Profilowanie mikrosatelitarne żywicieli na podstawie DNA wyekstrahowanego z pasożytów na przykładzie szopów praczy (Procyon lotor) i ich glisty Baylisascaris procyonis | Pasożyty i wektory
Taraschewski H. Żywiciele i pasożyty jako obcy. J. Helminthol. 2006;80:99–128.
Kelehear C, Brown GP, Shine R. Inwazyjne pasożyty u wielu inwazyjnych żywicieli: przybycie nowego żywiciela ożywia zatrzymaną wcześniejszą inwazję pasożytów. Ojkos. 2013;122:1317–24.
Daszak P, Cunningham AA, Hyatt AD. Pojawiające się choroby zakaźne dzikich zwierząt — zagrożenia dla różnorodności biologicznej i zdrowia ludzi. Nauka. 2000;287:443–9.
Plantard O, Picard D, Valette S, Scurrah M, Grenier E, Mugniéry D. Pochodzenie i różnorodność genetyczna zachodnioeuropejskich populacji mątwika ziemniaczanego (Globodera pallida) wywnioskowane z sekwencji mitochondrialnych i loci mikrosatelitarnych. Mol Ecol. 2008;17:2208–18.
Gilabert A, Wasmuth JD. Rozwikłanie historii naturalnej nicieni pasożytniczych za pomocą genetyki populacji. Trendy Parazytol. 2013;29:438–48.
Cheng XY, Cheng FX, Xu RM, Xie BY. Zmienność genetyczna w procesie inwazyjnym Bursaphelenchus xylophilus (Aphelenchida: Aphelenchoididae) i możliwe drogi rozprzestrzeniania się w Chinach. Dziedziczność. 2008;100:356–65.
Lockwood JL, Hoopes MF, Marchetti MP. Ekologia inwazji. Oxford: Blackwell Science; 2007.
Google Scholar
Estoup A, Guillemaud T. Rekonstrukcja tras inwazji przy użyciu danych genetycznych: dlaczego, jak i co z tego? Mol Ecol. 2010;19:4113–30.
Kolbe JJ, Glor RE, Schettino LR, Lara AC, Larson A, Losos JB. Zmienność genetyczna wzrasta podczas biologicznej inwazji kubańskiej jaszczurki. Natura. 2004;431:177–81.
Zepeda-Paulo FA, Simon JC, Ramirez CC, Fuentes-Contreras E, Margaritopoulos JT, Wilson ACC i in. Droga inwazji szkodników owadzich: mszycy tytoniowej w Nowym Świecie. Mol Ecol. 2010;19:4738–52.
Gaither MR, Aeby G, Vignon M, Meguro Y, Rigby M, Runyon C i in. Inwazyjne ryby i opóźnione w czasie rozprzestrzenianie się ich pasożytów na archipelagu hawajskim. PLUS JEDEN. 2013;8:e56940.
Brazier T, Cherif E, Martin JF, Gilles A, Blanchet S, Zhao Y i in. Wpływ historii genetycznej rodzimych populacji na rekonstrukcję dróg inwazji: przypadek wysoce inwazyjnego gatunku wodnego. Inwazje Biol. 2022;24:2399–420.
Prgnolle F, Théron A, Pointier JP, Jabbour-Zahab R, Jarne P, Durand P i in. Rozproszenie w robaku pasożytniczym i jego dwóch żywicielach: konsekwencje dla lokalnej adaptacji. Ewolucja. 2005;59:296–303.
Mazé-Guilmo E, Blanchet S, McCoy KD, Loot G. Rozproszenie żywiciela jako czynnik napędzający strukturę genetyczną pasożyta: utracony paradygmat? Ecol Lett. 2016;19:336–47.
Cole R, Viney M. Genetyka populacji nicieni pasożytniczych u dzikich zwierząt. Wektory Parasi. 2018;11:590.
Criscione CD, Cooper B, Blouin MS. Genotypy pasożytów identyfikują źródłowe populacje ryb wędrownych dokładniej niż genotypy ryb. Ekologia. 2006;87:823–8.
Umhang G, Duchamp C, Boucher JM, Ruette S, Boué F, Richomme C. Detection of DNA from zoonotic raccoon glisty Baylisascaris procyonis we francuskim wilku. Parazytol Int. 2020;78:102155.
Evans LM, Dawson DA, Wall R, Burke T, Stevens J. Izolacja Psoropy markery mikrosatelitarne roztocza parcha (Acari: Psoroptidae). Notatki Mol Ecol. 2003;3:420–4.
Osten-Sacken N, Heddergott M, Schleimer A, Anheyer-Behmenburg HE, Runge M, Horsburgh GJ i in. Podobne, ale różne: wspólna analiza różnorodności genetycznej i struktury inwazyjnego pasożyta nicienia i jego inwazyjnego żywiciela ssaka. Int J Parazytol. 2018;48:233–43.
Kazacos KR. Baylisascaris procyonis i gatunki pokrewne. W: Samuels WM, Pybus MJ, Kocans AA, wyd. Choroby pasożytnicze dzikich ssaków. wyd. 2 Ames (IA): Iowa State University Press; 2001. s. 301–41.
Page K, Beasley JC, Olson ZH, Smyser TJ, Downey M, Kellner KF i in. Redukcja Baylisascaris procyonis larwy glisty w latrynach szopów. Emergowa choroba zakaźna. 2011;17:90–3.
