W całych Indiach następuje gwałtowny rozwój projektów związanych z energią odnawialną, co skutkuje bezprecedensowym zapotrzebowaniem na infrastrukturę ewakuacyjną umożliwiającą podłączenie do sieci.

Według wybitnego twórcy projektów związanych z energią odnawialną opóźnienia w rozwoju infrastruktury ewakuacyjnej wynikają z szybkiego przyspieszenia zastosowań w zakresie łączności, przewyższającego tempo rozwoju infrastruktury.

„Szczególnie wyzwaniem jest koncentracja systemów ewakuacyjnych w regionach takich jak Radżastan, gdzie dodatkowa rozbudowa wymaga wdrożenia systemów prądu stałego wysokiego napięcia (HVDC). Ponieważ terminy oddania do użytku trwają średnio około 48 miesięcy, systemy te pogłębiają opóźnienia w zaspokajaniu rosnącego popytu w skoncentrowanych regionach” – stwierdził deweloper.

W marcu ubiegłego roku unijny minister energetyki RK Singh poinformował Rajya Sabha, że ​​rząd planuje dodać 17 500 m3 linii przesyłowych i 80 000 MVA mocy przesyłowych w całych Indiach w ramach planowanej rozbudowy krajowej sieci.

Singh dodał, że obecna międzyregionalna moc sieci krajowej wynosi 112 250 MW, a do 2030 r. osiągnie 150 000 MW.

„Już teraz widzimy, że opóźnienia w liniach przesyłowych mają wpływ na kilka projektów. Niektóre projekty, które były gotowe do podłączenia do sieci na długo przed ostatecznym terminem zwolnienia z opłat ISTS przypadającym na 25 czerwca na mocy wcześniejszych przepisów dotyczących łączności, zostały przesunięte ze względu na wpływ przejścia na przepisy dotyczące ogólnego dostępu do sieci (GNA)” – powiedział Vinay Pabba, Dyrektor operacyjny firmy Vibrant Energy.

Umowy o dostępie do przesyłu i przepustowości zostały rozwiązane w systemie GNA. Po przyznaniu państwu GNA na określoną kwotę może ono rozplanować zakontraktowaną moc w ramach dowolnego kontraktu, tj. długoterminowego, średnioterminowego lub krótkoterminowego.

W przeciwieństwie do poprzedniego systemu, kupujący nie muszą już osobno uzyskiwać długoterminowego, średnioterminowego i krótkoterminowego otwartego dostępu, aby planować różne rodzaje umów. Wiele projektów, które otrzymały zezwolenia na przesył w ramach poprzedniego systemu, musiało ponownie ubiegać się o GNA, co powodowało opóźnienia w dostępie do przesyłu.

Nieodłączne wyzwania związane z budową linii przesyłowych

Budowa projektów fotowoltaicznych i wiatrowych jest mniej wymagająca niż linii przesyłowych. Typowy projekt fotowoltaiczny lub wiatrowy jest realizowany od 18 do 24 miesięcy. Czas budowy infrastruktury przesyłowej może jednak wydłużyć się do trzech lat lub dłużej. To częściowo wyjaśnia, dlaczego projekty dotyczące energii odnawialnej czekają w kolejce w poszukiwaniu łączności.

„Historycznie niedoinwestowane indyjskie systemy przesyłowe i dystrybucyjne, w połączeniu z nieodłącznymi opóźnieniami w budowie, wydłużają cykl budowy kluczowych elementów infrastruktury, takich jak podstacje i linie przesyłowe” – stwierdził Pabba. „Te linie przełajowe napotykają wiele wyzwań, w tym problemy z pierwszeństwem przejazdu, przejazdy autostradowe i kolejowe oraz naturalne bariery, takie jak jeziora i rzeki. Terminy budowy zwykle trwają od 24 do 36 miesięcy od powiadomienia o rozpoczęciu.”

