Są zacięte mecze, są bardzo zacięte mecze, a potem następuje finał Pucharu Świata ODI 2019. Starcie na szczycie pomiędzy Anglią a Nową Zelandią w Lord’s przeszło do historii jako być może największy mecz ODI wszechczasów. Eee… I ten najbardziej kontrowersyjny. Do tego stopnia, że ​​nawet pięć lat później dyskusje wciąż trwają i napływają nowe informacje. Sędziowie terenowi finału – Kumar Dharmasena i Marais Erasmus – powiedzieli, że w ostatniej partii finału popełnili „ogromny błąd”, który ostatecznie zadecydował o zwycięstwie.

W dużej mierze był to po prostu bardzo dobry mecz krykieta, pozbawiony jakichkolwiek kontrowersji. Nowa Zelandia uderzyła pierwsza i zdobyła 241/8 punktów. Mecz był pełen wahań i ostatecznie doprowadził do tego, że Anglia potrzebowała 15 przewagi w ostatniej partii. Sześć runów padło po pierwszych trzech piłkach ostatniej partii Trenta Boulta. Przy 9 potrzebnych 3 piłkach Anglia desperacko potrzebowała granicy. Boult rzucił niskim, pełnym podrzutem do Bena Stokesa, a ten odbił się, ale nie trafił na przewagę. Piłka trafiła do Martina Guptilla z głębokiej środkowej furtki, który odebrał ją i rzucił w stronę uderzającej końcówki.

Stokes wrócił po raz drugi, aby utrzymać uderzenie. To było ciasne. Zanurkował, aby dotrzeć do załamania, a rzut Guptilla trafił w jego kij i pobiegł do granicy. Anglia miała cztery najszczęśliwsze runy. Ponieważ jednak zdobyli także dwa gole, zaowocowało to sześcioma rundami. To właśnie tam został popełniony błąd.

Erasmus powiedział, że nie powinno być sześciu biegów, ale pięć. „Następnego ranka w drodze na śniadanie otworzyłem drzwi do swojego pokoju hotelowego, a Kumar w tym samym momencie otworzył drzwi i zapytał: «Widzisz, że popełniliśmy ogromny błąd?»” Erasmus powiedział The Telegraph.

„Wtedy się o tym dowiedziałem. Ale w tym momencie na boisku po prostu powiedzieliśmy „szóstka”, wiesz, komunikowaliśmy się ze sobą: „sześć, sześć, jest szósta”, nie zdając sobie sprawy, że nie doszli do celu, nie zostało odebrane. Otóż ​​to.”

Artykuł 19.8 zbioru przepisów MCC stanowi: „Jeżeli granica jest wynikiem obalenia lub umyślnego działania obrońcy, za zdobyte runy zaliczają się runy za kary przyznane którejkolwiek ze stron oraz dodatek za granicę i obiegi ukończone przez odbijający, łącznie z trwającym biegiem, jeśli przeszli już w momencie rzutu lub akcji.”

Ponieważ Stokes i Rashid nie dośrodkowali, gdy Guptill wypuścił piłkę z jego ręki, wykonali tylko jeden bieg, a nie dwa. Anglia powinna była zdobyć pięć runów, a nie sześć.

Gdyby padła właściwa decyzja, mecz nie zakończyłby się nawet Super Over, a Nowa Zelandia zdobyłaby Puchar Świata w regulaminowych 50 overach.