Patrząc z zewnątrz, Naomi Grevemberg spełniła swój amerykański sen. Po dorastaniu w Trynidadzie, później przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, aby zdobyć tytuł licencjata w naukach przybrzeżnych, ostatecznie dostając pracę jako naukowiec zajmujący się środowiskiem. Chociaż miała udaną karierę, Grevemberg mówi, że nie była zadowolona z długich dojazdów do pracy i ciągłych wymagań codziennej harówki. W weekendy ona i jej mąż znajdowali ucieczkę od przyziemności wyścigu szczurów, biwakując i wędrując w pobliżu ich rodzinnego miasta w Nowym Orleanie. W 2016 roku para zdecydowała się na zmianę tempa w pełnym wymiarze godzin, kupując VW Vanagon z 1985 roku i dokumentując swoje podróże na Instagramie pod rączką @irietoauroa – nawiązanie do nazwy ich furgonetki i ich misji do Aurory na Alasce .

Oprócz dokumentowania swoich podróży w mediach społecznościowych, Grevemberg dzieli się realiami bycia Czarnym nomadą w swojej nowej książce pt. Życie w Vanlife, pojawi się na półkach z książkami 4 lipca. Udziela w niej praktycznych porad dotyczących zarabiania, przyjęcia minimalizmu oraz radzenia sobie w relacjach i intymności podczas życia w furgonetce. Poniżej spotkałem się z Grevemberg, aby porozmawiać o wszystkich rzeczach związanych z mieszkaniem vana, w tym o najważniejszej lekcji, której nauczyła się, przyjmując ten trudny styl życia, o tym, jak robi takie rzeczy, jak robienie sobie paznokci i do jakiego stanu doprowadził ją samochód, co ją zaskoczyło najbardziej.

ESSENCE: Napisałeś, że ponieważ dorastałeś w odległej wiosce na Trynidadzie, twoja rodzina wahała się co do twojego koczowniczego trybu życia. Co oni teraz myślą?

Naomi Grevemberg: Moja mama przyjechała z wizytą w 2019 roku i zabrałem ją na wycieczkę do Parku Narodowego Arkansas w furgonetce. W drodze powrotnej spojrzała na mnie i powiedziała: „Wiesz, teraz naprawdę to rozumiem. Możesz po prostu iść dalej i nigdy nie oglądać się za siebie.” Ale jedną z rzeczy, które mi powiedziała, było: „Cóż, w pewnym sensie dorastałem w ten sposób. Nie bardzo mam ochotę do tego wracać.” I to naprawdę uderzyło mnie w inny sposób. Mam wielu przyjaciół BIPOC w trasie, których rodzice również mówią im to samo.

Czy kiedykolwiek tęsknisz za pewnym jedzeniem lub wygodą, gdy jesteś w drodze?

Absolutnie. Mój stosunek do rzeczy materialnych bardzo się zmienił, odkąd mieszkam w trasie. Ale kiedy czegoś pragnę, to to dostaję. Jeśli chcę zjeść nigeryjskie jedzenie, szukam restauracji gdzieś w mieście. Dla mnie proste życie to rzeczy, które przynoszą mi radość i rzeczy, które cenię. Więc tak naprawdę nie pozbawiam się siebie. Czasem robię sobie paznokcie. Robię sobie włosy. Kiedy jestem obolały i zmęczony drogą i nie mogę się skupić ani funkcjonować, muszę robić przerwy, nawet jeśli jest to jedna noc w pokoju hotelowym z łóżkiem typu king-size i wanną.

Jaki stan najbardziej Cię zaskoczył podczas podróży po Stanach Zjednoczonych?

Idaho zaskoczyło mnie swoim krajobrazem. Zawsze myślałem, że Idaho to tylko ziemniaki, ale są tam góry, gorące źródła, rzeki i kręte rzeki. To po prostu wspaniały stan, który jest naprawdę niedostatecznie reprezentowany i niedoceniany.

Czy masz jakieś wskazówki dla osób, które mogą mieć ograniczony budżet lub nie być w stanie podróżować w pełnym wymiarze godzin?

Możesz po prostu zacząć z tym, co masz. Kiedy po raz pierwszy wyruszyłem w drogę, jeździłem kompaktowym samochodem i jeździłem na weekendowe wycieczki na tereny publiczne, w Luizjanie. Zapakowałbym wszystko, co miałem w kuchni, tani namiot Walmart Ozark Trails i dmuchany materac. W weekendy jeździłem na kempingi i w ten sposób mogłem powoli na nowo połączyć się z moim związkiem z przyrodą.

Co byś powiedział, co było twoją największą życiową lekcją do tej pory w trasie?

Jedną z największych rzeczy, z których zdałem sobie sprawę, kiedy zaczynałem w trasie, było to, że świat bardzo się spieszy. Bycie w trasie zmusiło mnie do zwolnienia. Musiałem odpuścić i płynąć z prądem. Udało mi się przekierować moją energię, aby dowiedzieć się, czego potrzebuję, aby dobrze prosperować w tym świecie. I duża część tego miała związek z uświadomieniem sobie, że wcześniej całe moje życie było zawsze w pośpiechu.

Po uznaniu braku różnorodności w społeczności Vanlife założyłeś Zróżnicuj Vanlife aby pomóc innym dokonać zmiany. Jak jeszcze masz nadzieję zainspirować następne pokolenie Czarnych nomadów?

Mam nadzieję, że zainspiruję ludzi do podążania za marzeniami i myślenia nieszablonowego. Uczymy się żyć w ramach tych z góry przyjętych wyobrażeń o tym, kim powinniśmy być jako Czarni ludzie i jako Czarne kobiety, i mam nadzieję, że zainspiruję ludzi do przełamania tych barier i uświadomienia sobie, że możemy być kimkolwiek chcemy i że nie nie musimy żyć czyjąś konstrukcją naszego istnienia.

Co było najtrudniejszą i najbardziej satysfakcjonującą częścią pisania tej książki?

Najtrudniejsze było dla mnie pogodzenie podróżowania w czasie pandemii z pisaniem tej książki. Tereny publiczne zostały zamknięte, a ja próbowałem wymyślić, jak dbać o siebie, a także skupić się na swoim zdrowiu psychicznym, aby mieć kreatywny przepływ do tej książki. Najbardziej satysfakcjonującą częścią jest możliwość umieszczenia moich słów tutaj i dla innych czarnych kobiet i kobiet kolorowych na drodze, aby je przeczytały.

Jaką wiadomość chcesz zostawić czytelnikom?

Chcę, żeby ludzie wiedzieli, że mogą wybrać życie, jakiego chcą. Chcę, aby ludzie zdali sobie sprawę, że moc już jest w nich, a radość i szczęście są dla nich dostępne w każdym momencie ich życia.