Pabba podkreślił skomplikowane wyzwania stojące przed dłuższymi liniami przesyłowymi i większymi podstacjami, gdzie drobne zakłócenia, takie jak rolnik blokujący jedną wieżę lub sprawa sądowa dotycząca gruntów dotycząca kilku wież, mogą zatrzymać cały projekt przesyłowy. Pomimo przepisów indyjskiej ustawy telegraficznej, których celem jest zapewnienie pierwszeństwa liniom przesyłowym, nadal występują przeszkody na poziomie gruntu, co stwarza poważne wyzwania podczas budowy.

Kluczowy element planowania zasobów

Rząd musi dokładnie przewidzieć plany zwiększenia mocy wytwórczych i infrastruktury przesyłowej wymaganej do odbioru energii w całych Indiach.

Twórca projektu przesyłowego podkreślił ograniczenia związane z długoterminowym planowaniem wystarczalności zasobów w celu zapewnienia solidnego systemu przesyłowego. „Pociąga to za sobą ustanowienie mechanizmów instytucjonalnych od poziomu krajowego po spółki dystrybucyjne, obejmujących różne parametry, takie jak prognozy popytu, dostępność zasobów itp. Proaktywne wytyczne dotyczące wystarczalności zasobów dalekiego zasięgu odgrywają kluczową rolę w przewidywaniu wymagań dla nowej infrastruktury przesyłowej”.

Jednakże według twórcy projektu dotyczącego energii odnawialnej planowanie wystarczalności zasobów nie miało jeszcze żadnego wpływu na poziomie podstawowym. Sektor energii odnawialnej napotyka ograniczenia, szczególnie w zakresie identyfikowania obszarów wykonalnych z komercyjnego punktu widzenia. Na przykład Telangana i niektóre inne stany z regionami silnie uprzemysłowionymi i rolniczymi mają wysokie ceny gruntów, co zniechęca deweloperów. W rezultacie część planowanych podstacji zostaje porzucona, a inne borykają się z problemem nadsubskrypcji.

„Pomimo krótkoterminowych rezultatów, niezbędne jest długoterminowe planowanie wystarczalności zasobów, obejmujące szczebel krajowy i lokalny. Wytyczne te powinny prognozować zapotrzebowanie na nowe moce wytwórcze ze źródeł odnawialnych i inne zasoby oraz zapewniać terminowe oddanie wystarczającej ilości przesyłu” – stwierdził deweloper.

Korytarz zielonej energii

Deweloper był również sceptyczny co do skuteczności projektów Korytarza Zielonej Energii, ponieważ ewakuacja koncentruje się przede wszystkim na takich stanach jak Andhra Pradesh, Karnataka, Tamil Nadu i Radżastan, w których występuje obfitość zasobów odnawialnych. „Deweloperzy w naturalny sposób kierują się w stronę regionów dysponujących dużymi zasobami, utrwalając koncentrację na tych obszarach, chyba że pojawią się nowe potencjalne strefy. Jednak obszerne dane, które zebraliśmy, pokazały, że w Indiach nie ma żadnych nowych, niezbadanych potencjalnych stref słonecznych lub wiatrowych, z wyjątkiem morskiej energetyki wiatrowej” – powiedział.

Dostosowanie do długoterminowych procesów planowania rządowego jest niezbędne w celu usprawnienia planowania sieci przesyłowych i dystrybucyjnych. Należy dokonać przeglądu i aktualizacji ram regulacyjnych, aby wspierać wdrażanie nowych sieci i optymalizację istniejących aktywów.

Skuteczne regulacje powinny zachęcać sieci do dotrzymywania kroku szybkim zmianom popytu i podaży energii elektrycznej, usuwać bariery administracyjne, nagradzać wysoką wydajność i wspierać innowacje. Jeżeli infrastruktura przesyłowa nie nadąża za tempem, osiągnięcie wyznaczonych przez rząd celów w zakresie instalacji odnawialnych źródeł energii na poziomie 280 GW do 2023 r. jest prawie niemożliwe.