Nowe dowody przemawiają za zastosowaniem kombinacji trzech leków – karfilzomibu, lenolidomidu i deksametazonu (KRd) w leczeniu podtrzymującym po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych u pacjentów ze świeżo zdiagnozowanym szpiczakiem mnogim. Terapia podtrzymująca z wykorzystaniem tych trzech leków może poprawić przeżycie wolne od progresji choroby w porównaniu z leczeniem lenalidomidem w monoterapii.

Po prawie 34 miesiącach trwania badania mediana czasu przeżycia wolnego od progresji choroby w grupie KRd wyniosła 59,1 miesiąca w porównaniu z 41,6 miesiąca w grupie leczonej lenalidomidem. To 49% zmniejszenie ryzyka progresji lub śmierci. Zmniejszenie to wystąpiło pomimo krótszego czasu trwania (8 cykli) leczenia u 44% pacjentów w grupie KRd.

Naukowcy z University of Chicago Medicine Comprehensive Cancer Center i współpracownicy z Polskiego Konsorcjum ds. Szpiczaka podają wyniki trwającego w tym miesiącu badania ATLAS w Lancet Onkologia. Badaniami kierował dr n. med. Dominik Dytfeld.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki dotyczące skuteczności i toksyczności były korzystne, co sprawiło, że KRd jest nieodpartym argumentem do rozważenia w leczeniu po przeszczepie po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych, powiedział dr n. med. Andrzej Jakubowiak, dyrektor programu szpiczaka na Uniwersytecie w Chicago i główny badacz badania ATLAS.

Szpiczak mnogi jest wywoływany przez nieuczciwe komórki plazmatyczne wytwarzające immunoglobulinę monoklonalną. Komórki te namnażają się w szpiku kostnym i mogą powodować zmiany osteolityczne, osteopenię i złamania. Na podstawie fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) i innych testów podzielono pacjentów na kategorie od standardowego do wysokiego ryzyka.

Schematy leczenia są oparte na stadium choroby. Ci, których stan jest najpoważniejszy, są kandydatami do autologicznego przeszczepu komórek krwiotwórczych. Przed przeszczepem przechodzą „terapię indukcyjną”, której celem jest zmniejszenie liczby zbuntowanych komórek plazmatycznych przed zabiegiem. Kolejnym krokiem po przeszczepie jest terapia podtrzymująca.

Ale „Wiele preferowanych opcji leczenia nie zostało bezpośrednio porównanych ze sobą w randomizowanym badaniu w tych populacjach pacjentów. W związku z tym nie ma standardu opieki, a różni eksperci stosują różne schematy”, zauważa UpToDate w swoim najnowszym poście na temat leczenia szpiczaka mnogiego.

W rezultacie różne schematy i sposoby ich stosowania są obecnie oceniane w wielu trwających randomizowanych badaniach, w tym ATLAS — badaniu klinicznym fazy 3 prowadzonym w 12 ośrodkach akademickich i klinicznych w Stanach Zjednoczonych i Polsce.

W okresie od czerwca 2016 r. do października 2020 r. do badania włączono 180 pacjentów, którzy zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej KRd lub sam lenalidomid. Kryteria kwalifikacji obejmowały zakończenie przeszczepu bez progresji w ciągu dwunastu miesięcy od rozpoczęcia terapii przedtransplantacyjnej.

Ramię KRd otrzymało 8 lub 36 cykli leczenia KRd w oparciu o status minimalnej choroby resztkowej i inne ryzyko progresji. Pacjenci z chorobą o standardowym ryzyku, u których uzyskano ujemny wynik MRD na koniec 6 cykli leczenia podtrzymującego KRd, otrzymali łącznie 8 cykli leczenia podtrzymującego KRd, a następnie leczenie podtrzymujące lenalidomidem. Pozostali pacjenci kontynuowali KRd przez 36 cykli, a następnie leczenie podtrzymujące lenalidomidem.

Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas przeżycia wolny od progresji choroby, a drugorzędowymi punktami końcowymi były wskaźniki ujemnych wyników MRD, bezpieczeństwo i tolerancja.

Śledczy zauważają, że te tymczasowe wyniki są zgodne z wynikami badania fazy 2 FORTE, opublikowanego w 2007 r Nazwa naukowego czasopisma medycznego w 2021 r. W badaniu tym odnotowano poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby w fazie podtrzymującej badania po dodaniu karfilzomibu do lenalidomidu w porównaniu z samym lenalidomidem.