A
aktorów a aktorkom nie płaci się za troskliwość, więc może nie powinniśmy przywiązywać zbyt dużej wagi do gwiazd najnowszych Planeta małp film mówiący, że wolą małpy od ludzi.

Ale ich komentarze są wymowne, o ile odzwierciedlają modny światopogląd, który jest antyludzki, a na dodatek najwyraźniej całkowicie nie ma wiedzy na temat małp.

Zapytani we wspólnym wywiadzie promującym film, czy należą do „małpy zespołowej”, czy „człowieka zespołowego”, Owen Teague i Freya Allan z przekonaniem odpowiedzieli: „Małpa zespołowa”, powołując się na to, co ludzie zrobili planecie.

„Bardzo nie lubię ludzi” – wyjaśnił Allan. „Są chwile, kiedy widzisz, jak ludzie spotykają się razem i myślisz: «Och, czy to nie cudowne?». a potem są chwile, kiedy mówisz: „Absolutnie nas nienawidzę”.

Nie jest niczym nowym pogląd, że istoty ludzkie są zdolne do wielkich osiągnięć i wielkich zbrodni. Mimo to można by pomyśleć, że nasi twórcy bardziej doceniliby gatunek, który jest skłonny wydać fortunę, aby obejrzeć kolejną część serialu Planeta franczyzy, dzięki czemu ludzie odgrywający różne role są bogaci, sławni i wygodni.

Z pewnością jest to lepsze od wylegiwania się na trawie i cieszenia się współżyciem seksualnym na świeżym powietrzu z ogromną liczbą partnerów, choć myślę, że gusta są różne.

Nie chcę tu dyskredytować małp, które są zwierzętami i nie mogą powstrzymać się od zachowywania się w ten sposób. Są to fascynujące i cudowne stworzenia, ale wydaje się, że Teague i Allan mają przestarzałą wiedzę na temat ich dynamiki społecznej, która była szeroko rozpowszechniona przed poważnymi badaniami nad naczelnymi, które rozpoczęły się w latach sześćdziesiątych XX wieku.

Nieżyjący już wielki prymatolog Frans de Waal, którego 1982 Polityka szympansów był tak przełomowy, z pewnością nieźle by się uśmiał, oglądając dwóch wielbicieli Team Ape.

Dziesiątki lat temu zaczęliśmy się uczyć, że szympansy nie są miłującymi pokój wegetarianami, jak wyobrażaliśmy sobie. Zamiast tego mają niezwykle złożoną dynamikę społeczną, która obejmuje intensywną rywalizację o dominację. Potrafią też być zdumiewająco brutalni, wojowniczy i ekspansjonistyczni.

Ekspert Nicholas Newton-Fisher napisał o tym, jak obserwowanie szympansów w pokojowych interakcjach między sobą może wywołać wrażenie, że „te zwierzęta reprezentują jakiś utracony Eden, wybawienie od ludzkiej kondycji”.

„Patrząc, jak dorosły samiec bawi się, mocuje i goni nieletniego lub nastolatka” – kontynuuje – „trudno sobie wyobrazić bezduszną brutalność, z jaką ten sam samiec może wyrwać niemowlę z piersi matki i rozerwać mu brzuch kłami i zacznij żerować na jelitach niemowlęcia, póki ono żyje.”

I pomyśleć, że nikt nie aresztuje, nie oskarży, nie uwięzi – ani nawet nie wyśle ​​do poradni w sprawie zwolnienia przedprocesowego – takiego małpiego złoczyńcy.

Podsumowując szeroko zakrojone badania dotyczące przemocy wśród szympansów atlantyckiMax Fisher napisał: „Charakter wojny szympansów, podczas której plemiona patrolują własne terytorium i brutalnie aneksują terytoria innych plemion w poszukiwaniu ziemi i zasobów, jest zdumiewająco podobny do działań wojennych, które konsekwentnie toczyły się w całej historii ludzkości”.

Nie ma wątpliwości, że gdyby szympansy miały dywizje pancerne, zdecydowanie rzuciłyby się do ataku, a gdyby miały bomby atomowe, w razie potrzeby zrzuciłyby je bez wahania.

Oczywiście, że nie. Szympansy są sprytne, ale oczywiście nie wymyślają rzeczy w taki sam sposób jak my. I tu dochodzimy do sedna antyludzkiego argumentu, że Teague i Allan małpują. Stworzyliśmy technologię, która zmanipulowała nasze środowisko i zmieniła świat, zwłaszcza wszystko, co wiąże się z rewolucją przemysłową i jej następstwami. Owszem, były pewne wady, jak prawie wszystko, ale rewolucja technologiczna uczyniła nas bogatszymi, zdrowszymi i dłużej żyjącymi.

Prawda jest taka, że ​​Teague i Allan tak samo nie chcieliby przeżyć ani jednego dnia w epoce przedrewolucji przemysłowej lat pięćdziesiątych XVI wieku, jak nie chcieliby spędzić 15 minut samotnie w wybiegu dla szympansów.

Tak naprawdę nie wiedzą, w jakim zespole są, a przynajmniej nie chcą się do tego przyznać przed sobą i innymi, co czyni ich zbyt typowymi zachodnimi homo sapiens XXI wieku.