Ashwini Ponnappa, indyjski deblista badmintona, ostro skrytykował legendarnego Prakasha Padukone za jego surowe komentarze na temat niezdobycia przez indyjskiego badmintonistę Lakshyę Sena medalu na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 2024 r. Lakshya, który został pierwszym indyjskim badmintonistą, który dotarł do półfinału w badmintonie na Igrzyskach, przegrał z broniącym tytułu Duńczykiem Viktorem Axelsenem w dwóch gemach, mimo że w pewnym momencie wyprzedzał go o wiele razy.

Nawet w meczu o brązowy medal przeciwko Malezyjczykowi Lee Zii Jia, Lakshya ponownie zmarnował znaczną przewagę w drugiej grze, nie kończąc meczu. Jia wygrał decydujący mecz, zdobywając brązowy medal w singlu mężczyzn 13-21, 21-16, 21-11, podczas gdy Lakshya, 22-letni Hindus, pozostał z lizaniem ran.

Rozczarowany porażką, jego mentor Padukone powiedział, że najwyższy czas, aby zawodnicy nauczyli się wytrzymywać presję, brać odpowiedzialność i osiągać wyniki po otrzymaniu znacznego wsparcia od rządu. Komentarze Padukone nie zostały dobrze przyjęte przez Ponappę, która zdecydowała się wycofać z igrzysk olimpijskich po tym, jak nie udało jej się wygrać ani jednego meczu z partnerką Tanishą Crasto w kobiecym deblu w Paryżu.

„Rozczarowujące jest to widzieć. Jeśli gracz wygrywa, wszyscy wskakują na bandwagon, aby przypisać sobie zasługi, a jeśli przegrywają, to jest to wina tylko gracza?!” Ponnappa napisał w relacji na Instagramie.

„Dlaczego trenerzy nie są pociągani do odpowiedzialności za brak przygotowania i przygotowania zawodników? To oni jako pierwsi biorą na siebie zasługi za zwycięstwa; dlaczego nie biorą na siebie odpowiedzialności również za porażki swoich zawodników?

„Pod koniec dnia, wygrana wymaga wysiłku zespołowego, a przegrana jest również odpowiedzialnością zespołu. Nie możesz nagle zepchnąć gracza pod autobus i zrzucić całej winy na gracza”.

Wiele oczekiwano od indyjskiej drużyny badmintona. Po raz pierwszy w czterech edycjach czteroletniego wydarzenia, Hindusi wrócili z pustymi rękami w badmintonie. W 2012 roku Sania Mirza zdobyła brąz w singlu kobiet, a w Rio (2016) i Tokio (2021) PV Sindhu zdobyła odpowiednio srebro i brąz. Tym razem jednak wahadłowce nie zdołały powiększyć dorobku medalowego Indii.

Najwyżej rozstawieni zawodnicy w grze podwójnej mężczyzn Satwiksairaj Rakireddy i Chirag Shetty niespodziewanie odpadli z ćwierćfinałów, natomiast PV Sindhu i HS Prannoy nie zdołali przejść do 1/8 finału w grze pojedynczej kobiet i mężczyzn.

W surowym przesłaniu do Sena i innych indyjskich olimpijczyków Padukone powiedział: „Nie możemy zadowolić się posiadaniem tylko jednego zawodnika. Musimy skupić się na kolejnej linii, może nawet trzeciej linii”. I trochę wysiłku ze strony zawodników. Trochę więcej odpowiedzialności, trochę więcej rozliczalności. Nie tylko proście o to, o co prosicie. Kiedy już to dostaniecie, musicie być również odpowiedzialni. Myślę, że zawodnicy muszą nauczyć się brać odpowiedzialność”.

Mistrzyni gry podwójnej kobiet, Jwala Gutta, która zdobyła brązowy medal mistrzostw świata z Ponnappą, poparła stanowisko Padukone.

„Tak, gracze mogą również brać odpowiedzialność… dlaczego nie?” – podzieliła się w poście na Instagramie.

„Gracze, gdy wygrywają, otrzymują wszystkie bogactwa… czy dzielą się nimi ze swoim trenerem lub personelem? Jeśli trener mówi, że gracze muszą również wziąć odpowiedzialność po osiągnięciu pewnego etapu w turnieju, gracz również powinien ponieść odpowiedzialność”.

Para gwiazd badmintona, Parupalli Kashyap i Saina Nehwal, uważa, że ​​choć krytyka jest ważna, nie można kwestionować zaangażowania sportowców.

„Będzie wiele trudnych pytań zadawanych naszemu indyjskiemu kontyngentowi olimpijskiemu, i słusznie, gdy igrzyska zakończą się za kilka dni. Po raz kolejny pochlebiliśmy, by oszukać. Po raz kolejny zawiedliśmy, gdy było to najbardziej potrzebne” – Saina i Kashyap podzielili się w poście na Instagramie.

Duet przyznał, że w tej chwili „nie można zbyt wielu oskarżeń” skierować przeciwko krajowym federacjom sportowym.

„…szczególnie jeśli spojrzymy na popularne sporty, takie jak strzelectwo, badminton i boks” – powiedzieli. „I chociaż mamy prawo pytać i krytykować, to jedną rzeczą, której nie możemy i nie powinniśmy robić, jest kwestionowanie zaangażowania wszystkich 117 sportowców reprezentujących nasz kraj. Wszyscy oni przelali krew, pot i łzy, aby dostać się na igrzyska olimpijskie”.