Beltrán-Beck B, García FJ, Gortázar C. Szopy pracze w Europie: zagrożenia chorobami spowodowane zadomowieniem się gatunku inwazyjnego. Eur J Wildl Res. 2012;58:5–15.
Fischer ML, Sullivan MJP, Greiser G, Guerrero-Casado J, Heddergott M, Hohmann U, et al. Ocena i przewidywanie rozprzestrzeniania się nierodzimych szopów w Niemczech przy użyciu danych dotyczących worków myśliwskich i modeli ważonych rozproszenia. Inwazje Biol. 2016;18:57–71.
Hohmann U, Bartussek I. Der Waschbär. wyd. 3. Reutlingen: Verlag Oertel & Spörer; 2018.
Google Scholar
Louvrier JLP, Planillo A, Stillfried M, Hagen R, Börner K, Kimmig S i in. Czasoprzestrzenne interakcje nowej społeczności mesocarnivore w środowisku miejskim przed i podczas blokady SARS-CoV-2. J Anim Ecol. 2022;91:367–80.
Anonimowy. Sprawozdanie ze wspólnych konsultacji WHO/FAO/OIE w sprawie pojawiających się chorób odzwierzęcych. Genewa: Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE); 2004.
Brundu G, Costello KE, Maggs G, Montagnani C, Nunes AL, Pergl J i in. Wprowadzenie do inwazyjnych gatunków obcych stanowiących przedmiot zainteresowania Unii. Luksemburg: Urząd Publikacji Unii Europejskiej; 2022.
Google Scholar
Unia Europejska. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1143/2014 z dnia 22 października 2014 r. w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych oraz zarządzania nim. 2014. Dostęp 13 stycznia 2023 r.
Heddergott M, Steinbach P, Schwarz S, Anheyer-Behmenburg HE, Sutor A, Schliephake A, et al. Rozmieszczenie geograficzne glisty szopa pracza, Baylisascaris procyonis Niemcy i Luksemburg. Emergowa choroba zakaźna. 2020;26:821–3.
Duscher GG, Frantz AC, Kuebber-Heiss A, Fuehrer HP, Heddergott M. Potencjalne zagrożenie odzwierzęce: pierwsze wykrycie Baylisascaris procyonis u dzikiego szopa pracza z Austrii. Transbound Emerg Dis. 2020;68:3034–7.
Maas M, Tatem-Dokter R, Rijks JM, Dam-Deisz C, Franssen F, van Bolhuis H, et al. Genetyka populacji, ścieżki inwazji i zagrożenia dla zdrowia publicznego szopa pracza i jego glisty Baylisascaris procyonis w północno-zachodniej Europie. Transbound Emerg Dis. 2022;69:2191–200.
Lombardo A, Brocherel G, Donnini C, Fichi G, Mariacher A, Diaconu EL i in. Pierwsze doniesienie o nicieniach odzwierzęcych Baylisascaris procyonis u nierodzimych szopów (Procyon Lotor) z Włoch. Wektory pasożytów. 2022;15:24.
Miller SA, Dykes DD, Polesky HF. Prosta procedura wysalania do ekstrakcji DNA z ludzkich komórek jądrzastych. Kwasy nukleinowe Res. 1988;16:1215.
Cullingham CI, Kyle CJ, Biały BN. Izolacja, charakterystyka i multipleksowe genotypowanie tetranukleotydowych loci mikrosatelitarnych szopa pracza. Notatki Mol Ecol. 2006;6:1030–2.
Fike JA, Drauch AM, Beasley JC, Dharmarajan G, Rhodes OE. Rozwój 14-multipleksowanych loci mikrosatelitarnych dla szopów Procyon Lotor. Notatki Mol Ecol. 2007;7:525–7.
Siripunkaw C, Kongrit C, Faries KM, Monello RJ, Gompper ME, Eggert LS. Izolacja i charakterystyka polimorficznych loci mikrosatelitarnych u szopa pracza (Procyon Lotor). Resour Mol Ecol. 2008;8:199–201.
Frantz AC, Papież LC, Carpenter PJ, Roper TJ, Wilson GJ, Delahay RJ i in. Wiarygodne genotypowanie mikrosatelitarne borsuka euroazjatyckiego (mele mele) przy użyciu DNA kałowego. Mol Ecol. 2003;12:1649–61.
Frantz AC, Viglino A, Wilwert E, Cruz AP, Wittische J, Weigand AM i in. Ochrona poprzez współpracę transgraniczną: struktura genetyczna populacji i różnorodność nietoperza Geoffroya (Myotis emarginatus) na jego północno-zachodniej krawędzi zasięgu w Europie. Ochrona bioróżnorodności. 2022;31:925–48.
Broquet T, Petit E. Kwantyfikacja błędów genotypowania w nieinwazyjnej genetyce populacji. Mol Ecol. 2004;13:3601–8.
Frantz AC. Nieinwazyjne typowanie genetyczne w badaniu borsuka (mele mele) ekologia. Brighton UK: University of Sussex D.Phil. Teza, 2004.
Rabêlo KCN, Albuquerque CMR, Tavares VB, Santos SM, Souza CA, Oliveira TC i in. Wykrywanie wielu ludzkich profili DNA z mączki z krwi komara. Genet Mol Res. 2016;15:15037547.
