinku naprawdę przydałby się film „Proszę nie niszczyć”.