Polacy nie przyjmą już księdza po kolędzie. To kompletnie sztuczna sytuacja
- Magda uważa, że zachowanie kapłana, który wszedł do jej domu po 20.00, było skandaliczne. Ksiądz oskarżył jej męża o kłamstwo
- Beata dobrze wspomina wizyty duszpasterskie księdza, który w dzieciństwie uczył ją religii
- Dziś nie przyjmuje już księdza po kolędzie. Mówi, że odkąd ma własne dzieci, jest w ogóle przeciwna takim spotkaniom, bo to niepotrzebny stres i „sztuczna sytuacja”
- W jednym z pomorskich blokowisk pewna wizyta księdza zakończyła się nawet skandalem, umiejętnie zatuszowanym przez parafię
- Asia opowiada, że ksiądz, który przyszedł do jej domu, uratował jej mężowi życie
- Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu
W drugiej połowie listopada parafie rzymskokatolickie w całej Polsce rozsyłają informacje o planowanej wizycie duszpasterskiej. Coraz częściej jednak proboszcz zmienia zasady organizacji tegorocznej „kolędy”. W wielu parafiach wierni, którzy życzą sobie przyjąć księdza w domu, muszą zgłosić to w kościelnej kancelarii.
„A to na mnie nie czekacie?”
— To świetnie rozwiązanie — mówi Magda, która mieszka na nowoczesnym osiedlu w Katowicach. — W zeszłym roku wizyta księdza w naszym domu zakończyła się bardzo niemiło. Czekaliśmy do 20.00, bo tak było napisane w ogłoszeniu, które tydzień wcześniej powieszono na bramie wejściowej do budynku. Nasz syn miał wtedy trzy lata, następnego dnia rano wszyscy szykowali się do pracy i przedszkola. O 20.15 rozebrałam syna i wsadziłam do wanny. Mąż w tym czasie zaczął przygotowywać dla nas kolację. Pięć minut później zadzwonił dzwonek do drzwi. Ksiądz, na oko 60-letni, wszedł niezaproszony do mieszkania i od razu zaczął komentować: „A to nie czekacie na mnie, nie chcecie mnie przyjąć? A co te zabawki nieposprzątane, a krzyż gdzie wisi?”.
— Mąż tłumaczył: żona kąpie synka, oboje pracujemy, mały rano idzie do przedszkola, czekaliśmy na księdza do 20.00, ale teraz już jest dla nas za późno. A ksiądz na to, że on sobie zapisze, jak został potraktowany i pewnie kłamiemy z tym dzieckiem. No to Paweł powiedział, że my już za wizytę w takim razie dziękujemy, że nerwy niepotrzebne i trudno, żebym teraz syna wyciągała z kąpieli, bo ksiądz nas oskarża o kłamstwo. Powiem szczerze, że jak słuchałam tej rozmowy przez drzwi łazienki, to się popłakałam… Nie ma mowy, żebym temu księdzu teraz otworzyła. Dla mnie to jest skandaliczne zachowanie.
„Miałam dobre wspomnienia”
Beata mieszka od urodzenia na warszawskim Ursynowie. — W mojej rodzinie księdza przyjmowało się zawsze — opowiada. — Kiedy byliśmy mali, dzień wizyty duszpasterskiej to było prawie święto w naszym domu. Musieliśmy być odświętnie ubrani i czekaliśmy do późna z zeszytami od religii, aż zabrzmi dzwonek do drzwi. Pamiętam, że raz wokół obrazka Jezusa narysowałam kwiatki. Mnie się te kwiatki wydawały piękne, a ksiądz wziął zeszyt do ręki i mówi: „Co to za bazgroły?”. Popłakałam się, a kapłan dalej swoje, że zeszyt brzydki, niestarannie prowadzony. Potem przychodził do nas po kolędzie ten sam ksiądz, który uczył mnie w szkole religii i bardzo lubiłam te wizyty. Było miło, ksiądz dopytywał moją mamę jak sobie radzi, czy nie potrzebuje pomocy, tłumaczył, że może zawsze przyjść do kancelarii, zwierzyć się z problemów, bo mama wychowywała mnie i dwójkę mojego rodzeństwa sama. Miałam dobre wspomnienia tych wizyt.
Dziś Beata nie przyjmuje już księdza po kolędzie. Mówi, że odkąd ma własne dzieci, jest w ogóle przeciwna takim spotkaniom, bo to niepotrzebny stres i „sztuczna sytuacja”.
— Moje córki nie chodzą na religię w szkole, bo tego przedmiotu uczy siostra, której wszystkie dzieci się boją. Nie uczestniczymy też w niedzielnych mszach. Ostatni raz, kiedy w moim domu był kapłan, zostałam przez niego skarcona w obecności 3-letniej córki, że nie mam w domu święconej wody, a księdza „nawet herbatą nie poczęstowałam”. Potem niestety zeszło na tematy polityczne i wizyta się szybko skończyła.
„Modlić to wy się nie umiecie”
— Mieszkam w Sosnowcu — mówi Kornelia. — W naszej parafii na kolędy chodzi proboszcz, który już miesiąc wcześniej z ambony grzmi o tym, żeby się parafianie na tę wizytę przygotowali. Podpowiadał nawet kilka razy, że „dać 50 zł w kopercie to wstyd”. Ludzie się zbuntowali, przestali go przyjmować. Ostatni raz, kiedy przyszedł do nas do domu, nie przygotowałam żadnej koperty, więc staliśmy przez chwilę w niezręcznej ciszy. Ostatecznie okazało się, że jego zdaniem ani modlitwy nie potrafimy z mężem odmówić bez błędu, ani nie jesteśmy dobrymi chrześcijanami, bo nie powiesiliśmy świętych obrazków w mieszkaniu, ani nie „zadbaliśmy, żeby ksiądz miał co zjeść”. Wychodząc, rzucił: „Modlić to wy się nie umiecie”. No i w następnym roku już księdza u nas już nie było.
W jednym z pomorskich blokowisk pewna wizyta księdza zakończyła się nawet skandalem umiejętnie zatuszowanym przez parafię.
— Cztery lata temu czekaliśmy na księdza kilka godzin — opowiada Ewa. — Zaczął wizyty od najwyższego, ósmego piętra i zjeżdżał windą w dół, odwiedzając kolejne mieszkania. Około 19.00 spotkałam pod blokiem sąsiadkę z psem. Szepnęła mi, że ksiądz Marek „dziabnięty” był już na piątym piętrze. Myślałam, że jej się coś wydawało, ale kiedy ok. 21.00 otworzyłam mu drzwi do naszego mieszkania na parterze, ksiądz ledwo trzymał się na nogach i szczekał… Proboszcz wysłał księdza na urlop, a na niedzielnej mszy mówił, że nawet najlepszemu kapłanowi może się noga powinąć.
Asia, która określa się jako „osoba wierząca, ale niepraktykująca” mówi, że ma w swojej warszawskiej parafii księży mądrych i z empatią, dlatego co roku chętnie przyjmuje ich w domu na wspólną modlitwę, rozmowę i herbatę.
— Pięć lat temu podczas wizyty duszpasterskiej mój mąż nagle źle się poczuł i upadł na podłogę — opowiada 60-latka. — Ksiądz wezwał pogotowie, został z nami do przybycia karetki i wyjścia lekarza. Wziął ode mnie numer telefonu i dzwonił potem dwa razy, dopytując, jak czuje się mój mąż. Myślę, że tamtego dnia uratował Maćkowi życie. Z opowieści znajomych wiem, że jeśli chodzi o spotkania z księżmi, to przeważają jednak doświadczenia negatywne.
Znajoma Asi, pani Katarzyna, ma dziecko dotknięte autyzmem. Jest wierząca i chętnie zgadzała się na wizyty duszpasterskie, ale do czasu.
— Kiedyś przyjęła księdza po kolędzie. Kompletnie nie wiedział, jak zareagować, kiedy jej syn podczas odmawiania modlitwy położył się na podłodze i zaczął wydawać głośne dźwięki. Kapłan kazał Kasi „zrobić coś z tym dzieckiem, bo on nie może się skupić na modlitwie”.
— Rok temu ksiądz przyszedł do mnie bez zapowiedzi, więc poprosiłam go o jakiś dowód, że jest rzeczywiście księdzem — opowiada z kolei pani Anna, która mieszka pod Warszawą. — Mamy olbrzymią parafię, księża zmieniają się w niej jak w kalejdoskopie, trudno nadążyć za tym, kto tam obecnie pracuje. Byłam w domu sama i bałam się wpuścić obcego mężczyznę do mieszkania. Jak poprosiłam, żeby pokazał jakąś legitymację, to krzyknął do mnie: „trochę szacunku, kobieto”. No i więcej się nie widzieliśmy.
